บทที่ 4 วิวาห์สีเลือด
ห้องประชุมใหญ่เปิดต้อนรับการพรีเซนต์งานสำคัญ ฟาเบียนเดินทางมาพร้อมลูกน้อง เขานั่งลงบนเก้าอี้หนังในห้อง มองดูการบรรยายของบริษัทคู่แข่ง ริมฝีปากกระตุกยิ้มเมื่อคาดการณ์ดูผลงานของบริษัทเขาเหนือกว่าเป็นไหนๆ แต่ทว่าความคิดนั้นกลับหยุดลงเมื่อชายคนหนึ่งปรากฏตัว และเขาคุ้นเคยกับชายคนนี้ดี
“ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีผมมัวแต่เขียนโปรแกรมให้บริษัทคุณใหม่หมด”คาเอลบอกกับประธานบริษัท
“ไม่เป็นไรครับ เชิญเลยครับ”
คาเอลนั่งลงตรงข้ามกับอดีตคนรักของน้องสาว ดวงตาเรียวคมมองยังโปรเจคเตอร์โดยไม่ได้ให้ความสนใจ แต่อีกคนกลับหนาวๆ ร้อนๆ กับการเผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน โดยปกติฟรีดอมไม่เคยเล็งบริษัทเล็กเลย แล้วทำไมคราวนี้ถึงมาพรีเซนต์งาน
“เจ้านายนั่นคุณคาเอลนี่ครับ แบบนี้เราไม่ได้เซ็นสัญญากับที่นี่แน่”ไมเคิลกระซิบเจ้านายเสียงเบา
“หุบปากเลยไอ้ไมเคิล!”
ประธานบริษัทฟรีดอมชำเลืองมองศัตรูแล้วยิ้มเหยียดอย่างจงใจ เพียงแค่สบตาฟาเบียนหน้าถอดสี รีบหลุบมองพื้นด้วยความเกรงกลัว
“ต่อไปบริษัทไหนพรีเซนต์ต่อครับ”
“ผมครับ”ฟาเบียนรีบเสนอตัวทันที
หนึ่งชั่วโมงสำหรับการนำเสนอผลงาน คาเอลนั่งฟังขบกรามกำมือแน่น เขาจำต้องอดทนไว้ไม่นานหรอกศัตรูมันจะต้องมาคุกเข่าตรงหน้า ฟาเบียนกลับมายังที่เดิม คาเอลลุกยืนเพื่อพรีเซนต์ของตนเองบ้าง
“โปรแกรมของผมจะครอบคลุมการทำงานภายในโรงงานทั้งหมด การสั่งเครื่องจักรและดูแลความปลอดภัยระดับสูงสุด เตือนภัยเกี่ยวกับอัคคีภัย และหยุดการทำงานเครื่องจักรเมื่อพบว่าพนักงานกำลังถูกคุกคามจากเครื่องจักรเหล่านั้น ตามที่บริษัทไมนอสต้องการ ผมได้เขียนโปรแกรมเพิ่มเติมโดยให้มีคำสั่งเสียงสอดแทรกมาด้วย”ชายหนุ่มอธิบาย
คาเอลอธิบายถึงระบบปฏิบัติการ และความปลอดภัยสูงสุดจากแฮกเกอร์ทั้งหลาย รวมถึงบริการหลังการขายเสริม ผู้บริหารพยักหน้าด้วยความชื่นชม ไม่ผิดหวังที่บริษัทฟรีดอมเข้ามานำเสนอผลงาน
“ผมตกลงเซ็นสัญญากับบริษัทฟรีดอมแพลนเนทครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
ฟาเบียนขบกรามแน่นความขุ่นเคืองสุ่มในอก ไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะถูกตัดหน้า เหมือนคาเอลจงใจแย่งลูกค้า ไม่เป็นไรแค่หาบริษัทอื่นก็พอ
คาเอลเดินเคียงคู่บอดี้การ์ดออกจากห้องประชุม คอเสื้อชายหนุ่มถูกกระชากจากใครบางคน มือง้างหมายทำร้ายแต่กลับถูกอังเดรจับไว้มั่น แววตาแข็งกร้าวจ้องมองไม่ยอมวางตา
“ปล่อยสิวะ!”ฟาเบียนตะโกนลั่น
“ปล่อยเขาอังเดร”คาเอลสั่งลูกน้อง
บอดี้การ์ดทำตามคำสั่งปล่อยท่อนแขนฟาเบียนเป็นอิสระ ยกนิ้วชี้หน้าคาเอลด้วยความแค้นเคือง
“แกจงใจแย่งลูกค้าฉัน!”
คนฟังเหยียดยิ้มอย่างจงใจ แววตาลุกโชน
“ถ้าไม่อยากให้แย่ง แกก็แค่ทำให้มันดีกว่าฉันเท่านั้นเองฟาเบียน”
“ไอ้คาเอล แกทำแบบนี้ทำไม!”
กรามขบแน่นได้ฟังคำพูดของศัตรู มันถามออกมาได้ว่าทำทำไม ไอ้บัดซบที่ทำน้องสาวของเขาให้กลายเป็นเจ้าหญิงนิททรากำลังถามหาเหตุผลซึ่งมันควรรู้ดีที่สุด
“แกกล้าถามฉันว่าทำแบบนี้ทำไมเหรอ ไอ้ฟาเบียน ไอ้สารเลว!”ชายหนุ่มตวาดกร้าว
ริมฝีปากกระตุกสั่นหลุบตามองพื้น ทั้งน้ำเสียงแววตาอดีตคนคุ้นเคยน่ากลัวจนระงับอาการไม่อยู่ คาเอลสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วยิ้มเหี้ยม
“ความจริงฉันอยากฆ่าแกให้ตาย แต่มันยังไม่สะใจพอ” จับใบหน้าอดีตคนรักน้องสาวจ้องลึกลงในดวงตา “ฉันจะทำให้แกทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก แกจะต้องสูญเสียทุกอย่างที่สร้างมา ด้วยมือฉัน คอยดู!”ปล่อยใบหน้าศัตรูเป็นอิสระ แล้วหันกายก้าวยาวออกมา
ฟาเบียนยืนเกร็งร่างกายสั่นสะท้าน ไมเคิลมองเจ้านายด้วยความเห็นห่วง
“คุณฟาเบียนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ปะ...เปล่า”ตอบเสียงสั่น “พาฉันไปที่รถที”
รถยนต์ขับเคลื่อนตามเส้นทางดวงตาเรียวคมเหม่อมองถนน อัลเดรมองดูสีหน้าเจ้านายแล้วอดสงสัยไม่ได้ เหมือนท่านมีความแค้นต่อฟาเบียนประธานบริษัทซีเจค และดูชายคนนั้นจะค่อนข้างเกรงกลัว
“ไปโรงพยาบาลกลีนีโกซานการ์โลสทีอัลเดร”
“ได้ครับ”
รถจอดหน้าลานกว้างร่างสูงก้าวลงพร้อมบอดี้การ์ด สาวเท้าเข้าสู่ตึกโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว สายตาหลายคู่จับจ้องมา โดยเฉพาบรรดาพยาบาลสาวๆ อังเดรยกยิ้มดูท่าเจ้านายเขาเนื้อหอมไม่น้อย แต่ดูเหมือนท่านจะไม่สนใจผู้ใดเลย คาเอลหยุดยืนหน้าห้องกระจกมองผ่านเข้าด้านในไปยังร่างบอบบาง
สายระโยงระยางในห้องทำเอาใจคาเอลแทบแหลกสลาย เห็นสภาพน้องแล้วหัวใจมันคับแค้น อยากรู้นักว่าเขาควรอภัยให้กับพวกมันหรือไง ทั้งผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์วลี และไอ้ผู้ชายทรยศคนนั้น ประตูห้องข้างๆ เปิดออก พยาบาลวัยกลางคนก้าวออกมา
“อ้าวคุณคาเอล มาเยี่ยมน้องสาวเหรอคะ”พยาบาลทักทาย
“ครับ”
“มาอุ้มหนูเจนนี่หน่อยไหมคะ”
“จะดีเหรอครับ ผมว่าไม่ดีกว่าผมมือหนักด้วย”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ
หมับ!
ข้อมือถูกรั้งลากเข้ามาในห้อง อังเดรก้าวตามเจ้านายด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์เบื้องหน้า เห็นทารกในหอผ้าถูกอุ้มส่งมาให้คุณคาเอล
“ลองอุ้มดูค่ะ ทำมือแบบนี้นะคะ”พยาบาลแนะนำ
คาเอลทำตามคำสอนอย่างเคร่งครัด รับทารกมาไว้ในอ้อมแขน เห็นเปลือกตาปิดและหลับพริ้มอยู่
“เพิ่งทานนมเมื่อครู่ค่ะ เลยหลับ”
“อ๋อครับ”คาเอลก้มมองหลาน น้ำตาแทบกลั้นมันไว้ไม่อยู่
ครู่ใหญ่เขาส่งคืนหลานสาวให้กับพยาบาล เป็นครั้งแรกทีได้อุ้ม รู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก น่าเสียดายที่น้องสาวไม่ได้รับโอกาสนั้น พยาบาลเทสซ่าก้าวตามมาส่งชายหนุ่มนอกห้อง
“อย่าหักโหมงานมากนะคะ”เธอเตือนด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ฝากน้องกับหลานผมด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
ชายหนุ่มหันกายเพื่อกลับ
“คุณคาเอล การอภัยเป็นสิ่งที่ดีที่สุดนะคะ ลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นแล้วหันมาให้ความรักกับสองชีวิตนี้ให้มากดีกว่าค่ะ”เทสซ่าเตือน
สองเท้าชายหนุ่มหยุดชะงัก “ไม่ได้หรอกครับ เพราะผมเริ่มมันแล้วและไม่คิดจะถอยกลับ”
พยาบาลถอนหายใจมองดูแผ่นหลังลับหาย หากยังดำเนินแผนการแก้แค้นต่อไป ในวันหนึ่งความเจ็บปวดอาจกลับมาเล่นงานเขาก็เป็นได้ ซึ่งเธอได้แต่ภาวนาให้มันอย่าเป็นอย่างที่คิดเลย
