บทที่ 5 วิวาห์สีเลือด
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณฟาเบียน”เสียงทักทายของคาเอลดังขึ้น เจ้าของชื่อลุกยืนสีหน้าตื่นตระหนก
“แกกำลังทำอะไรคาเอล!”
“ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ ก็มาพรีเซนต์งานเท่านั้นเอง”
ในอกมันแทบระเบิด เขาโดนบริษัทฟรีดอมตามแย่งเซ็นสัญญา ทุกบริษัทที่ตนหมายตาคาเอลปรากฎตัวเสมอ ทั้งที่ผลกำไรไม่มาก เจตนามันเด่นชัดอยู่แล้ว บริษัทกำลังเข้าสู่วิกฤตหากไม่ได้ทำสัญญากับทีไหนเลย คงต้องกลายเป็นปัญหาใหญ่แน่
อีกครั้งที่เขาพ่ายแพ้ ฟาเบียนสาวเท้าออกมาจากห้องท่าทีเหนื่อยอ่อน พยายามข่มกลั้นอารมณ์อย่างสุดกำลัง มองเห็นคาเอลกำลังพูดคุยกับบอดี้การ์ดรีบก้าวยาวเข้าหา อังเดรรีบเอาตัวบดบังเจ้านายไว้
“เมื่อไหร่แกจะเลิกจองล้างจองผลาญฉัน!”ฟาเบียนตวาดลั่น คนเริ่มหันมามอง
“เมื่อแกไม่เหลืออะไร ลิ้มรสความสูญเสียที่ทรมานยิ่งกว่าฉัน เมื่อนั้นฉันถึงจะหยุดมัน!”
“ไอ้คาเอลแกมันบ้าไปแล้ว คนรักกันเลิกกันมันเรื่องธรรมดา ทำไมแกถึงคิดว่าฉันเป็นคนผิดฮะ!”
ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างขบกรามแน่นระงับอารมณ์ตนเอง ไม่อยากทำเรื่องในบริษัทคนอื่น มันพูดอย่างไร้ความรับผิดชอบออกมาแบบนี้ คนอย่างเขาไม่มีวันหยุดแน่
“รักกันเลิกกันเป็นเรื่องธรรมดางั้นเหรอ แล้วแกมาคุกเข่าขอมิร่าต่อหน้าฉันทำไม ไอ้ฟาเบียน!”
“ก็ตอนนั้นฉันรักมิน่า แต่ตอนนี้ฉันหมดรักแล้ว!”
“อยากพูดหมาๆ อะไรก็เชิญ ฉันก็เหมือนกันเปิดบริษัทมันย่อมมีคู่แข่งเป็นธรรมดาฟาเบียน เพราะฉะนั้นแกก็ไม่มีสิทธิ์มาแค้นฉัน ถ้าอยากเซ็นสัญญาแค่เก่งกว่าฉันให้ได้ก็พอแล้ว”
“ไอ้คาเอล!”ฟาเบียนกระโจนเข้าใส่แต่กลับถูกอังเดรผลักออก
คนตัวใหญ่ยิ้มเย็น ฟาเบียนไม่ได้สำนึกในความผิดตนเองเลยสักนิด อภัยงั้นเหรอไม่มีทางคนอย่างมันต้องเจออะไรหนักหนากว่านี้ เขาจะทำให้มันหย่ากับเมียให้ได้ แล้วผู้หญิงคนนั้นอีกคนที่ต้องชดใช้
เสียงประตูห้องทำงานเปิดออกร่างสูงกำยำก้าวเข้ามา คาเอลวางมือจากคอมพิวเตอร์ ซองสีน้ำตาลถูกวางตรงหน้าเขาหยิบมาดู อ่านข้อมูลและประวัติของภรรยาฟาเบียน
“เธอชื่อพิมพ์วลีครับเป็นลูกสาวเจ้าของบริษัทไอดีลอนที่เมืองไทย ค่อนข้างมีฐานะเลยทีเดียวครับ”
“หึ!”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาพอเข้าใจในสิ่งที่ฟาเบียนมันคิดแลว “แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนี้พักอยู่ที่ไหน”
“พักอยู่กับฟาเบียนที่คฤหาสน์ครับ”
ชายหนุ่มแสดงสีหน้าครุ่นคิด “ขอบใจมากคาล”
“ครับ”คาลเลี่ยงออกมา
หลังจบจากซีเจคแล้วเป้าหมายต่อไปคือบริษัทที่เมืองไทย ไอดีลอนจะต้องตกเป็นของเขา ผู้หญิงเห็นแก่ตัวไม่มีคุณธรรมในจิตใจแบบนั้นเหมาะแก่การทำลายนัก
ยกหูโทรศัพท์ติดต่อเลขาหน้าห้อง สาววัยทองก้าวเข้ามายืนตรงหน้าประธานบริษัท
“คุณคาเอลมีอะไรให้วีน่ารับใช้คะ”
“ช่วยหาครูสอนภาษาไทยให้ผมหน่อย”
“ได้ค่ะ”เธอรับคำสั่งแล้วออกจากห้อง
ร่างสูงเดินวนในห้องนอนตอนนี้เขาเครียดจนหัวแทบระเบิด พิมพ์วลีชำเลืองมองสามีตนเองผ่านกระจก ร่างเพรียวลุกยืนกอดสามีจากด้านหลัง หลายวันผ่านมาสามีดูละเลยหน้าที่บนเตียง
“เป็นอะไรคะฟาเบียน”
ชายหนุ่มหันกายมองภรรยา เธอคือแสงสว่างของเขา
“พิมพ์ช่วยผมหน่อยได้ไหม!”เขาถามเสียงเครียด
“มีอะไรให้พิมพ์ช่วยเหรอคะ”
ร่างเพรียวถูกรั้งให้นั่งบนเตียงคู่กัน
“ไอ้คาเอลมันแย่งลูกค้าบริษัทผมไปหมด ตอนนี้ผมกำลังทำโปรเจคใหญ่อยากได้เงินทุกสักก้อน ถ้าผมได้กำไรผมจะคืนให้คุณนะพิมพ์!”
“อะไรนะคะ!”
“ผมจริงจังนะ คุณช่วยพูดกับพ่อคุณให้หน่อยได้ไหม”
“คุณไปทำยังไงให้เสียท่าผู้ชายคนนั้นได้!”คนฟังชักฉุน ไม่สบอารมณ์เลยเมื่อก่อนเธอมองว่าเขาเก่งแต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่ใช่แล้ว
“คุณไม่รู้หรือไง ไอ้คาเอลมันเป็นอัจฉริยะ มันได้รางวัลประกวดตั้งเยอะ แถมยังจบจากมหาวิยาลัยชื่อดังของอเมริกาด้วยเกรียตินิยมอันดับหนึ่ง มีบริษัทมากมายอยากได้ตัวมันทำงานด้วยแต่มันกลับแยกตัวทำโปรเจคคนเดียว สุดท้ายมันก็ประสบความสำเร็จอย่างที่เห็นนี่แหละ”
“แสดงว่าเขาเก่งมากเลยสินะคะ”เธอพึมพำราวกับละเมอออกมา
“ก็มากนะสิ”
พอนึกใบหน้าหล่อเหลา เลือดในกายสาวดันร้อนฉ่าอยากพบกันอีกครั้ง หันมองสามีหากไม่ช่วยเธอคงไม่มีหน้าอยู่ในสังคม มีหวังโดนเหยียดหยามที่มีสามีไม่เอาไหนแน่
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะช่วย แต่ว่า... คืนนี้คุณต้องทำให้ฉันพึงพอใจนะคะ”บอกพร้อมยิ้มยั่วยวน
“ไม่บอกผมก็พร้อมแล้วจ้ะที่รัก”
ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหากดริมฝีปากแทรกเรียวลิ้นกระหวัดหา ร่างกายทาบทับมือเลื่อนไล้ปลดเปลืองอาภรณ์ ร่างเพรียวบิดเร่าหอบโยนด้วยแรงปรารถนา ส่งเสียงครางด้วยความอิ่มเอมกับรสรักซึ่งสามีปรนเปรอให้อย่างเร่าร้อน ราตรีนี้ยังอีกยาวสำหรับเธอ ฟาเบียนจะช่วยปลดปล่อย แม้เธอจะจินตนาการใบหน้านั้นเป็นชายอีกคนที่ปรารถนาอยากได้มาร่วมเตียงสักครั้ง
