บทที่ 50 ฟางเส้นสุดท้าย

สะบัดร่างให้พ้นมือจนอีกฝ่ายล้มกองกับพื้น กสินภพรู้สึกตัวชา เพราะนัยน์ตาสีอำพันสร้างความหวาดกลัวให้ เมรินีรีบเข้ามาประคองด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่ยอมรามือง่ายๆ แน่ จะต้องรู้ที่อยู่แพรวให้ได้!”กสินภพฝากความแค้นเอาไว้ ก่อนถูกเมรินีพยุงออกจากห้อง

คาเอลนั่งลงตามเดิมแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในหัวมีเรื่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ