บทที่ 57 พิพากษา

แสงอรุณรอดผ่านม่านเข้าสู่ตัวห้องสีขาวละมุน ร่างสูงพลิกกายหันเห็นแผ่นหลังบอบบางสงบนิ่งเมื่อคืนเขาไม่อาจยับยั้งชั่งใจได้ ยังคงตักตวงความหวานไม่หยุดหย่อน จนคนตัวเล็กนอนหลับใหลไม่ยอมตื่น เสียงหวานครางแผ่วแล้วพลิกกายนอนหงาย คาเอลผงกศีรษะมองใบหน้านวลลออแล้วอมยิ้ม ในความห้วงความรู้สึกเขาดีใจที่เธอไม่ใช่พิม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ