บทที่ 72 ความรู้สึกที่ไม่อาจบอก

แพรววรินประคองคนป่วยลงจากเตียงเพื่อนั่งลงบนรถเข็น จับเคลื่อนออกจากบริเวณบ้านออกด้านนอก บรรยากาศท้องทะเลสีคราม สายลมพัดเข้ามาตลอดเวลา คนป่วยหลับตาพริ้มรู้สึกอิ่มเอม

“เป็นยังไงคะบรรยากาศดีใช่ไหม”แพรววรินยิ้มกว้าง

“ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นี่”คนป่วยแบะปากตีหน้าไม่ชอบใจ

คนดูแลไม่สนใจฟังเลื่อนรถเข็นใกล้ริมห...