บทที่ 8 เส้นทางแห่งความมืด
ฟาเบียนกัดฟันก้าวเข้ามารั้งภรรยาให้ออกห่าง พิมพ์วลีจ้องมองไม่ลดละแต่เมื่อเห็นสายตาอีกฝ่ายมองกลับมาเลยทำให้หวั่นใจ
“คุณทำบ้าอะไรพิมพ์ ผมเตือนแล้วใช่ไหม!”
“เหมือนโสเภณีไม่มีผิด นิสัยชอบเป็นชู้สงสัยเลิกไม่ลง!”คาเอลตอกกลับแววตาแข็งกร้าว นักข่าวพากันถ่ายรูปยกใหญ่
“กรี๊ด!” เธอกรีดร้องเต้นเร้าๆ กับคำพูดแสนหยาบคาย “กล้าดียังไงมาพูดจากับฉันแบบนี้”
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าหาสองคนท่าทีคุกคาม พิมพ์วลีตระหนกถอยห่างจนชิดสามีเมื่อเห็นสีหน้าอันแท้จริงของคาเอล ใบหน้าเรียวคมโน้มใกล้กระตุกยิ้มเยาะราวกับปีศาจ และคราวนี้เธอได้รู้ซึ้งถึงความแค้นอันล้ำลึก
“เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครพิมพ์วลี คิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหนไม่ทราบ ทั้งที่ทำเรื่องเลวๆ ไว้กับน้องสาวฉัน ยังมีหน้าก้าวเข้ามาหาคนที่มองเธอเป็นศัตรู คิดว่าหน้าตาตัวเองจะกำราบผู้ชายได้หมดทั้งโลก แค่มีเงินผู้หญิงแบบเธอจะหาสักกี่คนก็ได้ สวยกว่านี้ก็ยังมี อย่ามาทำตัวน่าขยะแขยง รอไปเถอะอีกไม่นานเราได้เผชิญหน้ากันแน่ ฉันจะค่อยๆ แล่เนื้อพวกเธอให้หมด เมื่อถึงวันที่พวกแกไม่เหลืออะไรวันนั้นจะเป็นวันที่พวกแกต้องมาคุกเข่าต่อหน้าน้องสาวฉัน!”
คาเอลถอยห่างจากศัตรูแล้วเดินออกจากบริเวณนั้น นักข่าวหันมองกันสีหน้างุนงง ก่อนแยกย้ายกันหายจากสนามบิน ร่างเพรียวถูกพยุงนั่งเก้าอี้หัวใจเต้นราวกับกลองใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว
“ผมเตือนแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน”
“ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ”พิมพ์วลีละเมอ
“ไอ้คาเอลมันไม่ได้บ้า แค่มันแค้นเรามากเท่านั้นเอง”
“ดูแววตาเขาสิ เขาเอาจริงแน่ แล้วตอนนี้คาเอลมีอิทธิพลมาก เราจะทำยังไงดีฟาเบียน!”เธอร้องถามสามีน้ำตาคลอ ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย
“เอาไว้เราไปเมืองไทยก่อนดีกว่า แล้วค่อยปรึกษาพ่อคุณที่นั้น”ฟาเบียนตัดบท
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าออกจากสนามบิน เห็นรถจอดเทียบอยู่ด้านหน้า คาลเปิดประตูด้านหลังให้เจ้านายส่วนตนเองอยู่เบาะหน้า ให้อังเดรนั่งเบาะหลังคู่คุณคาเอล รถเคลื่อนออกจากสนามบินมุ่งสู่สถานที่พัก คาเอลกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อนึกถึงคฤหาสน์หลังงามที่ตนกำลังเดินทางไปพัก เขาซื้อในราคาหลายร้อยล้านบาท เพราะทำเลมันเหมาะแก่การแก้แค้น แค่เปิดประตูออกมา ตรงข้ามนั้นคือบ้านของศัตรู มันคงไม่มีอะไรสะใจไปกว่านี้อีกแล้ว
ประตูรั้วเหล็กอัลลอยด์เปิดออก ถนนยาวตรงสู่ตัวคฤหาสน์ รถจอดเทียบเจ้าของบ้านคนใหม่ก้าวลง สาวใช้สามคนกรูกันออกมาต้อนรับ รวมถึงคนสวน และคนดูแลบ้านที่เขามอบหมายงานให้ก่อนหน้า
“สวัสดีครับคุณคาเอล ผมวิทิตครับ”เขาแนะนำตัว
“ครับ บ้านเรียบร้อยดีใช่ไหม”
“เรียบร้อยดีทุกอย่างครับ”
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าสู่ด้านใน ตรงกลางเป็นโถงกว้าง มองเบื้องหน้าเป็นบันไดไม้สักขัดมัน พื้นถูกปูด้วยกระเบื้องสีดำเป็นมันเงา ปีกขวาเป็นห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก และห้องหนังสือ ด้านขวาเป็นห้องครัว ถัดมาอีกนิดเป็นห้องรับประทานอาหาร คาเอลขึ้นบันได ถึงที่พักช่วงกลางถูกแยกเป็นสองทางซ้ายขวา
เขายกยิ้มพึงพอใจกับคฤหาสน์หลังงาม ที่ตนตัดสินใจซื้อ สำรวจห้องนอนและห้องพักแขก เตียงไม้สีเสาคลุมด้วยม่านตาข่ายสีขาว ทุกห้องปูพรมกำมะหยี่อย่างดี มีเฟอร์นิเจอร์หรูหราราวกับราชวัง บางห้องเป็นสไตล์โมเดิร์นเรียบหรูดูทันสมัยโทนสีสบายตา
“เป็นยังไงบ้างครับ”วิทิตถามขณะชายหนุ่มก้าวออกมาจากห้องนอนห้องสุดท้าย
“ดีมากทีเดียว”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ เชิญตามสบาย”
วิทิตลงจากชั้นบนเป็นครั้งแรกที่เขาขายบ้านให้กับฝรั่ง ใครจะรู้ว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้คือคาเอล เดอร์มินอฟ พอมาเห็นตัวจริงบอกได้เลยว่าสะกดสายตาไม่น้อยเลย ทั้งท่าทีเย็นชา ใบหน้าเรียวคม ดวงตาสีอำพัน แววตาแฝงความรู้สึกหลากหลายไว้ในนั้น หากเป็นสาววัยแรกรุ่น คงอดไม่ได้ที่จะต้องตราตรึงใจกับหนุ่มรูปงามคนนี้
“คาล”คาเอลเรียกชื่อลูกน้อง
“ครับคุณคาเอล”
“ไปหาซื้อกล้องส่องทางไกลมาหน่อย”
“ได้ครับ”
ชายหนุ่มออกมายืนตรงระเบียงมองบ้านฝั่งตรงข้าม บรรยากาศไม่แพ้กันเลย พิมพ์วลีคงรวยมากและค่อนข้างมีอิทธิพลในเมืองไทย แต่ไม่นานหรอกเขาจะกดพวกมันให้จมดิน ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมีจะเอามาเป็นของตนเองให้หมด เห็นประตูรั้วบ้านตรงข้ามเปิดออก รถเบนซ์เคลื่อนเข้าด้านใน ไม่ผิดอย่างที่คาดฟาเบียนมันมาถึงแล้ว พร้อมกับผู้หญิงแพศยา ยิ่งเห็นยิ่งพาลให้เลือดในกายเดือดพล่าน
หันกายกลับพยายามไม่มองภาพเบื้องหน้า ควบคุมอารมณ์ตนเองอย่างยากยิ่ง เขาต้องไม่แสดงออกให้ใครเห็นถึงความเกลียดชัง ที่นี่เมืองไทยจะวู่วามไม่ได้เด็ดขาด หากเป็นเช่นนั้นแผนการอาจไม่เป็นดั่งที่คาดหวัง
“อัลเดร ช่วยติดต่อคุณรวินทร์ให้หน่อย”
“ได้ครับ”
บอดี้การ์ดยกโทรศัพท์ติดต่อกับรวินทร์ทันที ก่อนถือสายให้เจ้านายพูดคุย
“ฮัลโหลคุณรวินทร์”ชายหนุ่มกรอกเสียง
“ครับคุณคาเอล”
“งานเรียบร้อยดีไหมครับ”
“เรียบร้อยดีครับ ผมเชิญนักธุรกิจสำคัญๆ ในไทยมาหมดเลยครับ”
“แล้วเรื่องพนักงานเรียบร้อยไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ”
“เรียบร้อยดีครับไม่มีปัญหา”
“ดีครับ ไว้พรุ่งนี้เราเจอกันวันเปิดบริษัท”
“ครับคุณคาเอล”
คาเอลวางสายสีหน้าครุ่นคิด ความจริงเขาปิดเป็นความลับการมาเปิดสาขาที่ไทย หากศัตรูล่วงรู้มันอาจทำลายงาน แต่ตอนนี้ข่าวคงแพร่กระจายแล้วยังโชคดีที่เตรียมบอดี้การ์ดไว้รับมือ
“อัลเดร บอกคาลให้ไปตรวจสอบที่บริษัทวันนี้หน่อย พรุ่งนี้ฉันไม่อยากให้มีปัญหา”เขารู้สึกสังหรณ์บางอย่าง
“ได้ครับ”
