บทที่ 1 ยื่นเรื่องฝึกงาน

ผึ้งน้อย....

"แม่จ๋าาาาาา หนูไปยื่นเรื่องฝึกงานก่อนนะจ๊ะ ขอกอดที"

ฉันสวมกอดแม่ฉันแน่นเพื่อขอกำลังใจ เอาจริงๆคือตอนนี้ฉันกำลังจะไปยื่นเรื่องฝึกงาน แล้วตอนนี้คือทางบริษัท KS Jewelry Group เขาจะทำการคัดเลือกนักศึกษาฝึกงานในแผนกต่างๆ ฉันเนี้ยเรียนเกี่ยวกับการออกแบบเครื่องประดับมาโดยตรง และสถานที่ใฝ่ฝันว่าตัวเองอยากจะไปทำงานที่สุด ก็คือ KS Jewelry Group ยังไงล่ะ

"มากอดๆ ตั้งใจนะลูก บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยอะไรที่แม่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อให้ลูกของแม่มีความรู้ จะได้ทำงานเงินเดือนเยอะๆ เรานะจะได้ไม่ลำบากในภายภาคหน้า"

ฉันสวมกอดคนตรงหน้าแน่น ถึงกับน้ำตาซึมยอมรับเลยว่าแม่ฉันเป็นแม่ที่สุดยอดที่สุดแล้ว เลี้ยงฉันมาคนเดียวตั้งแต่ยังเล็กๆ และตอนนี้ฉันก็จะได้ฝึกงานแล้วก็ใกล้จะเรียนจบ และฉันสัญญาเลยว่าฉันจะไม่ให้แม่ฉันต้องลำบากอีกต่อไป

"อดทนนะแม่จ๋า ถ้าหนูได้ทำงานแม่ไม่ต้องขายข้างแกงแล้วนะ หนูจะเลี้ยงแม่ให้สุขสบายรอก่อนนะจ๊ะ"

ท่านมองหน้าฉันแล้วลูบผมยิ้มๆ ชีวิตฉันมีแค่แม่คนเดียว ส่วนพ่อนั้นตั้งแต่ฉันลืมตาดูโลกยังไม่เคยเห็นเขาเลยสักครั้ง แม่ก็ไม่ยอมบอกว่าพ่ออยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ช่างเถอะฉันสนแค่คนตรงหน้าคนนี้เท่านั้น

"เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะยัยผึ้งน้อย แล้วค่อยว่ากันดีมั้ย หืมมมม"

ฉันทำหน้ามู่ใส่แม่ก่อนจะผละออกแล้วพาตัวเองเดินออกไปจากบ้าน คงต้องเดินไปหน้าปากซอยแล้วก็ขึ้นรถเมย์ไป ก็อย่างที่บอกแหละบ้านฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรมีรถคันไม่ได้แพงมากแค่คันเดียว แต่ฉันไม่สิ้นเปลืองด้วยการขับมาหรอกนะ ขึ้นรถเมล์ถูกกว่าเยอะเลย

ฉันเดินมาเรื่อยๆก็เจอพี่ชายข้างบ้านกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าฉันไป เขาจอดรถแล้วหันมามองหน้าฉันยิ้มๆ

"ว่าไงคนสวย จะไปไหนแต่งตัวซะสวยเชียว"

ฉันกอดอกแล้วเบะปากใส่เขาทีหนึ่ง ทำมาชมมาแซวฉันคนนี้ เหอะ

"ไม่ต้องมาทำปากหวาน จะเดินไปหน้าปากซอยค่ะ แล้วจะไปขึ้นรถเมล์ไปที่บริษัท KS Jewelry Group จะต้องไปแข่งขันออกแบบเครื่องประดับนะ ใครได้รับการคัดเลือกคนนั้นก็จะได้ฝึกงาน"

พี่นนท์ทำหน้าร้องอ่อออกมาเสียงยาวก่อนจะตบเบาะรถข้างหลังของเขา

"มาๆ พี่จะไปส่งถึงที่เลย"

ฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันที เขาต้องไปทำงานเหมือนกัน ฉันจึงไม่อยากจะรบกวนพี่เขา

"ไม่เป็นไรค่ะ ไปเถอะเดี๋ยวเข้างานสายหรอก นี่ก็เพิ่งจะ7โมงกว่าๆเอง เขานัดตั้ง9โมง ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะ พี่นนท์ไปเถอะค่ะ "

"พี่ทำงานที่นั้นแหละอย่ามาเวอร์ครับ ขึ้นมาๆ"

ฉันทำตาโตตกใจสุดๆ ก็ไหนบอกว่าเขาทำงานแผนกบุคคลห้างสรรพสินค้า B ไม่ใช่หรือไง

"พี่เปลี่ยนที่ทำงานใหม่เหรอ"

"อือ นานแล้วนะ เคยบอกไปแล้วนี่ไม่สนใจจะฟังเอง เนี้ยแหละๆ มันเป็นแบบเนี้ย โคตรน้อยใจเลยรู้ป่ะ"

ฉันรีบยิ้มหวานก่อนจะยื่นมือไปจิ้มแก้มพี่เขาหลายที

"โธ่ๆ พ่อคนขี้น้อยใจ เอาเป็นว่าหนูขอโทษค้าบบบ แล้วก็ฝากรบกวนช่วยพาน้องผึ้งน้อยคนนี้ติดรถไปด้วยนะจ๊ะ"

ฉันรีบกระโดดขึ้นรถพี่เขาทันที เอาวะประหยัดน้ำมันไปตั้งหนึ่งวัน ดีจะตาย

@KS Jewelry Group

"ขอบคุณค่ะพี่นนท์"

"ครับคนสวย เดินตรงขึ้นไปทางนั้นนะ ไปถูกใช่มั้ย หรือจะรอพี่"

ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ

"ไม่เป็นไรค่ะไปถูกอยู่แล้ว น้องเก่ง คิกคิก ไปก่อนนะคะ"

ฉันโบกมือให้พี่เขา คือเขามาส่งฉันที่หน้าประตูเลยแล้วเขาจะขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปจอด รถพี่นนท์เท่ดีนะบิ๊กไบค์ซะด้วย นั่งละแบบราศีจับ อิอิ แต่ไม่มีปัญญาซื้อหรอกนะ แหะๆ

"ตามใจ เที่ยงแล้วยังไม่กลับทักมานะ จะเลี้ยงข้าว"

"ได้ครับพี่ชาย"

ฉันเอ่ยยิ้มๆก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในบริษัท ใหญ่โตหรูหราสมเป็น KS Jewelry Group เข้ามาคือตื่นตาตื่นใจมากมองไปทางไหนคือ สวยระยิบระยับเหมือนเป็นเพชรทั้งตึกอ่ะ

"สวัสดีค่ะ คือมายื่นเรื่องฝึกงานนะคะ พอดีพี่เขานัดสอบแข่งขันวันนี้หนูต้องไปตรงไหนคะ"

ฉันเดินมาตรงหน้าล็อบบี้เพื่อถามทางไป

"ขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ"

ฉันเปิดกระเป๋าแล้วส่งบัตรประชาชนของตัวเองให้พี่เขา จากนั้นเขาก็ส่งคีย์การ์ดใบหนึ่งมาให้ฉันแล้วส่งยิ้มมาให้

"ขึ้นลิฟท์ตรงนั้นเลยค่ะ ใช้คีย์การ์ดที่ให้แตะเปิดใช้งาน ขึ้นไปชั้น25 ฝ่ายบุคคลอยู่ด้านขวา น้องเลี้ยวซ้ายเข้าห้องประชุมเลยนะ"

ฉันรับคีย์การ์ดมาแล้วยกมือขอบคุณพี่เขา

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ ตื่นเต้นอ่ะถ้าฉันได้มาฝึกงานที่นี่นะมันจะดีที่สุดในชีวิตของฉันเลย

ติ้งงงงงงงง

"อ๊ะ ขอไปด้วยนะคะ"

ฉันแตะคีย์การ์ดแต่ว่ามีคนอยู่ในนั้น ฉันมองหน้าเขาเป็นเชิงขออนุญาต ดูน่าเกรงขามชะมัดใครกันเนี้ย แต่หล่อนะ ดูดีมากด้วย ผึ้งน้อยเขิน

"อืม"

เขาตอบแค่นั้นฉันยิ้มดีใจแล้วเดินเข้าไปข้างใน ฉันยืนห่างเขาพอสมควร เขาเงียบจนดูน่ากลัวอ่ะ อึ่ยยขนลุกจัง

แปะ!

แฟ้มที่ถือมาด้วยเกิดหล่นลงไปเรี่ยราด ฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วรีบขอโทษขอโพยใหญ่

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจค่ะ หนูจะรีบเก็บ"

ฉันรีบก้มลงแล้วพยายามเก็บกระดาษเข้าแฟ้ม นี่เป็นแบบแหวนสุดหรูที่ฉันตั้งใจออกแบบเลยนะ ผลงานชิ้นแรกที่ฉันภูมิใจกับมันมากๆ อร๊ายยย ทำไมเยอะจังเนี้ยเก็บไม่หมดสักที

หมับ!

อยู่ๆกระดาษภาพสเก็ตช์แหวนตรงหน้าก็ถูกใครคนหนึ่งถือไป เขามองกระดาษของฉันแล้วเงยหน้ามาสบตากับฉันเหมือนมีคำถาม

"วาดเองเหรอ"

ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วก็อยากจะโปรโมทแบบที่ฉันตั้งใจวาดออกมามากๆ

"ใช่แล้วค่ะ เป็นผลงานชิ้นแรกที่ตั้งใจวาดมากเลยค่ะแล้วก็สำเร็จด้วย หนูอยากจะเอามาให้ท่านประธาน KS Jewelry Group ดูมากเลยค่ะ ท่านต้องชอบแน่ๆเลย คุณว่ามันพอได้มั้ยคะ"

ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วกระพริบตาปริบๆอย่างขอความเห็น ไม่รู้แหละฉันว่ามันสวยทุกคนก็ต้องว่ามันสวย

"ก็สวยดีนะ ตรงนี้รายละเอียดยังไม่พอ เพิ่มอีกสักนิดสิแล้วลองเอามาเสนอดู ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่"

"มาคัดตัวนักศึกษาฝึกงานค่ะ ต้องไปออกแบบผลงานให้เขาดู ถ้าถูกใจก็จะได้ฝึกงานที่นี่ค่ะ"

"อยากฝึกงานที่นี่เหรอ ทำไมอ่ะ"

เขาส่งกระดาษในมือมาให้ฉัน ฉันเก็บเข้าแฟ้มเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นยืน

"บริษัทใหญ่โตแล้วก็จะพัฒนาความสามารถของหนูไปได้เยอะ ประสบการณ์จากบริษัทใหญ่ๆจะทำให้หนูสามารถก้าวไปได้ไวค่ะ"

เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มกว้าง

"ชื่ออะไรอ่ะเรา"

"ผึ้งน้อยค่ะ"

"ชื่อจริงนามสกุลล่ะ"

"ชรันดา ธาราภิรมย์ ค่ะ"

เขายิ้มมุมปากพร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก

"คงมีโอกาสได้เจอกัน ไม่ใช่สิ คงได้เจอกันอีกแน่ ขอให้ได้ฝึกงานที่นี่นะ ผึ้งน้อย"

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ฉันโบกมือบ๊ายบายเขายิ้มๆ

"ขอบคุณค่ะคุณ ... ชื่ออะไรนะ ไม่ใช่เขาสิเขาไม่ได้บอกฉันนี่นา"

ฉันเกาหัวอย่างงงๆ ใครก็ไม่รู้แต่เขาดูใจดีนะ

'รู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย"