บทที่ 10 10

“จะพิสูจน์ยังไง” ถามอย่างกังขา ก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ฟังคำตอบ

“ถอดกางเกงคุณไง”

ชายหนุ่มรีบกระถดกายหนี ระล่ำระลักขู่หล่อนเสียงขุ่นว่า “อย่านะลูกเป็ด ถ้าคุณถอดกางเกงผม ผมจะแจ้งความว่าคุณทำอนาจาร ลวนลามผม”

“คุณนี่ขี้ฟ้องจังนะ” ปิยะดาทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ พลางหรี่ตาลง “ฉันไม่กลัวคุณหรอก อยากขี่ควายห้าศอกไปฟ้องใครก็เชิญ”

“คุณ…” ตาคมแฝงแววประหลาด เถียงไม่ออกเลยจะลุกหนี แต่หล่อนโถมร่างเข้าหาจนเขาลุกไม่ถนัด เสียงเล็กกระซิบข้างหูเขาอย่างหมายมาด

“คุณทำฉันอารมณ์เสีย ต้องโดนลงโทษ”

“คุณจะทำอะไรผม” ถามอย่างระแวง

“ทำในสิ่งที่คุณคาดไม่ถึง” หล่อนหัวเราะเบาๆ พลางกรีดนิ้วไปตามหน้าขาเขาแล้ววกมาที่เข็มขัด จัดแจงปลดออกอย่างช้าๆ ขณะที่ราฟาเอ็ดเค้นเสียงถามอย่างตื่นตะลึง

“ลูกเป็ด…หรือว่าคุณจะข่มขืนผม ! ผู้หญิงร้ายกาจ คุณคงจ้องจะฟันผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วใช่มั้ย ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม !!”

สุดท้ายคนที่โวยวายว่า‘ไม่ยอม’ กลับนอนนิ่ง ไม่กระดุกกระดิกกาย ไม่แม้แต่จะผลักไสร่างเย้ายวนที่กำลังถอดเข็มขัดออกอย่างเอาเป็นเอาตาย หนำซ้ำเสียงทุ้มยังถามอย่างละมุนละไมว่า

“ถอดได้มั้ย ผมช่วยนะ จะได้ถอดออกได้สะดวกๆเร็วๆ”

คงเป็นเพราะหล่อนเมาแอ๋ ตาคงพร่าเบลอ ใช้เวลานานเกือบ3นาทีก็ถอดกางเกงเขาไม่ได้สักที คนที่กลัวถูกข่มขืนจึงอาสาร่วมมือร่วมใจช่วยถอดปราการปกปิดส่วนล่างของตัวเองออกให้อย่างแข็งขัน

ราฟาเอ็ดยกสะโพกเพื่อให้มือเล็กรูดกางเกงออกทางปลายเท้าได้ง่ายขึ้น ใช้เวลาไม่ถึง2นาที ร่างกำยำก็ปราศจากอาภรณ์ปกปิด มีเพียงผ้าชิ้นเล็กที่ปกปิดความเป็นชายไว้อย่างหมิ่นเหม่

เป็นครั้งแรกที่หล่อนดื่มเหล้า ซ้ำยังดื่มเข้าไปหลายขวดทั้งๆที่ตัวเองคออ่อน ทำให้ปิยะดาเกิดความกล้าอยากประชดชีวิตตัวเองโดยไม่คำนึงถึงผลเสียที่อาจจะตามมาในอนาคต หล่อนถอดเสื้อเปียกๆเหวี่ยงทิ้ง ตามด้วยเสื้อซับในตัวจิ๋วที่ถูกปลดออก ปลดปล่อยถันอวบคู่งามให้เป็นอิสระจากการครอบงำ ซึ่งบัวงามทั้งสองดอกก็เบ่งบานท้าทายสายตาคู่คมที่กำลังเบิกมองอย่างตกตะลึงราวจะยั่วเย้าให้อีกฝ่ายหวังอยากดื่มกิน

หญิงสาวหัวเราะคิกในลำคอ กรีดตา ขบเม้มปากเหมือนนางแมวยั่วรัก ทุกปลายนิ้วที่หล่อนสัมผัสทั่วร่างแกร่งราวกับมีกระแสไฟอ่อนที่ทำให้เขาเร่งเร้า ร่างกายร้อนระอุ ปรารถนาอยากดึงร่างงามมากอดจูบให้สมรัก แต่เพราะยังไม่แน่ใจในความคิดของหล่อนนัก เขาจึงยังไม่ทำอะไรผลีผลาม ได้แต่นอนมองคนที่นั่งอยู่เหนือร่างเขาด้วยประกายตาพิศวาส

“คุณหล่อจริงๆ หล่อแต่ใจร้ายที่สุด ฉันเกลียดคุณ คุณทำให้ชีวิตฉันเจอทางตัน” หล่อนต่อว่าเขา…ดูเหมือนหล่อนจะเริ่มคุยรู้เรื่องมากขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ได้มองว่าเขาเป็นตุ๊กตาหมีอีกต่อไป ทว่าเวลานี้เขาคือราฟาเอ็ด ผู้ชายที่ทำให้หล่อนหัวเสียจนถึงขั้นบุกไปต่อว่าเขาถึงบริษัท

“คุณเคยได้ยินมั้ยลูกเป็ด หากไปทางตรงไม่ได้ก็ให้ไปทางอ้อม หากเจอทางตันก็ให้หาเส้นทางอื่น คนเราทุกคนมีเส้นทางเดินหลายเส้น อยู่ที่ว่าเราจะเลือกเดินทางไหน หากไม่ยอมแพ้ ยังไงก็ต้องเจอทางออกที่สวยงามแน่ๆ”

“หยุดพูดไปเลย” เสียงอ้อแอ้สั่งให้เขาหยุด ตากลมโตค้อนขวับ ปลายนิ้วสะกิดยอดอกเขายิกๆจนแข็งเป็นไต “คุณก็พูดได้สิ คุณเกิดมารวย ชีวิตคุณไม่ต้องดิ้นรนนี่”

“แต่กว่าผมจะมีวันนี้ ทั้งตัวผมและพ่อผมต้องเจอมรสุมมากมายกว่าจะมีบริษัทใหญ่โตได้ ทุกชีวิตต้องดิ้นรนทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะรวยหรือจน เพียงแต่ชีวิตอาจไม่เหมือนกันก็เท่านั้น”

“นั่นไง ชีวิตไม่เหมือนกัน ความสุขก็ไม่เท่ากัน” หล่อนยังโวยวายด้วยหน้าแดงก่ำ ซึ่งเขาก็ถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ใช่ ชีวิตต่างกัน แต่ทุกคนมีสิทธิ์หาความสุขใส่ตัว ไม่ว่าจะรวยหรือจนก็สามารถสร้างความสุขให้ตัวเองได้ มันขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนว่าจะมองให้ชีวิตมีแต่ความทุกข์ หรือจะทำให้ชีวิตมีแต่ความสุข”

“ไม่มีใครทำให้ตัวเองมีความสุขได้ทุกวันหรอก” หล่อนทำปากยื่น ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์น้ำเมา ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากพูดกับหล่อนไป เมื่อตื่นมาแล้ว…หล่อนจะลืมหมดทุกคำที่เขาพูดหรือเปล่า แต่เขาก็ยังอยากพูดออกมา

“ใช่ เราไม่สามารถทำให้ตัวเองมีความสุขได้ทุกวัน แต่เราควรพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขมากกว่าทุกข์ สุข7ครั้ง ทุกข์สัก3ครั้ง แล้วคุณจะรู้ว่าโลกใบนี้มันน่าอยู่มากแค่ไหน”

“โลกใบนี้โหดร้ายมาก สังคมก็ชอบดูถูกคน ฉันเบื่อ…ฉันต้องทนอยู่ให้คนอื่นดูถูกมานานเป็นปี แล้วตอนนี้คุณ…คุณยังทำให้ฉันตกงานอีก จะซ้ำเติมฉันไปถึงไหน การที่ได้แกล้งผู้หญิงธรรมดาๆที่ต้องหาเช้ากินค่ำอย่างฉัน คุณสนุกมากนักหรือไง” หล่อนตัดพ้อ หยดน้ำเริ่มเอ่อคลอดวงตาคู่สวยอีกครั้ง

“แต่การกระทำของคุณก็เหมาะแล้วไม่ใช่เหรอกับคำครหา เมื่อไม่ทำตัวดีๆก็ต้องได้รับผลกรรม มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วนิ” คราวนี้ไม่มีคำปลอบอีกต่อไป มีเพียงคำพูดเย้ยหยันเมื่อภาพชายคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว…เขาคนนั้นต้องเสียใจอย่างหนักเพราะการกระทำของปิยะดา จากคนดีก็หันไปดื่มเหล้า ไม่สนใจการงาน สุดท้ายก็…

ความคิดสะดุดลงเมื่อหล่อนเถียงกลับ

“ฉันไม่ได้ทำ”

“ไม่มีคนร้ายที่ไหนยอมรับว่าตัวเองทำความผิดมาหรอกนะ”