บทที่ 8 8

ทนใช้ชีวิตภายใต้คำนินทาและวาจาเสียดสีของเพื่อนร่วมงานมานานแรมปี ยังไม่น่าเจ็บใจเท่าถูกผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นแกล้งให้ตกงาน

เกิดมาหล่อนไม่เคยดื่มเหล้า นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนอยากอยู่ในโลกของคนเมา หล่อนไม่อยากคิดอะไร อยากลืมทุกอย่างให้หมด แม้จะลืมได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม

แก้วแรกผ่านไป หล่อนเริ่มมึน พวงแก้มเป็นสีระเรื่อ รสชาติของแอลกอฮอล์บาดลึกในลำคอ ก่อนอุ่นวาบเมื่อถึงกระเพาะ แม้จะรู้ว่าเหล้ามันขม ดื่มยาก แถมไม่อร่อย แต่เพราะเครียดกับชีวิตที่เจอมรสุม ทำให้ปิยะดาแข็งใจดื่มต่อไปจนหมดขวด

รถคันใหญ่แล่นมาจอดบริเวณหน้าบ้านน้อย ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมา

ราฟาเอ็ด หลุยส์ โรมาเนรี่ จ้องมองบ้านหลังเล็กที่ทาสีฟ้าสดใสอยู่พักหนึ่ง ในมือเขามีโทรศัพท์ของปิยะดาถืออยู่…นี่จะเป็นข้ออ้างที่ดีเยี่ยมที่จะทำให้หล่อนยอมพบเขาอีกครั้ง

“ลูกเป็ด ออกมาหน่อย ผมมีของจะคืนให้คุณ”

เงียบ…

ไร้เสียงตอบรับจากคนที่เขาอยากเจอหน้า ชายหนุ่มจึงลองตะโกนอีกครั้ง

“ลูกเป็ด คุณแกล้งไม่อยู่บ้านหรือไง มุกตื้นๆของคุณใช้กับคนฉลาดปราดเปรื่องอย่างผมไม่ได้ผลหรอกนะ ออกมาซะเถอะ…หรือว่าคุณไม่อยากได้โทรศัพท์คืนก็ตามใจนะ”

ทุกสรรพสิ่งยังคงเงียบงัน จนราฟาเอ็ดชักเริ่มเอะใจ ชายหนุ่มถือวิสาสะผลักประตูบ้าน ก่อนจะขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อกกลอน

“คุณเป็นผู้หญิงนะลูกเป็ด ถ้าอยู่บ้านคนเดียวก็ควรล็อกประตูไว้บ้าง” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ก้าวเข้ามายืนภายในบ้านพลางกวาดตามองไปทั่ว ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นร่างบางนอนฟุบหน้าอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง มือยังกำแก้วเหล้าไว้ ข้างๆกายมีขวดแอลกอฮอล์เปล่าๆกลิ้งอยู่บนพื้น

“คุณกินเหล้าด้วยเหรอเนี่ย” ราฟาเอ็ดหรี่ตา เขาวางโทรศัพท์ของหล่อนลงบนโต๊ะ ก่อนยื่นมือไปแตะไหล่บาง

ท่าทางหล่อนจะเป็นผู้หญิงร้ายน่าดูเลยทีเดียว นอกจากจะชำนาญเรื่องหักอกผู้ชายแล้ว หล่อนยังเป็นเมรีขี้เมาอีกด้วย

“ลูกเป็ด…”ชายหนุ่มเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบจากปากหล่อน ครั้นเขาจับตัวหล่อนขึ้นจากโต๊ะ หน้าหวานก็เงยขึ้นซบอกกว้าง ดวงตาหลับพริ้ม เปิดโอกาสให้เขาได้พินิจใบหน้าหล่อนได้ถนัดยิ่งขึ้น

แม้จะไม่ได้สติ แต่หล่อนก็ยังสวย ยิ่งเมาแบบนี้ก็ยิ่งน่ารัก ทั้งแก้มแดง ปากชมพู น่าจูบสักครั้งให้ชื่นใจ

แน่นอนว่าเขาหลงใหลความสวยของหล่อนเหมือนผู้ชายทั่วๆไป แต่เขาจะไม่มีวันให้หัวใจคนที่เหลวแหลก หลอกลวงผู้ชายนับครั้งไม่ถ้วนอย่างปิยะดาแน่ๆ

“อือ…” หญิงสาวครางในลำคอ พลางขยับกายเล็กน้อย ริมฝีปากบางเผยอออกนิดๆเห็นไรฟันซี่เล็กๆเรียงตัวเป็นระเบียบ

“ผู้หญิงอะไร…สวยทุกมุมจริงๆ ให้ตายเถอะแม่ดอกไม้พิษ” ชายหนุ่มสบถในลำคอ ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าลงต่ำ หมายจะสัมผัสกลีบปากบางสักครั้งในช่วงที่หล่อนไม่รู้สึกตัว แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจ ปิยะดาก็ผงกหัวขึ้นเล็กน้อย ดวงตาค่อยๆปรือขึ้นมา ก่อนพ่นน้ำเปรี้ยวๆออกจากปากจนเปรอะเลอะอกเสื้อชายหนุ่ม

อารมณ์อยากจูบปลิวหายไปกับตา ตอนนี้อยากเขกหัวหล่อนมากกว่า… แล้วดูสิ หล่อนอาเจียนออกมามีแต่น้ำ ไม่มีเม็ดข้าวเลยสักนิด หรือว่าหล่อนจะงดมื้อเช้าเพื่อไดเอ็ทเหมือนผู้หญิงหลายๆคนที่เขารู้จัก

อ้วกกก

“จะอ้วกใส่ผมอีกนานมั้ย” เสียงทุ้มเริ่มไม่พอใจ เห็นเขาเป็นกระโถนหรือไง ถึงได้มาอาเจียนใส่แบบนี้

หญิงสาวไม่ตอบ หล่อนโงหัวขึ้น ตาแทบปิดแต่ก็ยังฝืนลุกยืนในสภาพง่อนแง่น เดินเซแซ่ดๆตรงเข้าห้อง ขณะที่ราฟาเอ็ดผุดลุกขึ้น สบถในลำคอเบาๆก่อนถอดเสื้อตัวนอกออก เพราะเคยชินกับการอยู่บ้านติดแอร์ เมื่อมาอยู่บ้านเล็กๆแคบๆร้อนๆ ชายหนุ่มก็ชักจะอึดอัด จึงถอดเสื้อตัวนอกออกด้วย เหลือเพียงกางเกงเท่านั้นที่เขาไม่ได้แตะต้องมัน

ร่างสูงเดินสำรวจไปทั่วห้องก่อนสะดุดตาที่รูปใบหนึ่งซึ่งตั้งไว้หลังตู้เย็น ภาพถ่ายเห็นชัดว่าถ่ายหลายปีแล้ว ในภาพเป็นผู้หญิงผมยาวเป็นลอนสวย แม้จะเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง เขาก็จดจำได้เป็นอย่างดีว่าคือปิยะดา หล่อนใส่เสื้อสายเดี่ยวโชว์เอวเล็ก กางเกงสั้นแค่คืบฟิตเปี๊ยะ แขนหล่อนคล้องต้นคอหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ริมฝีปากของหล่อนประกบแนบแก้มผู้ชายคนนั้น

ราฟาเอ็ดขบกรามดังกรอด การแต่งกายของหล่อนไม่ต่างจากสาวใจแตก แถมกล้าถ่ายรูปแบบนี้ซะด้วย เขาเกือบจะใจอ่อนตอนเห็นน้ำตาหล่อนว่าหล่อนอาจไม่ใช่ผู้หญิงร่านรักเหมือนที่ใครหลายๆคนเล่าให้เขาฟัง แต่ตอนนี้…เขาคงต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่

“ปิดตรงหนาย ปิดตรงหนาย หนาว หนาววว” เสียงยานคางพึมพำแผ่วๆแต่เขากลับได้ยินชัดเจน รีบเดินไปผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออก เห็นร่างบางยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ใต้ฝักบัวที่กำลังพร่างพรมลงมาไม่ขาดสาย ปากก็พร่ำพูดอยู่แต่เพียงว่า

“หนาว หนาว…”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก กวาดตามองทั่วกายสาวที่บัดนี้เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ เสื้อสีขาวที่หล่อนสวม…ในเวลาปกติก็เรียบร้อยดี แต่เมื่อสัมผัสน้ำ ตัวเสื้อแนบผิวกายจนมองทะลุถึงเสื้อชั้นในสีชมพูหวานอย่างเด่นชัด

ราฟาเอ็ดบดกรามแน่น เมื่อความต้องการบางอย่างปะทุขึ้นมาจนร่างกายเดือดพล่าน เลือดวัยหนุ่มกำลังเรียกร้องอยากสัมผัสผิวขาวๆ ร่างบอบบางน่าถนอมนั่น แต่เขาพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกนั้น

ตอนแรกที่สบตาหล่อนในงานประมูล ยอมรับเลยว่าหลงใหลและอยากเป็นเจ้าของปิยะดา แม้จะได้ยินกิตติศัพท์ความร้ายกาจของหล่อนมามากก็ตาม

แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจ แม้หล่อนจะถูกใจเขา แต่เขาก็ไม่อยากเป็นลาโง่ๆถูกหล่อนหลอก ไม่อยากมัวเมาความสวยที่มาพร้อมพิษสงของหล่อนเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ