บทที่ 2 1.1

พริมาถูกโยนลงบนเตียงนุ่มภายในห้องนอนกว้างใหญ่ ร่างเล็กพลิกกายลุกขึ้นนั่งสายตาจับจ้องผู้ชายตัวหนาราวระวังภัยแววตาหวาดหวั่นครั่นคร้ามในหัวใจจนอยากจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา

“เมื่อกี้เล่นละครได้แนบเนียนดีนี่”

วาจาชื่นชมผสมความชิงชังไม่ได้ทำให้หญิงสาวสนใจได้มากกว่าการที่วรรธน์กำลังคลายปมเสื้อคลุมอาบน้ำ ร่างบางกระถดหนีสร้างอาณาเขตด้วยไม่รู้เจตนาของคนตรงหน้าดี

“ผิงแสดงอะไรคะ?”

“ก็ที่ทำเหมือนไม่เคยถูกจูบ ทั้งที่หน้าตาอย่างเธอคงไม่เหลือรอดมาถึงฉัน”

พริมากลืนน้ำลายแต่คล้ายกับว่าขมจนอยากถ่มทิ้ง ถ้อยคำที่วรรธน์กล่าวหาไม่ได้ต่อว่าเพียงแค่เธอหากแต่ไพล่ไปถึงบุพการีที่คอยอบรมเลี้ยงดูหากแต่พริมาทำได้เพียงเก็บคำผรุสวาทไว้ในใจ

“ทำตัวเหมือนคนใบ้ โดนตัดลิ้นไก่งั้นหรือ”

วรรธน์ปราดเข้าไปท่าทางเอาเรื่อง คนตัวบางรีบกระโดดโหยงแต่มือใหญ่ที่ไวกว่าจับลากข้อเท้าเล็กเข้ามาเต็มแรง

“จะหนีไปไหน”

“คุณอย่าทำอะไรผิงเลยนะคะ”

วรรธน์แสยะยิ้มพลางทาบทับลงไปกับกายงาม ตาคมดุดันจ้องมองดวงหน้าใสสะอาดไม่วางวาย ดวงตาหม่นหมองมีประกายรื้นหากแต่เขาไม่อนาทรออกจะค่อนไปทางรังเกียจเสียด้วยซ้ำ

“มาถึงขั้นนี้แล้วคิดว่าฉันจะเชื่อมารยาผู้หญิงอย่างเธองั้นหรือ”

“คุณเกลียดอะไรผิงนักหนาคะ ในเมื่อคุณก็รู้ว่าที่ผิงต้องทำแบบนี้ก็เพราะข้อเสนอของคุณ”

เมื่อหลายวันก่อนวรรธน์ไปพบคุณธำรงกับคุณวาสนาบิดาและมารดาของเธอที่บ้านคุยกันอย่างส่วนตัวคร่ำเครียดในห้องรับแขกนานถึงสองชั่วโมงก่อนที่เขาจะกลับ วันนั้นพริมาจำแววตาหยามเหยียดของคนที่หยุดมองตนซึ่งนั่งเล่นอยู่ในสนามหน้าบ้านได้ไม่มีลืม

“ก็เพราะเป็นเธอไงฉันถึงได้เกลียด”

“หมายความว่ายังไงคะ”

หัวใจผวากระตุกฮวบ ดวงตาโศกเงยมองใบหน้าเข้มที่อยู่ใกล้เพียงนิดอย่างประหลาดใจ

“คนที่ฉันต้องการไม่ใช่ลูกคนใช้อย่างเธอ!”

‘ลูกคนใช้’

คำพูดของวรรธน์ดังก้องอยู่ในสมอง ตรองดูถึงได้รู้ว่ามีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ ดวงตาฉงนพิศมองใบหน้าของวรรธน์เพียงครู่ก็เบิกกว้าง

“พี่วรรธน์!” พริมาดันร่างใหญ่ออกทันที

ข้อสงสัยของเธอถูกต้องมาโดยตลอด ผู้ชายคนนี้คือวรรธน์คนเดียวกับพี่วรรธน์คนนั้น

“อย่าสะเออะเรียกฉันแบบนี้” พริมาเจ็บจนน้ำตารื้นเมื่อถูกมือแข็งแรงบีบกระพุ้งแก้มหากยังไม่ปวดร้าวในหัวใจเท่าแววตาเกลียดชังที่มองมา “ตอนนี้ฉันเป็นคุณวรรธน์ คนที่โคตรเหง้าของเธอควรจะก้มหัวกราบกรานไม่เว้นแม้แต่ลูกคนใช้อย่างเธอ”

คำก็ลูกคนใช้ สองคำก็ลูกคนใช้...ชาติกำเนิดของเธอเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับเขามากเลยสินะ

“ในเมื่อผิงไม่ใช่คนที่คุณต้องการสิ่งที่ตกลงไว้กับพ่อของผิงก็ควรยกเลิก แล้วคุณก็ไม่ควรทำกับผิงแบบนี้”

“ปากดี!”

วรรธน์เงื้อมือขึ้นจะตบ เธอหลับตาพริ้มอย่างหวาดหวั่นแต่คนตัวใหญ่ก็ค้างมือไว้แต่เพียงเท่านั้น แรงสะอื้นพาให้ร่างแน่งน้อยสะท้านสั่น

ชายหนุ่มรู้ว่านี่ไม่ใช่วิสัยลูกผู้ชายแต่กับคนบ้านนี้ไม่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเงิน ต่อให้เขาจะชั่วช้าสามานย์ขอเพียงให้สิ่งที่พวกนั้นต้องการขี้คร้านจะประเคนลูกสาวทุกคนให้เขาเสียไม่ว่า

“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะให้เวลาเธอได้ทำใจก่อนจะมาเป็นที่รองมือรองตีนของฉันไปอีกนาน”

พริมาได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บช้ำเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ นอกจากไม่เป็นที่ต้องการของเขาแล้ววรรธน์ยังปรารถนาใช้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์ หากแท้จริงแล้วเขาต้องการใคร

“แต่ถ้าเธอคิดว่าฉันควรยกเลิกข้อเสนอทั้งหมดก็ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อเธอจะต้องโอนมาเป็นชื่อของฉัน รวมทั้งบ้านที่เธอซุกหัวนอนอยู่ด้วย ฉันจะลงไปบอกมันเดี๋ยวนี้แหละ”

“อย่านะคะ”

ร่างเล็กลุกขึ้นตามคนตัวใหญ่ที่กำลังจะก้าวออกไป มือเรียวรวบเอวหนาเอาไว้กอดเขาแนบกายอย่างอ้อนวอน รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏที่ใบหน้าของวรรธน์

“ผิงยอมแล้วค่ะ คุณวรรธน์จะทำอะไรกับผิงก็ได้จนกว่าคุณวรรธน์จะพอใจ” พริมาผละห่างเมื่อมั่นใจว่าเขาจะไม่ออกไปไหน วรรธน์หันกลับไปมองร่างเล็กที่ยืนก้มหน้านิ่งตัวสั่นสะท้าน ก่อนจะคลี่ยิ้มพอใจในนาทีที่หญิงสาวแกะกระดุมเสื้อ น้ำตาแห่งความอดสูอาดูรหลั่งรินหมดสิ้นแล้วศักดิ์ศรีที่มีอยู่เมื่อในวันนี้ต้องมาเปลื้องผ้าต่อหน้าชาย

“ว่าง่ายแบบนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย”

ผ้าคลุมอาบน้ำสีขาวถูกดึงออกจากร่ายกายกำยำ พริมาสะดุ้งเหลือบมองคนตัวใหญ่อย่างเผลอไผลเท้าเล็กก้าวถอยด้วยความตกใจเมื่อสายตาปะทะเข้ากับความเป็นชายซึ่งกำลังตื่นตัวชูชันเท่านั้นความกล้าที่มีก็โบยบินหนีหาย ได้แต่รวบสาบเสื้อเอาไว้แล้วทำท่ามองหาทางหนีสุดท้ายก็ต้องจนมุมเมื่อวรรธน์กระชากเข้าไปกอดรัด

“คุณวรรธน์”

เสียงสั่นไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อน ชายหนุ่มออกแรงผลักหญิงสาวที่หัวใจแสนรังเกียจลงไปกับเตียงนุ่มกระโจนลงไปตะครุบทันท่วงทีไม่ให้เธอได้ขยับหนี

“สะใจเป็นบ้าเลย หมาขี้เรื้อนที่ไอ้ธำรงมันรังเกียจนักหนาตอนนี้กำลังจะได้ขย้ำลูกสาวคนเล็กของมัน”

แววตามากแค้นจ้องลึกลงไปในดวงตาสั่นไหว คำประกาศของเขากรีดแทงหัวใจของคนใต้ร่างให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ ถึงตอนนี้ความจริงปรากฏแล้วว่าคนคนนี้กลับมาเพื่อเอาคืน...จากทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ

“คุ...” เสียงสะท้านกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยักแนบลงมาประกบ บดขยี้ขบเม้มจนพริมาได้กลิ่นคาวของเลือด เมื่อคนตัวโตผละจากเรียวปากบอบบางถึงกับแสบร้อน

วรรธน์มองมาแล้วหัวร่อพอใจเขาเบือนหน้าไปถ่มน้ำลายลงพื้นราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งปล้นไปคือของสกปรกยิ่งกว่าเชื้อโรค

“รสชาติของพวกจิตใจสกปรกมันไม่น่าเอาสักนิดเลยว่ะ”

ถ้าเธอเป็นคนสกปรกแล้วคนถ่อยหยาบโลนเช่นเขานับว่าสะอาดนักหรืออย่างน้อยก็ความคิดนี่ละที่สกปรก พริมาไม่ได้พูดคำเหล่านั้นออกไปได้แต่เก็บกลั้นไว้อย่างที่มารดาเคยพร่ำสอนมาแต่เล็กแต่น้อย และในครานี้เธอตั้งใจเป็นหนักหนาว่าจะยอมพลีกายให้ชายกักขฬะอย่างวรรธน์โดยจะไม่ปริปากสักคำ หากความพยายามกลับสูญเปล่าเมื่อเสื้อตัวจ้อยถูกกระชากฉีกติดมือเขาออกไป

“กรี๊ด-”

รีบอุดปากเสียทันที ใจห่วงแต่บิดาจะได้ยินเสียงแล้วร้อนรนหัวใจ

วรรธน์หัวเราะสาแก่ใจโน้มลงไปกระชากบราเซียสีสวยตามด้วยถอดดึงกางเกงแบบผูกเอวที่พริมาตั้งใจใส่และผูกเชือกแน่นเป็นพิเศษเพื่อประวิงเวลาแห่งโชคชะตาแต่วรรธน์กระตุกมันด้วยแรงมหาศาลจนเชือกขาดออกจากกัน

“สวยเป็นบ้า”

เผลอยิ้มตายลอยเรือนร่างของคนตรงหน้าเย้ายวนแรงปรารถนา

สายตาโลมเลียมองหน้าอกอวบอิ่มที่แม้จะถูกเรียวแขนเสลาปกปิดเอาไว้แต่ยังไม่มิด

เขาดึงแขนเล็กออกเพื่อมองให้เต็มตาก่อนไล่มายังหน้าท้องแบนราบ ผิวขาวลออตาพาให้อารมณ์ชายกระเจิดกระเจิง ตัวตนของวรรธน์เหยียดขยายเต็มที่

“ฮึก...”

ร่างบางหอบสะท้านเมื่อถันสล้างถูกรุกรานด้วยสองมือหนาใบหน้าของวรรธน์เผยรอยยิ้มสาแก่ใจ

ความเจ็บปวดรวดร้าวจากคนใต้ร่างใหญ่คือสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจของเขาให้พบความสุข

“ร้องออกมาสิ ร้องเสียงดังๆ ให้ไอ้ธำรงมันได้ยินว่าตอนนี้ลูกสาวของมันกำลังฟินขนาดไหน”

พริมาเม้มปากสนิทไม่หวั่นต่อคำยั่วยุหรือแรงฟอนเฟ้นหนักมือแม้ปทุมถันทั้งสองข้างจะรู้สึกปวดแสบปวดร้อน หญิงสาวขยุ้มผ้าปูที่นอนบรรเทาความชอกช้ำ

“ท้าทายหรือ?” วรรธน์เลิกคิ้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขารามือจากอกอวบแล้วรวบแขนทั้งสองข้างของคนตัวบางไว้เหนือศีรษะก่อนจะโน้มลงไปซุกไซ้ซอกคอหอมราวกุหลาบแรกแย้ม ฝากรอยฟันรอยดูดอย่างเมามันในอารมณ์ ฟันคมครูดผิวเนื้อขาวละเอียดพาให้พริมากัดฟันแน่นรู้สึกราวกับถูกเหล็กแหลมกรีดลากไปตามผิวกาย

กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ปริปากส่งเสียงร้องออกมาให้สาแก่ใจคนใจร้าย แม้ว่าหัวใจกำลังแหลกสลายเพราะครั้งแรกในชีวิตลูกผู้หญิงจะไม่เป็นไปตามที่วาดฝันก็ตาม

วรรธน์กระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะเงยหน้ามองดวงหน้าหวานเปรอะเปื้อนน้ำตา เขาจะคอยดูว่าเธอจะทนได้อีกนานแค่ไหน ปากร้อนอ้างับยอดถันสีสวยออกแรงกัดพอประมาณจนหญิงสาวหน้าเหยเก สะโพกสอบขยับออกมือข้างที่ว่างสอดไประหว่างสองกาย จับท่อนความเป็นชายให้จ่ออยู่ที่ปากทางสวรรค์ซึ่งยังไม่ได้เตรียมความพร้อม พอดุนดันเข้าไปแค่เล็กน้อยเรียวปากงามก็เผยอส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดแต่ยังไม่ดังพอที่จะสนองความโกรธแค้นของชายหนุ่ม