บทที่ 31 21

หนึ่งวันสำหรับพริมามันยาวนานและทรมานยิ่งกว่าหลายเดือนที่ผ่านมาเสียอีก เธอทดท้อ เศร้าโศกและอ่อนล้า ความคิดอยากหายไปจากโลกในนี้วนเวียนในสมองอยู่ตลอดเวลา

“หนูผิงคะ กินข้าวหน่อยเถอะนะคะ อย่าเอาแต่ร้องไห้แบบนี้เลย” ป้าน้อมพูดใกล้ๆ หูของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหังเตียงในห้องแคบๆ ห้องหนึ่งของเรือนคนใช้ พริม...