บทที่ 7 7

"กรี๊ด ฮึกฮือ ปล่อยนะ ปล่อย ฉันขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำแบบนี้ ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณ ฉันทำแต่เพราะคำสั่งของแม่ก็เท่านั้น พรุ่งนี้พี่รินก็จะกลับมาแล้ว คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ พรุ่งนี้พี่รินก็จะกลับมาหาคุณ"

"กลับมาแล้วยังไง จะบอกอะไรให้นะฉันไม่ใช่ควายที่จะให้พวกเธอมาจูงจมูกอยากจะพูดอยากจะบอกอะไรแล้วฉันต้องเชื่อ พี่สาวเธอตอนนี้นู่นไปอยู่กับผู้ชายอื่นแล้ว ตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมาฉันโดนพี่สาวเธอหลอก ถ้าดาริกาต้องการแต่งงานกับฉันจริงๆ ก็คงไม่หนีไปกับผู้ชายอื่นหรอก ส่วนเธอในเมื่อเล่นละครสวมรอยแล้วก็จงเล่นต่อไปซะ อะไรที่พี่สาวเธอต้องทำให้กับฉันเธอก็ต้องทำแทนทุกอย่าง!"

"ไม่ ฮึกฮือ ไม่นะคุณธิติวัฒน์ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ได้โปรด"หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนชายหนุ่มออกไป เธอพยายามอ้อนวอนให้เขาสงสารเธอ เผื่ออีกฝ่ายจะเห็นใจและปล่อยเธอไป แต่ทว่าสายตาคมเข้มของชายหนุ่มที่จ้องมองเธออยู่นั้นมันไม่ได้มีความอ่อนโยนลงเลยสัก

"ฮึกฮือ ไม่ คุณธิติวัฒน์หยุดเถอะนะคะ ฉันขอร้อง"น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอสะอื้นไห้ออกมาอย่างไม่อาย เธอรู้สึกเสียใจรู้สึกกลัวมากจริงๆ กลัวว่าเขาจะทำว่าบ้าๆ กับเธอ เธอไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เธอไม่ได้รักเขาไม่คิดที่จะรักด้วยเธอมีคนในใจแล้วถึงแม้จะไม่ได้บอกความรู้สึกกับอีกฝ่ายไปแต่ในใจของเธอก็มีคนอื่นแล้ว ในเมื่อเธอไม่ยอมเขาก็ควรหยุดการกระทำว่าบ้าๆ ซะอย่างน้อยก็เห็นแก่ความรักที่เขามีต่อดาริกาพี่สาวของเธอบ้าง เขาไม่รู้สึกผิดเลยหรือไงที่มีอะไรกับพี่แล้วจะมาทำทุเรศกับเธออย่างนี้

ชายหนุ่มไม่ได้คิดรู้สึกสงสารอะไรหญิงสาวใต้ร่างเลยสักนิด ในใจของเขาในตอนนี้มันมีแต่ความเจ็บปวดและความคับแค้นใจ ก็อย่างที่บอกใครทำอะไรไว้ก็ควรได้รับผลของการกระทำ ดารากานต์เองก็เหมือนกัน ในเมื่อเธอก้าวขาเข้ามาในชีวิตเขาแล้วในตอนนี้จะมาร้องไห้คร่ำครวญเสียใจทำไม ตั้งแต่แรกทำไมไม่หยุด แต่เธอเลือกที่จะเดินหน้าต่อเลือกที่จะโกหกหลอกลวงเขา เพราะเขาเอาคืนบ้างจะกลัวทำไมกัน

"งั้นก็ร้องสิ ร้องดังๆด้วยนะ"น้ำเสียงดุดันเอ่ยออกมาก่อนจะโน้มใบหน้าซุกไซร้ซอกคอของหญิงสาวอย่างรุนแรง ดารากานต์กรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เธอดีดดิ้นไม่ยอมอีกฝ่ายแต่ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถสู้อะไรเขาได้เลย

หญิงสาวรู้สึกเจ็บจากการกระทำของชายหนุ่มจนเธอไม่มีแรงที่จะต่อต้านอะไรเขาอีกแล้ว คนตัวเล็กส่งเสียงหายใจออกออกมาเธอเหนื่อยมากจริงๆ แถมแรงของชายหนุ่มก็เยอะกว่าเธอมากจนทำให้ในตอนนี้หญิงสาวเลือกที่จะหยุดดีดดิ้นเอาแต่สะอื้นไห้ออกมาอยู่อย่างนั้น

ชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ต่อต้านเหมือนในตอนแรกเขาจึงผละออกจากซอกคอขาวผ่องของดารากานต์จ้องมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาแข็งกระด้างที่หญิงสาวมองมาที่เขามันเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างชัดเจน ชายหนุ่มที่เห็นอย่างนั้นก็กัดฟันแน่นก่อนที่เขาจะกระแทกริมฝีปากจูบบดขยี้เธออย่างรุนแรง

"อื้อ!"หญิงสาวร้องอู้อี้ออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บกับการกระทำของชายหนุ่มที่กำลังบดขยี้จูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

ธิติวัฒน์ต้องการปราบคนใต้ร่างนี้ให้ไม่กล้ามาใช้สายตาแข้งกระด้างแบบนี้มองเขาได้อีก เขาไม่ชอบคนท้าทายแต่ดารากานต์ชอบทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ เมื่อก่อนเคยเจอหน้าหญิงสาวสองสามครั้งตอนที่ไปมาหาสู่กับดาริกา ในตอนแรกเขาตกใจพอสมควรเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาเหมือนดาริกาทุกอย่าง ตอนที่รู้ว่าหญิงสาวมีฝาแฝดเขาก็ไม่คิดว่าจะเหมือนขนาดนี้

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แยกผู้หญิงสองคนนี้ออก ถ้าหากถามว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกับดาริกาแตกต่างจากดารากานต์ ชายหนุ่มก็ตอบได้ในทันทีว่านิสัยของทั้งสองไม่เหมือนกัน ดาริกาเป็นคนเข้าถึงง่ายชอบเข้าสังคมพูดคุยเก่ง เขากับเธอบังเอิญเจอกันที่งานสังคมแห่งหนึ่งในตอนที่หญิงสาวไปออกงานกับครอบครัว ซึ่งดารากานต์ก็ไปงานนี้ด้วยเหมือนกันแต่ทว่าใบหน้าเรียบนิ่งของหญิงสาวที่แทบบอกบุญไม่รับมันทำให้ชายหนุ่มไม่คิดอยากเจรจากับเธอ แต่กับผู้หญิงอีกคนที่มีรอยยิ้มสดใสตลอดเวลามันจึงทำให้เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น

แต่ไม่คิดว่าเจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้เขาหวั่นไหวมาวันนี้กลับกลายเป็นคนที่ทำให้เขาเจ็บปวด ดาริกาหักหลังเขาเหยียบย่ำความรู้สึกที่เขามีให้กับเธออย่างไร้เยื่อใย ที่ผ่านมาการที่เธอไปไหนมาไหนกับเขา เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอเต็มใจหรือแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเองก็เท่านั้น