บทที่ 116 เราอยู่ด้วยกัน

สี่สิบนาทีต่อมา โจนาธานยืนมองนาโอมิที่นอนแผ่หมดสภาพอยู่บนพื้น เขาโยนผ้าขนหนูให้เธอ

“หอบแล้วเหรอ? มีดีแค่นี้เอง?”

“ฉัน... ฉัน...” นาโอมิแทบพูดไม่ออก ปอดของเธอลุกเป็นไฟ มือโบกไปมาอย่างอ่อนแรงยอมแพ้

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการชกมวยจะเหนื่อยขนาดนี้ โยคะกับการวิ่งจ็อกกิงก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่มันแตกต่างอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ