บทที่ 2 ฉันอยากดูคุณแต่งงาน
สีหน้าของนาโอมิพลันมืดครึ้มลง เธอรู้ดีว่าใครเป็นคนส่งข้อความนั้นมา
เกรซเห็นเพื่อนจ้องโทรศัพท์ไม่วางตาจึงสะกิด "เหม่ออะไรอยู่เหรอ"
"ไม่มีอะไร" นาโอมิดึงสติตัวเองกลับมา ความอยากอาหารพลันหายวับไปสิ้น
ด้วยอำนาจของตระกูลคาเวนดิช ถ้าโจนาธานอยากจะหาเธอให้เจอ เธอก็ไม่มีที่ให้ซ่อน เกมแมวไล่จับหนูแบบนี้จะดำเนินต่อไปตลอดกาลไม่ได้ การเข้าซื้อกิจการบริษัทคงเป็นวิธีที่โจนาธานใช้แสดงให้เธอเห็นว่าเขาสามารถต้อนเธอให้จนมุมได้ง่ายดายเพียงใด
"นี่ เมื่อวานเธอหายไปไหนมา ฉันโทรหาแทบจะบ้าแล้ว เป็นห่วงแทบแย่!"
เกรซอยากรู้จนตัวสั่นว่าเกิดอะไรขึ้นที่งานหมั้นของเจมส์
นาโอมิอ้าปากแล้วก็หุบลง ก่อนจะสารภาพอย่างจำนนในที่สุด "ฉันเมา... แล้วก็มีวันไนต์สแตนด์"
"ว่าไงนะ! จริงเหรอเนี่ย เธอคบกับเจมส์มาตั้งหลายปียังไม่ยอมจูบเขาเลย แต่นี่เมื่อวานเธอไปมีอะไรกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ" เกรซเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เสียงของเธอดังจนโต๊ะข้างๆ หันมามอง
"เบาๆ หน่อยสิ" นาโอมิก้มหน้างุด แก้มร้อนผ่าว
"แล้วเขาเป็นใคร เห็นหน้าชัดหรือเปล่า" เกรซโน้มตัวเข้ามา กระซิบถามอย่างร้อนรน
"โจนาธาน..." นาโอมิถอนหายใจช้าๆ "แล้วฉันก็ทำกระดุมข้อมือเพชรของเขาหายไปข้างหนึ่ง..."
นี่ยังไม่นับที่เขาเรียกร้องค่าเสียหายอีกนะ
"อะไรนะ!" เกรซแผดเสียงสูงก่อนจะรีบลดเสียงลง "นี่เธอกำลังจะบอกว่าเธอนอนกับทายาทตระกูลคาเวนดิชเหรอ โจนาธาน ยมทูตน้ำแข็งคนนั้นน่ะนะ"
นาโอมิพยักหน้าอย่างสิ้นหวัง
"เขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเจมส์เลยนะ! เธอ... ชิบหายแล้ว! ตายยากจริง!" เกรซเริ่มส่งสัญญาณทางสายตาอย่างร้อนรน
เลือดในกายของนาโอมิราวกับจะแข็งตัว เธอนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าหันกลับไปมองด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าจะสบตากับโจนาธาน
"คุณเคนเนดี บังเอิญจังเลยนะครับ" ไม่ทันที่เธอจะได้หันไป โจนาธานก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ
หัวใจของเธอปั่นป่วนไปหมด
เธอหันไปเผชิญหน้าเขาอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ "บังเอิญจริงๆ เลยนะคะ!"
เกรซไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองกำลังได้เห็นฉากละครชีวิตจริงเปิดฉากขึ้นต่อหน้าต่อตา
ใบหน้าของนาโอมิซีดเผือดลงถนัดตา
"ผมตั้งใจมาหาคุณโดยเฉพาะ" โจนาธานกล่าวพลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามนาโอมิอย่างสง่างาม
แสดงว่าเขาตามมาหาเธอถึงที่นี่หลังจากเธอไม่ตอบข้อความของเขานั่นเอง
นาโอมิไม่กล้าสบตาเขา แต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องอยู่บนใบหน้าของเธอไม่วาง
เมื่อสัมผัสได้ถึงความอึดอัดของเพื่อน เกรซจึงบีบมือนาโอมิแล้วกระซิบข้างหู "ยอมเขาไปก่อนนะ แค่จ่ายค่ากระดุมข้อมือแล้วก็ขอโทษเขาไป ถ้าเงินไม่พอ ฉันให้เธอยืมเงินเก็บฉันทั้งหมดเลย"
โจนาธานหัวเราะเยาะเบาๆ จากฝั่งตรงข้าม "คุณเฮอร์นันเดซ คิดว่าผมต้องการเงินค่าขนมของคุณหรือครับ"
มือของเกรซเย็นเฉียบ เธอตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว
แม้ตระกูลเฮอร์นันเดซจะร่ำรวย แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับอาณาจักรของโจนาธาน
แม้จะสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงเย้ยหยันของโจนาธาน เกรซก็ยังรวบรวมความกล้าสบตาเขา "คุณคาเวนดิช เรื่องที่นาโอมิทำกระดุมข้อมือของคุณหายเป็นความผิดของเธอจริงๆ—"
"ดูเหมือนคุณจะรู้เรื่องดีจังเลยนะครับ" โจนาธานพูดแทรกขึ้นมาเรียบๆ ทำให้มือที่จับกันอยู่ของหญิงสาวทั้งสองเกร็งขึ้นทันที
ความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรงแผ่ซ่านเข้าครอบงำพวกเธอ นาโอมิรู้สึกหนังศีรษะชาวาบด้วยความหวาดกลัว
แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มให้เกรซอย่างปลอบโยน "เธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันต้องคุยกับคุณคาเวนดิชตามลำพัง"
เกรซส่ายหน้าอย่างแรง แต่นาโอมิตบหลังมือเธอเบาๆ "เราอยู่ในที่สาธารณะ คุณคาเวนดิชเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ทำอะไรไม่เหมาะสมหรอก"
มุมปากของโจนาธานยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ขณะผายมือให้เกรซไปอย่างสุภาพ
นาโอมิดันหลังเกรซเบาๆ "แล้วเดี๋ยวฉันโทรหานะ"
เกรซลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก และแกล้งพูดเสียงดังขึ้น "ก็ได้ แต่อย่าลืมนะว่าคืนนี้เรามีนัดกัน ลูกพี่ลูกน้องฉันที่เป็นตำรวจก็จะมาด้วย"
นาโอมิพยักหน้า แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าคนอย่างโจนาธานคงไม่เกรงกลัวตำรวจเลยสักนิด
"คุณพิจารณาข้อเสนอของผมเมื่อวานแล้วหรือยัง" โจนาธานถามขึ้นทันทีที่เกรซจากไป
อาการป่วยของคุณปู่ของเขารอไม่ได้ เขาจำเป็นต้องรีบแต่งงานเพื่อทำให้ท่านผู้เฒ่าสบายใจ
และในตอนนี้ นาโอมิคือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด เขาตรวจสอบข้อมูลของเธอมาแล้ว...ประวัติขาวสะอาด ไม่มีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ที่ซับซ้อน
และเมื่อคืนนี้ก็เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอ...ยังบริสุทธิ์
“คุณคาเวนดิชคะ ฉันเสียใจจริงๆ ที่ทำกระดุมข้อมือของคุณหาย เรามาคุยเรื่องข้อตกลงค่าชดเชยที่พอใจกันทั้งสองฝ่ายดีไหมคะ”
ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีที่ได้ครุ่นคิด นี่คือทางออกเดียวที่นาโอมิพอจะนึกได้
“เงินเหรอ เพชรเม็ดนั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไร แค่ห้ากะรัต แต่กระดุมข้อมือคู่นี้ออกแบบโดยไทเลอร์ ทอมป์สันเป็นการส่วนตัว คุณคิดว่าเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสมล่ะ คุณเคนเนดี”
คำพูดของเขาทำให้นาโอมิถึงกับพูดไม่ออก ผลงานการออกแบบของไทเลอร์คือสมบัติล้ำค่าที่ประเมินเป็นตัวเงินไม่ได้ จะขายให้เฉพาะผู้ที่คู่ควรเท่านั้น
เธอรู้ดีว่าตลอดอาชีพการทำงานกว่ายี่สิบปีของไทเลอร์ เขาตกลงขายผลงานเพียงปีละสองชิ้นเท่านั้น และหนึ่งในผลงานของปีนี้ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นกระดุมข้อมือของโจนาธาน
เธอหลับตาลงชั่วครู่ ยอมรับความจริงอันโหดร้าย...ว่าเธอไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาได้
แต่ถ้าเธอไม่ทำ ด้วยอิทธิพลของโจนาธาน เขาสามารถทำลายเธอได้เป็นร้อยๆ ครั้ง
“คุณคาเวนดิช...คุณไม่รังเกียจอดีตของฉันเหรอคะ” นาโอมิถามลอดไรฟัน คิดว่าไม่ว่าจะทางไหนเธอก็คงไม่รอดอยู่ดี
“มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยเหรอ” โจนาธานตอบกลับอย่างเย็นชา ไร้ความรู้สึก
เธอมอบกายให้เขาแล้ว อดีตที่เหลือของเธอจึงไม่มีความหมายใดๆ ในสายตาของเขา
“คุณมีเวลาถึงคืนนี้เพื่อหากระดุมข้อมือให้เจอ ถ้าหาไม่เจอ พรุ่งนี้เวลาแปดโมงครึ่ง ไปเจอกันที่สำนักงานทะเบียนเพื่อจดทะเบียนสมรส”
พูดจบ โจนาธานก็ลุกขึ้นและเดินจากไป
เขามาวันนี้เพียงเพื่อเอาใจปู่ของเขา ไม่ได้ตั้งใจจะมาสนทนายืดยาว
ทันทีที่โจนาธานเดินออกจากร้านอาหาร ปู่ของเขาก็โทรเข้ามา “เป็นยังไงบ้างล่ะ แล้วจะพาเขามาให้ปู่เจอเมื่อไหร่”
“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ปู่ได้เจอเธอแน่นอน” โจนาธานตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ปู่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ปูแค่อยากเห็นแกแต่งงานก่อนที่ปู่จะจากไป...ปู่จะได้ตายตาหลับ” เสียงแหบแห้งของวิลเลียม คาเวนดิชดังออกมาจากลำโพง
สีหน้าของโจนาธานฉายแววซับซ้อน แต่เขาก็ตอบกลับไปเพียงเสียงแผ่วเบาว่า “อืม”
เช้าวันรุ่งขึ้น นาโอมิมาถึงในจังหวะเดียวกับที่โจนาธานก้าวลงจากรถพอดี
“เข้าไปกันเถอะ” เขาพูดเหมือนไม่แปลกใจที่เห็นเธออยู่ตรงนั้น ก่อนจะเดินตรงไปยังช่องทางพิเศษโดยมีนาโอมิเดินตามหลัง
เธอใช้เวลาคิดเรื่องนี้มาทั้งคืน ตั้งแต่แรกเริ่ม ปัญหานี้มีทางออกเพียงทางเดียวเท่านั้น
นาโอมิบ่อยครั้งที่อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมโจนาธานถึงเลือกเธอ ครอบครัวของเธอก็ธรรมดา หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่น...ไม่มีอะไรในตัวเธอที่ควรจะดึงดูดความสนใจของเขาได้เลย
ไม่มีเลย...ยกเว้นคืนที่บ้าบิ่นคืนนั้นที่พวกเขามีร่วมกัน
ชั่วแวบหนึ่ง เธอเคยนึกฝันไปไกลถึงขั้นว่าเขาอาจจะใส่ใจเธอจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่เคยเจอกันมาก่อนคืนนั้น ไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นได้
นาโอมิรู้จักตัวเองดี...เธอไม่มีทั้งความงามที่จะทำให้เขาหลงใหล หรือความแข็งแกร่งพอที่จะปฏิเสธเขาได้
ท้ายที่สุด เธอก็ยอมจำนนต่อโชคชะตาของตัวเองและมาถึงสำนักงานทะเบียนแต่เช้าเพื่อรอเขา
เมื่อโจนาธานเบื่อเธอแล้ว เขาก็คงจะปล่อยเธอไป
การจดทะเบียนสมรสเป็นไปอย่างราบรื่น สิ่งที่นาโอมิต้องทำมีเพียงแค่เซ็นชื่อเท่านั้น
จนกระทั่งใบทะเบียนสมรสถูกยื่นใส่มือของเธอนั่นแหละ นาโอมิจึงตระหนักได้อย่างแท้จริงว่า...เธอแต่งงานแล้ว กับผู้ชายที่เธอมีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนด้วย
“ผมไม่ต้องการให้คนจำนวนมากรู้เรื่องข้อตกลงของเรา” โจนาธานพูดก่อนจะเดินจากไป
นาโอมิยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือใบทะเบียนสมรส รู้สึกมึนงง
โจนาธานต้องการเก็บเรื่องการแต่งงานของพวกเขาเป็นความลับ เขาคงแค่เล่นสนุกกับเธอ บางทีเขาอาจจะแพ้เกมจริงหรือท้าแล้วต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่สุ่มเจอคนหนึ่ง โดยวางแผนจะหย่าในไม่ช้า จากนั้นเธอก็จะเป็นอิสระ
หลังจากจดทะเบียนสมรส นาโอมิก็ตรงไปยังที่ทำงานของเธอทันที
ทันทีที่เธอมาถึงทางเข้าบริษัท เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่
“นาโอมิ อย่าคิดว่าไปหลบซ่อนตัวอยู่ข้างนอกแล้วจะแก้ปัญหาได้นะ แม่ขอเตือนไว้เลย...ถ้าแกไม่กลับบ้านมาลงหลักปักฐานแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวเร็วๆ นี้ แม่จะไปอาละวาดที่ที่ทำงานของแก!”
