บทที่ 211 พ่อของฉันต้องรอด

นาโอมิยืนอยู่ที่ประตู ความเงียบของเธอเป็นดั่งกำแพง รอยยิ้มของแซคบิดเบี้ยว คมกริบและน่ารังเกียจ

“นาโอมิ... รู้สึกใจสลายเลยสินะ บางทีถ้าเธอเจอพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเอง เธออาจจะได้ลิ้มรสชีวิตดีๆ บ้างก็ได้นะ ไม่อยากรู้เหรอว่าจริงๆ แล้วเธอมาจากไหน”

น้ำเสียงของเขาชุ่มโชกไปด้วยการเยาะเย้ย ทุกถ้อยคำตั้งใจ...