บทที่ 6 การลงโทษของเธอ

วันต่อมา นาโอมิเดินเข้ามาในออฟฟิศและต้องพบกับข่าวไม่คาดฝัน เธอกลายเป็นผู้จัดการของออโรร่า ดาราดังที่สุดของบริษัทไปแล้ว

นาโอมิจ้องมองเจสซี่ เทอร์เนอร์ อดีตเจ้านายของเธอซึ่งตอนนี้กลายเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล

"คุณจะให้ฉันไปเป็นผู้จัดการของออโรร่าเหรอคะ" คำพูดนั้นรู้สึกแปลกๆ บนลิ้นของเธอ "คุณเทอร์เนอร์ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ค่ะ"

ออโรร่าไม่ใช่แค่คนดังธรรมดา เธอคือเพชรยอดมงกุฎของสตาร์ไลท์มีเดีย เป็นศิลปินที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในประเทศ

เอเจนท์เจนสนามที่มีประสบการณ์หลายสิบปียอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้โอกาสนี้ แต่กลับเป็นนาโอมิที่เพิ่งทำงานในวงการนี้ได้ไม่ถึงสองปี ที่ได้รับโอกาสทองนี้ไปครอง

เจสซี่เลื่อนแก้วกาแฟข้ามโต๊ะมาให้พร้อมรอยยิ้มที่ไม่ส่งไปถึงดวงตา "เป็นคำสั่งตรงจากคุณคาเวนดิชเองเลย" เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ "ผมไม่ยักรู้เลยนะว่าคุณ...เส้นสายดีขนาดนี้ นาโอมิ"

มือของเขาวางลงบนไหล่ของเธอ นิ้วมือกดลงมาหนักพอที่จะทำให้เจตนาของเขาชัดเจน

นาโอมิลุกพรวดขึ้น "ฉันว่าฉันไปเริ่มทำเอกสารส่งมอบงานดีกว่าค่ะ ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ"

เธอรีบเดินออกจากห้องทำงานของเขา พยายามข่มความรู้สึกที่อยากจะปัดไหล่ตรงที่สัมผัสของเขายังติดตรึงอยู่ราวกับรอยเปื้อน

เจสซี่ เทอร์เนอร์...นักล่าในออฟฟิศที่ทุกคนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ศิลปินหญิงกว่าครึ่งถูกบีบให้ขึ้นเตียงกับเขา และเขาแสดงออกชัดเจนกับนาโอมิว่าความก้าวหน้าในอาชีพของเธอมีราคาที่ต้องจ่าย

ความทรงจำเกี่ยวกับมื้อค่ำทางธุรกิจเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอม...เจสซี่ที่รินเหล้าให้เธอแก้วแล้วแก้วเล่า โดยไม่รู้เลยว่าเธอเตรียมตัวป้องกันไว้แล้วด้วยยาบล็อกแอลกอฮอล์

‘ทำไมโจนาธานไม่ไล่ไอ้บ้านั่นออกไปตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาบริหารบริษัทนะ’ เธอคิดในใจ

"ใครทำให้เธอหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะ"

มือหนึ่งแตะที่ไหล่ของเธอจนเธอสะดุ้ง นาโอมิหันไปพร้อมรอยยิ้มที่ฝึกฝนมาอย่างดี "ลอว์เรนซ์ เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ ถึงจะอยู่กันตามลำพัง นายก็ต้องรักษาระยะห่างความเป็นมืออาชีพไว้บ้าง"

ลอว์เรนซ์ ปาร์คเกอร์...ลูกค้าหนุ่มดาวรุ่งที่มีแววที่สุดของเธอยิ้มตอบ

ด้วยวัยยี่สิบปี กับรูปลักษณ์หนุ่มหล่อสมบูรณ์แบบและเสน่ห์ที่ชวนให้หลงใหล เขาก็มีผู้ติดตามพอประมาณถึงสองหมื่นคนแล้วหลังจากที่นาโอมิหาบทในรายการเรียลลิตี้โชว์ให้เขาได้

"ผมได้ยินว่าพี่จะทิ้งผมไปหาออโรร่าแล้ว" เขาทำปากยื่น คว้ามือเธอมาแกว่งไปมาอย่างเด็กๆ "แล้วที่บอกว่าจะเป็นเอเจนท์ให้ผมคนเดียวล่ะครับ พาผมไปด้วยสิ! ผมเป็นเด็กปั้นของพี่นะ!"

"ลอว์เรนซ์" เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน "พี่พานายมาได้ไกลที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้แล้ว ตอนนี้นายต้องการคนที่มีเส้นสายดีกว่านี้"

"ไม่จริงสักหน่อย" ท่าทีขี้เล่นของเขาหายไป "ทุกคนกำลังพูดถึงพี่กับคุณคาเวนดิชกันให้แซ่ดเลย กลุ่มแชตส่งต่อรูปที่พี่ขึ้นรถเขาเมื่อวานกันว่อนไปหมด เขารอพี่ตั้งสิบห้านาทีในลานจอดรถแน่ะ! พี่จะมาทิ้งผมตอนนี้ที่พี่มีเส้นสายกับเจ้านายใหญ่ไม่ได้นะ"

"กลุ่มแชตอะไร" นาโอมิหยิบมือถือออกมา หัวใจเต้นรัว

นั่นไง...ในกลุ่มแชตนินทาอย่างไม่เป็นทางการของบริษัท...รูปถ่ายของเธอตอนกำลังก้าวขึ้นรถของโจนาธาน คอมเมนต์ต่างๆ ทำให้เลือดในกายเธอเย็นเยียบ

[ไหนว่าคุณคาเวนดิชไม่สนใจผู้หญิงไง ทำไมถึงเป็นนาโอมิ]

[วันแรกที่มาถึง เขาก็เรียกเธอเข้าห้องทำงานตามลำพังแล้ว...]

[เธอก็สวยกว่าศิลปินในสังกัดเรากว่าครึ่งนะ ผู้ชายที่ไหนจะไม่สังเกตเห็น]

[ขอร้องล่ะ เจ้านายจะมีผู้หญิงคนไหนก็ได้ ทำไมต้องเป็นยัยนี่]

"งั้นพี่ก็จะยังดูแลผมอยู่ใช่ไหมครับ" ลอว์เรนซ์เอื้อมมาจับมือเธออีกครั้ง "ถ้าไม่มีพี่ ผมคงแย่แน่ๆ..."

อุณหภูมิบนทางเดินราวกับลดฮวบลงสิบองศา นาโอมิสัมผัสได้ก่อนที่จะเห็นเขา...โจนาธานยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา สายตาของเขาเย็นเยือกดุจน้ำแข็ง

"นาโอมิ มาที่ห้องทำงานผม เดี๋ยวนี้" น้ำเสียงของเขาไม่เปิดโอกาสให้โต้เถียง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป

ลอว์เรนซ์หงอไปทันทีภายใต้สายตาของโจนาธาน เขาทำปากขยับเป็นคำว่า "ขอโทษ" ก่อนจะรีบเผ่นหนีไปตามทางเดิน

ภายในห้องทำงานของเขา นาโอมิยืนกอดอก "มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ คุณคาเวนดิช"

"กฎพื้นฐานใช่ไหม" โจนาธานยังคงยืนอยู่ ท่าทางของเขาแข็งทื่อ "เมื่อวานคุณเพิ่งบอกไปแค่ข้อเดียว"

"ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องข้ออื่นๆ ค่ะ"

"กฎข้อที่สอง" เขาพูดอย่างเย็นชา "ห้ามมีผู้ชายคนอื่นในระหว่างข้อตกลงของเรา" ดวงตาของเขาหรี่ลง "ผมจะไม่เลี้ยงลูกคนอื่น"

ความหมายโดยนัยนั้นตบหน้าเธอฉาดใหญ่ ลอว์เรนซ์เป็นลูกค้าของเธอ...และเป็นเกย์ ซึ่งเธอจะไปเปิดโปงเขาไม่ได้ การที่โจนาธานจะสันนิษฐานไปแบบนั้น...

"ได้ค่ะ" เธอพูดลอดไรฟัน "กฎเดียวกันนี้ก็ใช้กับคุณเหมือนกัน คุณคาเวนดิช"

ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบ เธอก็หันหลังเดินออกไป โดยรู้ดีว่าทุกสายตาในออฟฟิศได้เห็นเธอเข้าไปในอาณาเขตของเขาแล้ว

คำถามเริ่มขึ้นก่อนที่เธอจะเดินไปถึงโต๊ะทำงานด้วยซ้ำ

"คาเวนดิชต้องการอะไร"

"เธอรู้จักเขาได้ยังไง"

"ทำไมเขาถึงเลือกเธอให้ดูแลออโรร่า"

นาโอมิรักษาน้ำเสียงให้มั่นคง "เขาให้ความสำคัญกับการพัฒนาอาชีพของออโรร่าเป็นอันดับแรกค่ะ เมื่อวานเขาแค่บรีฟงานฉันระหว่างทางไปดินเนอร์ธุรกิจของเขา"

"แล้วฮวนล่ะ" ใครคนหนึ่งถามขึ้น "จริงรึเปล่าที่เขาชิ่งหนีไปแล้ว"

ฮวน สจ๊วต...ผู้จัดการคนก่อนของออโรร่าและเป็นนักล่าตัวฉกาจอีกคน

ฮวนมีความสามารถในฐานะเอเจนท์จริงๆ เขาสามารถหาโอกาสดีๆ ให้กับลูกค้าได้ แต่ราคาก็คือการต้องนอนกับเขา ไม่ว่าเพศไหนก็ตาม

แม้แต่ออโรร่าที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ก็ยังไม่วายโดนเขาตอแย จนนำไปสู่ข่าวฉาวหลายครั้งที่ทำให้เธอต้องเสียสัญญาพรีเซนเตอร์ไป

"ฉันเดาว่านั่นคงเป็นเหตุผลที่พวกเขาเลือกคนอย่างฉันล่ะมั้ง" นาโอมิยักไหล่ "คนที่...ไม่มีอะไรโดดเด่น"

กลุ่มคนพยักหน้ายอมรับคำอธิบายนี้ เอเจนท์หญิงที่ไม่มีชื่อเสียงย่อมปลอดภัยกว่าคนที่จะสร้างข่าวเสียๆ หายๆ

บทสนทนาของพวกเขาถูกขัดจังหวะโดยไลรา โคล ผู้ช่วยของออโรร่า ที่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาพวกเขา "นาโอมิ คุณต้องรีบมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ออโรร่ากำลังสติแตกอีกแล้ว"

นาโอมิหลับตาลงชั่วครู่ สบถด่าโจนาธานในใจเป็นสิบๆ อย่างก่อนจะรวบรวมสติ "ฉันกำลังไป"

แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาต้องโยนดาราที่อารมณ์แปรปรวนที่สุดของบริษัทมาให้เธอ นี่เป็นการลงโทษเรื่องยาคุมกำเนิดหรือเปล่า ไม่ว่าโจนาธานกำลังเล่นเกมอะไรอยู่ก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน...เขาต้องการทำให้ชีวิตของเธออยู่ไม่เป็นสุข