บทที่ 144 คำร้องของกาวิน

คำปฏิเสธของโซเฟียเปรียบดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางห้องผู้ป่วยที่แสนอึดอัด

ดวงตาที่ขุ่นมัวของเกวินเบิกกว้างขึ้นทันที เอ่อล้นไปด้วยความไม่อยากเชื่อและความผิดหวังอย่างใหญ่หลวง มือที่เหี่ยวย่นของเขาสั่นเทาเล็กน้อย ราวกับพยายามจะคว้าบางสิ่งไว้ ก่อนจะร่วงหล่นลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง

"โซเฟีย หลาน... คิดดูอีกทีเถอะ...