บทที่ 4 ตอน แสงตะวันของหัวใจ/1
ห้าปีต่อมา...
ณ เมืองเซริตาน่า แคว้นซานโตนี่
ประเทศคารัสซีเลียเป็นประเทศที่ตั้งอยู่ในหมู่เกาะ ดังนั้นพื้นที่ของแต่ละแคว้นจึงติดกับทะเล และมีหมู่เกาะเล็กๆ เป็นบริวาร แคว้นซานโตนี่เป็นแคว้นที่ตั้งอยู่ในเกาะแห่งหนึ่ง มีเมืองชายทะเลชื่อเมืองเซริตาน่า เป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญแห่งหนึ่ง ท่าเรือน้ำลึกเซริตาน่ารองรับเรือสำราญจากทั่วโลก
เด็กหญิงตัวน้อยผมหยักสีน้ำตาลเจือสีทองยาวสลวย สวมชุดกระโปรงผ้าพิมพ์ลายดอกไฮบิสคัสสีฟ้าสด ยืนโบกป้ายชื่ออยู่บริเวณท่าเรือ ตอนนี้เรือสำราญสีขาวลำใหญ่กำลังเทียบท่าอยู่ รวมถึงเรือยอร์ชหลายลำ
“ไฮบิสคัสบีช ยินดีต้อนรับค่า คุณลูกค้าเชิญทางนี้ค่า”
เสียงแจ้วร้องเรียกลูกค้า ทำให้คนเห็นรู้สึกเอ็นดู แม่หนูน้อยวัยไม่เกินห้าขวบคนนี้น่ารักน่าชังเหลือเกิน ใบหน้ากลมป้อม แก้มเป็นพวง ริมฝีปากจิ้มลิ้มเจือสีชมพูระเรื่อ รับกับจมูกโด่งเล็ก บวกกับนัยน์ตาสีน้ำตาลใส ช่างน่าเอ็นดู หนูน้อยโบกป้ายไปมาต้อนรับลูกค้าของโฮม สเตย์เล็กๆ ของมารดา ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากท่าเรือแห่งนี้
“ลูกค้ามาครบแล้วโรซี่ เราต้องพาพวกเขาไปพักผ่อน”
นายพัชรแตะไหล่หลานสาวให้หยุดโบกป้าย ลูกค้าจำนวนสิบคนของทริปนี้มากันครบแล้ว เขาอุ้มหลานสาวพามานั่งข้างคนขับ พารถตู้ที่ถูกดัดแปลงให้หลังคาเปิดออกได้ เดินทางไปยังโฮมสเตย์เล็กๆ นามว่า ไฮบิสคัสบีช โฮมสเตย์ ที่ซึ่งเขาและอลิชาลูกสาวได้พากันมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่เมื่อห้าปีก่อน
ในตอนนั้นเขาป่วยหนักด้วยอาการหลอดเลือดตีบในหัวใจ ต้องได้รับการผ่าตัด เงินที่มีอยู่ไม่พอจ่ายค่ารักษา จนอลิชาต้องไปรับจ้างอุ้มบุญโดยไม่ยอมบอกพ่อ กว่าเขาจะรู้ลูกก็ได้ทำตามขั้นตอนไปแล้ว
เมื่ออลิชาคลอดได้มอบเด็กผู้ชายให้นายจ้างไปโดยเก็บเด็กผู้หญิงคู่แฝดเลี้ยงไว้เอง เงินค่าจ้างงวดสุดท้าย มากพอจะให้สองพ่อลูกพากันมาเริ่มต้นใหม่ที่นี่
อลิชาซื้อบ้านและที่ดิน เริ่มต้นทำโฮมสเตย์เล็กๆ มีบ้านพักเพียงห้าหลัง และเปิดร้านอาหารและร้านกาแฟในบริเวณชายหาด กิจการเล็กๆ นี้ มีกำไรไม่มากมายนัก แต่ก็พอเลี้ยงดูสามชีวิตให้อยู่อย่างไม่ลำบาก นายพัชรทำหน้าที่เป็นคนดูแลลูกค้า คอยขับรถรับส่ง รวมถึงเป็นคนสวนดูแลต้นไม้ อลิชาเป็นคนดูแลร้านอาหารและร้านกาแฟ จ้างลูกจ้างเป็นคนท้องถิ่นสองคนให้ช่วยทำความสะอาดบ้านพัก และเป็นเด็กเสิร์ฟในร้าน ส่วนแม่หนูโรซี่ขันอาสาเป็นประชาสัมพันธ์ตัวน้อย คอยโบกป้ายเรียกลูกค้า บางครั้งก็สวมบทนักร้องนักดนตรีตัวจิ๋ว ดีดอูคูเลเล่พร้อมกับร้องเพลงขับกล่อมลูกค้า ที่มาใช้บริการร้านอาหารและร้านกาแฟของมารดา ความน่ารักน่าเอ็นดูทำให้หนูน้อยได้ทิปเป็นกอบเป็นกำ เอามาหยอดกระปุกออมสินทุกวันจนล้นกระปุก เรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีนีตัวน้อยกันเลยทีเดียว
“แม่ขา โรซี่หิวข้าว อยากกินข้าวผัด”
พอรถจอดร่างกลมป้อมก็วิ่งถลาไปหามารดาที่ร้านอาหารทันที ร้องเรียกหาอาหารจานโปรดของตัวเอง คนเป็นแม่อุ้มร่างกลมๆ นั้นพาไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ จัดการผัดข้าวผัดสับปะรดใส่กุ้งของโปรดให้ลูกสาวตัวน้อยได้รับประทาน
“อร่อยที่สุดเลยค่ะ แม่ลิช”
หนูโรซี่ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พลางเอ่ยชมมารดา สีหน้ามีความสุข แก้มยุ้ยแดงๆ น่าเอ็นดู
“ค่อยๆ เคี้ยวค่ะลูก เดี๋ยวติดคอ นี่น้ำมะพร้าวหวานชื่นใจ”
อลิชาส่งน้ำมะพร้าวให้ลูกดื่ม นอกจากข้าวผัดสับปะรดแล้วก็มีน้ำมะพร้าวที่หนูน้อยโรซี่โปรดปราน กินได้แทบทุกวันไม่มีเบื่อ
“แม่ลิชขา โรซี่ขึ้นไปร้องเพลงได้ไหมคะ”
หลังจากกินอิ่มหนูน้อยก็หากิจกรรมทำ สิ่งที่มักจะทำในช่วงบ่ายคือการขึ้นเวทีร้องเพลงให้ลูกค้าฟัง หนูน้อยมีพรสวรรค์ด้านดนตรี และชื่นชอบเครื่องดนตรีคล้ายกีตาร์ตัวเล็กที่เรียกว่าอูคูเลเล่มาก แม้การหัดจะทำให้นิ้วเล็กๆ เจ็บจากการดีด แต่โรซี่น้อยไม่ยอมแพ้ ดีดพอฟังเป็นเพลงได้อย่างน่าทึ่ง แถมยังชอบร้องเพลงเสียงใสแจ๋วน่าฟัง เจ้าตัวชอบร้องเพลงประกอบอนิเมชั่นการ์ตูนเจ้าหญิงดิสนีย์ บางครั้งก็ชอบแต่งตัวเลียนแบบเจ้าหญิงในการ์ตูนเหล่านั้น เช่นเจ้าหญิง สโนว์ไวท์ เจ้าหญิงเบล ตอนนี้ดูจะถูกใจกับชุดของโมอาน่าเด็กสาวชาวเกาะ หัดร้องเพลงได้อย่างไพเราะด้วยน้ำเสียงเล็กๆของตัวเอง
“I wish I could be the perfect daughter. ไอ วิช ไอ คู้ด บี เดอะ เพอเฟก ดอเท่อ”
เสียงใสแจ๋วร้องเนื้อเพลงท่อนนี้อย่างตั้งใจ พร้อมกับหันมายิ้มให้ผู้เป็นมารดา คำแปลของเพลงท่อนนี้คือ หนูอยากเป็นลูกสาวที่ดีและเชื่อฟัง เรียกรอยยิ้มจากคนเป็นแม่พร้อมกับขอบตาที่ร้อนผ่าว
อลิชามองร่างเล็กที่กำลังขับร้องเพลง และดีดอูคูเลเล่คลอกับเสียงเพลงไปด้วย เจ้าตัวน้อยของแม่เติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรงสมบูรณ์ แถมยังฉลาด เชื่อฟัง และน่ารักขนาดนี้ ห้าปีที่แล้วหากเธอยอมให้ลูกถูกทำลาย วันนี้คงไม่ได้เห็นภาพอันน่าชื่นใจนี้ โรซี่น้อยเปรียบดังแสงตะวันของผู้เป็นแม่ เป็นแสงสว่างนำทางชีวิต เป็นความอบอุ่นของหัวใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ
“โรซี่เก่งและน่ารักมาก พ่อดีใจที่มีหลานอย่างแก”
นายพัชรเดินเข้ามานั่งข้างๆ ลูกสาว เขามองหลานตัวน้อยด้วยสายตารักใคร่ โรซี่ได้พรสวรรค์เรื่องดนตรีมาจากยายของแก
แอนิต้าแม่ของอลิชาเป็นไกด์สาวที่มีความสามารถด้านดนตรีด้วย เขาพบเธอตอนที่เดินทางมาท่องเที่ยวที่คารัสซีเลีย
ความรักงอกงามขึ้นจนตกลงใจใช้ชีวิตร่วมกัน เขาไม่หวนกลับแผ่นดินเกิดทิ้งทุกอย่างที่มีมาอยู่กับเธอ
