บทที่ 1 บทนำ
เสียงฝีเท้าของฉันดังก้องปทั่วโถงทางเดินอม้ว่าฉันพยายามจะย่องให้เบาที่สุด ตอนนี้แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองฉันก็ไม่อยากได้ยิน แต่มันกลับยิ่งดังขึ้นจนน่ารำคาญ
ตื๊ด!
สัญญาณปลดล็อกประตูห้องดังขึ้นเมื่อฉันล้วงหยิบการ์ดสีดำขนาดเท่าฝ่ามือวางทาบลงไป ตามด้วยกดรหัสหกตัวที่ท่องจำมาเป็นอย่างดี
หลังจากที่ปลดล็อกสำเร็จก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปด้านใน บรรยากาศโดยรอบทำฉันขนลุกซู่ ผ้าม่านในห้องถูกปิดเอาไว้ทั้งหมด ทำให้ความมืดเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นของฉัน แต่การเปิดไฟก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ควรทำในห้องของคนอื่น!
ใช่ ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของฉัน และถ้าจะให้พูดถึงเจ้าของห้องชุดสุดหรูห้องนี้แล้วล่ะก็ คงต้องขอบอกว่าไม่มีใครในย่านนี้ไม่รู้จัก เพราะเขาคือ ‘โอยามะ’ ประธานกลุ่มแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ กลุ่มมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในย่านมารุ
แล้วผู้หญิงที่เป็นเพียงแค่เด็กมัธยมปลายอย่างฉันมาทำอะไรนี่!
“เขาเก็บไว้ที่ไหนของเขากันนะ” ฉันรำพึงรำพันพลางเอื้อมมือที่สวมถุงมือหนังสีดำเอาไว้เพื่อป้องกันการทิ้งรอยนิ้วมือเอาไว้ตามที่ต่างๆ ไปดึงลิ้นชักเพื่อหาเอกสารที่ต้องการ
เอกสารที่ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่ามันจะอยู่ในซองสีน้ำตาลที่มีตราสัญลักษณ์ของแบล็กสกอร์เปี้ยนส์ นั่นก็คือแมงป่องสีดำประทับปมอยู่ที่หน้าซอง
“หานี่อยู่เหรอ”
สองตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเข้มดังมาจากทางด้านหลัง ร่างกายสั่นระริกเมื่อสัญชาตญาณของฉันบอกว่าเสียงนั้นคือเสียงของเจ้าของห้อง!
“ยกมือขึ้นแล้วค่อยๆ หมุนตัวกลับมา”
ต้องใช่เขาแน่ๆ เขาคือโอยามะ ใครหน้าไหนกล้าเข้ามาในห้องของเขายามวิกาลแบบนี้เพราะถ้าฉันมีทางเลือก ฉันก็คงไม่มาเหยียบที่นี่เหมือนกัน
ฉันหลับตาแน่นก่อนจะยกมือขึ้นตามคำสั่ง จากนั้นก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขาช้าๆ
แกร๊ก!
ปลายกระบอกปืนที่จ่อตรงมาที่หน้าผากพลันทำให้ฟันในปากกระทบกันดังกึก ร่างกายทุกส่วนสั่นไปหมด
“ถอยหลังไปสองก้าว”
หัวใจเต้นแทบผิดจังหวะเมื่อเขาออกคำสั่งต่อมาในทันที ฉันจำต้องก้าวถอยหลังอย่างไม่มีทางเลือก วินาทีนี้ต่อให้ก่อนหน้านี้ฉันจะคิดว่าตัวเองพร้อมยอมตายถึงได้มาที่นี่ยังไง พอเอาเข้าจริง ฉันกลับไม่กล้าพอจะลืมตาขึ้นเพื่อมองหน้าเขาด้วยซ้ำ
ตึก!
สองก้าวที่เขาสั่งให้ถอยมา ทำให้แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับผนังด้านหลังพอดี
“ใครส่งเธอมา”
ฉันไม่มีแม้แต่สมาธิในการจะคิดหาคำตอบ
“ฉันถามว่าใครส่งเธอมา!”
เสียงตะคอกของโอยามะทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ สองตาเบิกโพลงโดยอัตโนมัติ นั่นทำให้ฉันได้สบตากับเขาเป็นครั้งแรก
นัยน์ดวงตาของเขามีสีเข้ม แต่ฉันมองเห็นจากความมืดได้ไม่ชัดเจนนักว่านัยน์ตาของเขาสีอะไรกันแน่
“อึก!”
“นับหนึ่งถึงสาม” คำขู่ของโอยามะมาพร้อมกับแรงบีบรอบคอของฉัน
ใช่! เขายกมืออีกข้างที่เพิ่งจะว่างจากการโยนซองเอกสารที่ฉันต้องการลงกับพื้นราวกับมันไร้ค่าขึ้นมากำรอบคอของฉันเอาไว้แล้วบีบมันเอาไว้แน่นจนฉันหายใจไม่ออก
“หนึ่ง”
“ฉะ ฉัน...” ฉันแค่จะบอกว่าฉันหายใจไม่ออก ถ้าเขาอยากได้คำตอบ ทำไมเขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันตอบดีๆ
“สอง” โอยามะยังคงนับต่อไปนิ่งๆ ในขณะที่ฉันเริ่มอยู่นิ่งไม่ได้เมื่อสองขากำลังลอยขึ้นจากพื้น
โอยามะกำลังยกฉันขึ้นจากพื้นด้วยมือเพียงข้างเดียว หนำซ้ำมืออีกข้างของเขาก็ยังถือปืนแล้วเล็งมาที่ฉันอย่างแน่วแน่
นี่สินะเจ้าพ่อของแบล็คสกอร์เปี้ยนส์ตัวจริงเสียงจริง ฉันมันรนหาที่ตายเอง
ปัก!
มือของฉันถูกปัดออกไปอีกทาง ทำเอามีดคัตเตอร์ที่ฉันพกมาด้วยและค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาถูกปัดกระเด็นออกไปอย่างน่าอาย ความแวววาวในสายตาของโอยามะสะท้อนภาพใบหน้าที่เริ่มจะบิดเบี้ยวเพราะใกล้ขาดอากาศหายใจของฉันออกมา
“หมดเวลา”
เสียงของโอยามะเบามากจนฉันแทบไม่ได้ยิน แต่พอจะจับใจความจากการอ่านปากของเขาออก ภาพเบื้องหน้าของฉันเริ่มพร่าเลือน ระบบการรับรู้เริ่มทำงานได้ช้าลงก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำ
ความผิดพลาดในการทำงานสำคัญ ต้องรับผิดชอบและชดใช้ด้วยชีวิต
