บทที่ 232: คุณควรรู้สึกเสียใจกับตัวเอง

บทที่ 232: เธอควรสงสารตัวเองมากกว่า

คามิลล่า

ฉันครางขณะพยายามลืมตาฝ่าแสงสว่างยามเช้า ศีรษะหันไปเห็นหน้าต่างบานใหญ่เรียงรายตลอดผนัง ผ้าม่านถูกรวบเปิดออกจนสุดเท่าที่เนื้อผ้าหนาๆ จะยอมให้เปิดได้ ราวกับว่ามีคนจงใจดึงมันให้เปิดกว้างที่สุด ไม่ยอมให้แสงแดดแม้แต่น้อยนิดเล็ดลอดเข้ามาสัมผัสร่างกายที่กำลังปร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ