บทที่ 12 ฟ้าฝน

เปรี้ยง... สายฟ้าฟาดลงห่างไปไม่ไกล เธอยกมือขึ้นปิดหู แล้วซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นของหมอเมฆอีกครั้ง

“กลัวเหรอจ๊ะ”

“นิดหน่อยค่ะพี่ แต่คนที่กลัวกว่าเนเน่ก็มีนะคะ”

“ใครจ๊ะ”

“น้องสาวเนเน่ค่ะ รายนั้นหากเจอจังๆ แบบนี้ ร้องไห้คลุ้มคลั่งขี้มูกโป่งไปเลยค่ะ” เธอเล่าถึงน้องสาวที่อายุห่างกันเกือบสี่ปีด้วยความคิดถ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ