บทที่ 2 หมอเนเน่

“อย่างนี้ก็คิดถึงกันแย่สิคะ”

“คิดถึงสิครับ คิดถึงมาก” ชาครทำท่าทางหงอยเหงา

“น้ำเน่า” เมฆว่าให้เพื่อน

“ใครจะเหมือนแกคนตายด้าน คนไม่มีหัวใจ คน...” เมฆตักข้าวในจานของตัวเองยัดปากเพื่อนสนิทไปในทันที

อินจักรหัวเราะลั่น ส่วนญารินดาได้แต่นั่งยิ้มกว้าง

เมื่อกินข้าวเสร็จ ชาครต้องรีบไปประจำการที่ห้องฉุกเฉินเขาจึงหนีบเอาอินจักรไปด้วย

เมฆพาเนเน่เดินสำรวจให้รู้จักโรงพยาบาลนี้ทุกซอกทุกมุม เธอเดินลากขาจนเหนื่อย

“ไม่มีรองเท้าแบบที่ใส่สบายๆ มาเหรอ” เขาพาเธอนั่งพัก หญิงสาวนั่งถอดรองเท้าส้นสูงออก แล้วยกเท้าตัวเองที่เมื่อยล้าขึ้นมานวด

“เนเน่คิดว่าจะแต่งให้ดูดีในวันแรก วันพรุ่งนี้ไม่เอาแล้ว จะแต่งมาแบบลุยๆ เลยค่ะ” เธอบอกเขา

“ครับ พี่ว่ามันน่าดีกว่า”

เขาจ้องมองเธอในชุดกระโปรงสวยราคาแพงที่สวมใส่มา ตอนที่เห็นรายชื่ออินเทิร์นใหม่ทั้งสองคน เขาก็เข้าไปหาข้อมูลของทั้งคู่ในอินเทอร์เน็ต จึงได้รู้ว่าญารินดามาจากตระกูลมั่งมี ทายาทโชว์รูมรถยนต์ยี่ห้อดัง และอินจักรมาจากครอบครัวคุณหมอที่จังหวัดน่าน

“ทำไมพี่หมอถึงเลือกมาลงที่นี่คะ”

“พี่อยากตามรอยพระบาทเสด็จในหลวงรัชกาลที่เก้า อีกอย่างพี่เป็นคนใต้ โอกาสที่จะมาเที่ยวเหนือ อยู่เหนือก็คงน้อย จึงเลือกที่นี่ แต่พอมาอยู่จริงๆ ชักจะหลงรักบรรยากาศและผู้คนที่นี่เสียแล้ว” เขาเล่าไปด้วยความสุข

“ต่อไป ต้องรบกวนพี่หมอต้องทำให้ทุกวันของเนเน่ที่อยู่ที่นี่มีความสุขนะคะ ไม่อยากทำงานไปด้วยเครียดไปด้วย” เธอพูดออกไปในทันที

“ได้สิ” เขายิ้มยืนยัน ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ไปตรวจคนไข้ที่ตึกกัน ได้เวลาแล้ว” เขาบอกเธอ วิสาสะฉวยจับมือนิ่มของหญิงสาวให้เดินตาม และยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู ญารินดาเร่งฝีเท้าเดินให้ทันเขา

“ขอโทษนะ พี่พาเราเดินเพลินไปหน่อย แต่ก็ยังทันเวลาไม่สาย แต่ระวังตัวเอาไว้นะ ป้าฉวีดุมาก” เขาทำเป็นพูดกระซิบเหมือนกลัวใครได้ยิน

“ใครคะป้าฉวี” เธอถามด้วยความฉงน

“เถลไถลนะคะคุณหมอ”

นางพยาบาลชุดขาวใส่หมวกเต็มยศยืนหน้าบอกบุญไม่รับ ใช้สายตามองลอดแว่นออกมาดูหน้าหมอหนุ่มที่มาสายไปหนึ่งนาที

“สวัสดีครับ” คุณหมอยกมือไหว้นางพยาบาลอาวุโส

“นี่คุณหมอญารินดา หรือ หมอเนเน่ครับ อินเทิร์นน้องใหม่ของปีนี้” หมอ คฑาวุธเอ่ยแนะนำเธอให้กับป้าฉวี

“สวัสดีค่ะ” เนเน่ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมองใบหน้าหวานของเธอแบบดุๆ ญารินดาถึงกับหุบยิ้ม

“ถ้าคุณหมอทั้งสองคนมาสาย พี่จะลบคะแนนของพี่ที่จะให้พวกคุณไปเรื่อยๆ นะคะ” ป้าฉวีขู่ทั้งสองคนเอาไว้ก่อน เธอยื่นแฟ้มเหล็กสีเงินใส่ในมือของหมอหนุ่ม แล้วก็เริ่มขานประวัติคนไข้ที่จะเข้าไปตรวจในวันนี้ ซึ่งมีไม่ถึงสิบห้าเตียง เพราะเคสไหนที่หนักๆ ก็จะส่งไปในโรงพยาบาลประจำจังหวัดไปเรียบร้อยแล้ว

เนเน่ยกสมุดจดขึ้นมาในทันที หมอรุ่นพี่สอนงานเธอไปพลางๆ และทั้งสองคนโต้ตอบกันอย่างเข้าขา ทำให้ป้าฉวีแอบอมยิ้ม แต่พอเห็นทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมาก็หุบหน้าลงไปในทันที

แฟ้มทุกแฟ้มถูกขานจดหมดแล้ว ป้าฉวีรวบแฟ้มทั้งหมดลงรถเข็น ก่อนจะผายมือให้คุณหมอหนุ่มสาวเดินนำหน้าเข้าไปในห้องรวมที่มีคนไข้ทั้งสิบห้าคน

คุณหมอหนุ่มโชว์การทำงานให้รุ่นน้องดู เธอก็มีหน้าที่จดช็อตโน้ตไปเรื่อยๆ นายแพทย์หนุ่มถามไถ่อาการคนไข้แบบเป็นกันเอง ทั้งคนป่วยและญาติผู้ป่วยรู้สึกกระชุ่มกระชวยที่เห็นทั้งหมอหล่อและหมอสวย แทนที่ทุกคนจะถามหาอาการของตัวเอง กับเอ่ยชมคุณหมอสองคนกันเปาะ สร้างรอยยิ้มให้กับเมฆและเนเน่เป็นอย่างมาก

“ที่นี่น่าอยู่จริงๆ ค่ะ บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วย ยังไม่เหมือนห้องผู้ป่วยเลยค่ะ” เธอพูดกับรุ่นพี่เบาๆ เขาหันมายิ้มให้

“แล้วเนเน่จะหลงรักที่นี่เหมือนพี่” เขาบอกเธอย้ำอีกครั้ง

“เสร็จจากตรงนี้แล้วไปไหนต่อคะ”

“ก็ห้องฟิล์ม จะพาไปดูแผ่นฟิล์มเอกซเรย์หาความรู้กัน แล้วก็ต่อด้วยห้องตรวจอายุรเวชบ่ายโมงตรง” เขาบอกตารางการทำงาน

“แต่คนไข้ไม่เยอะจ้าวันนี้วันพุธ คนไข้น้อย”

“มีแบบนี้ด้วยหรือคะ” เธอยิ้มๆ ตอนที่เธอไปเป็นเด็กอินเทิร์นที่ศิริราชแทบไม่มีเวลาพัก”

“ได้อย่างเสียอย่างเข้าใจไหม ที่นี่งานไม่ยุ่งมาก แต่มันก็ไกลความเจริญเหลือเกิน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราห่างไกลความเจริญมั่งก็ได้ อยู่กับลมกับฟ้าอยู่กับธรรมชาติให้กลืนไปกับชีวิตเรา”

เธอทำท่ากางแขนแบบเด็กๆ เงยหน้าขึ้น แล้วหมุนตัว

“ไว้มีโอกาสพี่พาไปสถานที่หนึ่งนะ น้ำตกห้วยซ้าย สวยมากๆ” เขาบอกเธอ

“จริงหรือคะ”

“จริงสิ ไม่ไกลด้วย ขี่มอเตอร์ไซค์ไปแป๊บเดียว”

“พูดถึงเรื่องมอเตอร์ไซค์ยางมันแบนอยู่ พี่ให้ภารโรงช่วยเอาไปซ่อมให้ ได้หรือยังก็ไม่รู้” เขาบ่นถึงรถคู่ชีพ

“ทำไมพี่หมอเลือกใช้มอเตอร์ไซค์คะ”

“พี่ว่าพี่จะไม่เรียกเราว่าเนเน่แล้วนะ”

“หื้อ...” เธอทำเสียงขึ้นจมูก

“ทำไมคะ” ยังไม่วายถามเขาขึ้นมาอีก

“พี่จะเรียกเราว่า สาวน้อยจำไม จำไม จำไม” เขาพูดพลางใช้ฝ่ามือหนาขย้ำลงกลางศีรษะของเธอ

“โอ๊ยเล่นแรงอะพี่หมอ” เธอรีบจับมือเขาออกไปในทันที

“ผมเนเน่เสียทรงหมดแล้ว” เธอทำเสียงเง้างอด หยุดยืนดูทรงผมตัวเองที่กระจกเล็กๆ ตรงประตูห้องคนไข้

“ไหนดูสิ พี่ช่วยดูให้” เขาหมุนตัวเธอเข้ามาหา แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นจัดแต่งทรงผมให้เธอทันที

กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ปะทะเข้ามาที่จมูก เนเน่ใจเต้นแรง เธอยกมือขึ้นปิดจมูกก่อนจะจามออกมาเบาๆ

“ฮัดชิ้ว...”