บทที่ 7 แค่ชิดใกล้

“หื้อ... ถ้าหากเราเอาแต่เที่ยว แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาหาเงินเล่า” เขาท้วงติง

“แต่พี่เมฆขา สัญญาได้ไหม ว่าจะพาเนเน่ไปฮันนีมูนต่างประเทศสักครั้ง” เธอทำเสียงอ้อน

“ได้สิ เนเน่อยากไปประเทศไหนครับ” เขาถามแบบเอาใจ

“สวิส ฝรั่งเศส เยอรมัน อังกฤษ สกอตแลนด์ แล้วก็... เอ่อ...” หญิงสาวทำท่าคิด

หมอเมฆหยุดเดิน ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว ยกสองมือขึ้นกระชับไหล่ของเนเน่เอาไว้แน่น

“พี่สัญญาเลยนะ ว่าหลังจากแต่งงานกันแล้ว จะทำให้ทุกวันของเรามีความสุข จะให้ทุกวันเป็นวันฮันนีมูนเลยครับ” เขาทำสีหน้าจริงจัง

“จริงๆ นะคะ”

“จริงจ้ะ” เขาก้มลงไปจุมพิตเธอที่หน้าผากมน

สองคนยิ้มกว้างให้แก่กัน กระชับจับมือของกันและกันเอาไว้แน่น ฝันถึงวันข้างหน้าที่จะมีร่วมกันด้วยความรักที่เข้าใจ

ทั้งสองคุณหมอเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้คนละใบ ดีหน่อยที่ต่างไม่ค่อยประโคมผิวกันเท่าไร จึงเอาข้าวของเท่าที่จำเป็นไปเท่านั้น

หมอเมฆบอกหมอเนเน่ว่าเขาจะเอาผ้าห่มไปเผื่อเธอ รวมทั้งมุ้งด้วย หญิงสาวได้ยินก็หัวเราะ แต่ก็เอ่ยปากขอบคุณเขาไป

รุ่งขึ้น ทั้งสองคนซ้อนจักรยานยนต์ของหมอเมฆมาด้วยกันที่หน้าตึกศรีเทพ มีรถและทีมงานมารอกันอยู่แล้ว พอทั้งสองมาถึงขึ้นรถ ขบวนก็เริ่มเดินทาง มุ่งสู่ยอดเขา.................... เพื่อพบปะรักษาพี่น้องชาวเขาที่ห่างไกลหมอ และต้องเสียเวลาเดินทางมาในเมือง

บรรยากาศสองข้างทางแปลกตาไปจากเดิม เริ่มขึ้นเขาสูงชันไปเรื่อยๆ เนเน่มองหน้าพี่เมฆอย่างตื่นเต้น นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่เธอได้ออกมาทำแบบนี้

คำบอกเล่าของน้ำพระทัยของในหลวงรัชกาลที่เก้าของปวงชนชาวไทย ท่านไม่เคยแบ่งแยกว่าประชาชนของท่านสัญชาติใด ท่านให้ความรักเท่าเทียมกันหมด ยอดดอยแห่งนี้ห่างไกลความเจริญยังได้รับน้ำพระทัยของพระองค์ท่าน สองคุณหมอหนุ่มสาวต่างปลื้มใจกับภารกิจที่ได้รับในครั้งนี้

การเดินทางใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึง และต้องเดินเท้าขึ้นเขาไปอีกเป็นสิบกิโลเมตร

ญารินดาท่าทางเหนื่อยหอบ แต่เธอก็ใจสู้ หมอเมฆอาสาที่จะช่วยเธอแบกสัมภาระให้แต่เธอก็ปฏิเสธ เพราะไหนจะมีเครื่องมือแพทย์และกระเป๋ายาตอนนี้ก็อยู่บนไหล่ของหมอเมฆเช่นเดียวกัน

กว่าจะเดินทางขึ้นมาถึงบนหมู่บ้านก็เล่นงานให้ทุกคนเหนื่อยเอาการ

“รู้แล้วค่ะว่าทำไมต้องมาค้างคืน” เนเน่นั่งลงแบบหมดสภาพ ยกสองมือตีไปที่น่องของตัวเองเบาๆ

หมอเมฆนั่งลงเบื้องหน้า ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงไปกับพื้นดิน แล้วจัดการถอดรองเท้าของเนเน่ออก

ภาพเท้าที่ปรากฏให้เห็น มีรอยพองน้ำเต็มไปหมด เพราะเกิดการเสียดสีระหว่างเท้านิ่มๆ กับรองเท้าแข็งที่เดินมาเป็นเวลานาน

“เจ็บไหม” เขาถามเธอด้วยความห่วงใย

เธอพยักหน้าให้แต่ก็รีบพูด “เนเน่ทนได้ค่ะ” เธอยิ้มกว้าง เพราะวันนี้ทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน ทุกคนเดินเท่ากัน ฉะนั้นมันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเธอเลย

หมอเมฆนวดน่องให้เธอเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย หญิงสาวมองเขาแบบขอบคุณ รู้สึกดีใจที่เลือกคนไม่ผิด และเขาทำให้เธอประทับใจอีกแล้ว

“อากาศบนนี้เย็นสบายนะคะพี่ เนเน่ว่าคืนนี้ต้องหนาวเลยล่ะ” เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีคราม

“พี่ยกผ้าห่มให้เนเน่หมดเลย”

“อ้าว... แล้วพี่เมฆจะห่มอะไรละคะ” เธอยังมีแก่ใจถาม

“คุณหมอครับ ทางผู้ใหญ่จัดห้องให้คุณหมอสองคนแล้วนะครับ” คนในทีมเดินมาตาม เพราะหัวหน้าทีมกำลังประสานงานกับผู้ใหญ่ของชนเผ่า

“อ๋อ... ครับผม”

คฑาเทพรีบช่วยญารินดาใส่ถุงเท้าและรองเท้า

“ไว้อาบน้ำเสร็จแล้วพี่ค่อยทำแผลให้นะ” เขาบอกด้วยความใส่ใจ

ในทีมที่มาด้วยกันมีผู้หญิงเพียงคนเดียว หมอเมฆจึงมานอนในห้องหมอเนเน่เพื่อความปลอดภัย โดยได้แจ้งกับทีมงานไป

สองคนช่วยกันปูที่นอน หมอเมฆเอามุ้งออกมากาง

“อย่างน้อยนอนในมุ้งก็กันยุงได้ และพี่ว่ามันกันลมหนาวได้ด้วยนะ” เขาชี้ให้เธอดูตามฝาบ้าน ที่มีรูเล็กๆ ที่ลมสามารถพัดลอดเข้ามาได้

“เห็นพวกชาวเขาอยู่กันแล้วก็น่าสงสารนะคะ ทำไมเขาถึงอยู่กันได้” เธอนั่งกอดหัวเข่ามองไปรอบๆ

หมอเมฆทรุดนั่งลงใกล้ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋ายามาทำแผลที่เท้าให้หญิงสาว

“พี่ว่าคับที่อยู่ได้นะ แต่คับใจอยู่ยาก บางทีเพราะความรักของคนในครอบครัวต่างหากที่ทำให้ทุกคนมีความสุข ไม่จำเป็นต้องมีบ้านหลังใหญ่โต พวกเขาก็มีความสุขที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ญารินดากล่าวขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายยกเท้าของพี่เมฆที่อยู่ใกล้ๆ มาดู

“โอ้โห... ของพี่เมฆก็ไม่ใช่น้อยนะคะ มะ... เนเน่ทำให้” เธอรีบจัดการทำแผลให้คนรักทันที

แสงเทียนเล่มเล็กๆ ทำท่าจะมอดดับไป

“พี่ว่าเรานอนกันดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า”

“ค่ะ” เธอรีบลุกขึ้น ช่วยเมฆเก็บอุปกรณ์ต่างๆ แล้วมุดเข้าไปในมุง นอนบนผ้ารองนอนที่ทางหมู่บ้านเตรียมไว้ให้ กับหมอนสี่เหลี่ยมเล็กๆท่าทางแข็งพอใช้ได้

“ทนเอาหน่อยนะ เรานอนที่นี่แค่สองคืน” เมฆบอกเธอ ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าพนมมือทำปากขมุบขมิบ ทำให้หญิงสาวต้องรีบทำตาม เธอก้มลงกราบที่หมอนไปสามครั้ง ก่อนจะอธิษฐาน พอลืมตาขึ้นพี่เมฆก็ล้มตัวลงไปนอนก่อนแล้ว

เธอล้มตัวลงไปนอนเคียงข้างสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มสองผืนที่เมฆเอามาประกบกัน เพราะอากาศเริ่มเย็นลงและลมเริ่มกระโชกแรงขึ้น

“เขาบอกว่าอากาศแปรปรวนอยู่นะช่วงนี้ เราต้องรีบทำงาน แล้วรีบกลับ ไม่งั้นไม่ทันแน่ๆ พยากรณ์อากาศบอกว่าอาจจะมีพายุเข้า” เขาเล่า พลางกระชับแขนโอบกอดร่างเล็กๆ ของเธอเข้าแนบอก เนเน่ซุกแผ่นหลังของเธอเข้าหาชายหนุ่ม เขาก่ายกอดเธอให้ความอบอุ่น