บทที่ 19 วังวนแห่งความเจ็บปวด

“ไม่เป็นไรหรอก เพราะปรางค์ทำเพื่อเรามามากเหมือนกัน” คำนี้มาจากใจ ต่อให้เขามีอิทธิพล เธอจะสู้จนถึงที่สุด

เมื่อเห็นเพื่อนใจเย็นลง พินอาภาจึงขอตัวกลับบ้าน ปรางค์ปรียาเดินมาส่งแล้วเดินกลับเข้าด้านในเพื่อดูแลบุตรชายต่อ ขึ้นชั้นสองเปิดประตูห้องนอน เห็นร่างเล็กกำลังหลับใหลน้ำตาปริ่มขอบ ลูกคงร้องไห้จนผล่อย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ