บทที่ 9 ความรู้สึกที่ไม่อาจบอก

อีกอย่างท่าทีของเขาก็ไม่โหดร้ายเหมือนแรกๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือ... เขาไม่เคยถามที่อยู่ของลุงไมเคิลอีกเลย แม้จะรู้สึกแปลกใจก็ตาม แต่เธอก็ยังหวังให้เขาปล่อยตัวเธอไปในเร็ววัน หากเวลานี้เขาไม่ต้องการคำตอบอีก

สองเท้าก้าวชิดริมหน้าต่างรูดม่านสีขาวเปิดออก แสงแดดระยิบระยับเหนือแม่น้ำเชน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหลงใหลกับวิวที่นี่  หากเธอไม่ได้ถูกกักขังแล้วได้มาอยู่ที่ห้องนี้ เธอคงสุขใจไม่น้อย ความสวยงาม ช่วยลดทอนความรู้สึกเจ็บปวดในใจให้เบาบางลงได้บ้าง แม้จะไม่มากก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาจากด้านล่างของคฤหาสน์ มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว ทุกวันนี้เขากลับบ้านเร็วและจุดหมายก็คือห้องนอน ค่อยๆ แง้มประตูเขาไปด้านใน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาหยุดยืนตรงหน้าประตูไม่ขยับเขยื้อนไปไหน รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

ผู้นำตระกูลใหญ่ถึงกับใจเต้นระรัว รู้สึกเหมือนตนเองกำลังควบคุมหัวใจไม่ได้ เมินหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นไม่ได้ คนอย่างเขาไม่มีทางหลงเสน่ห์หญิงคนไหน เพราะความรักจะทำให้อำนาจของเขาลดทอนลงไป ความคิดฉาบฉวยเหล่านั้นต้องไล่มันออก

บอดี้การ์ดหนุ่มตัดสินใจติดต่อเจ้านายทันที เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นฉุดให้เขาหลุดออกจากภวังค์ คว้ามันแล้วหลุบตามองเบอร์หน้าจอ เขากดรับและกรอกเสียงตามสาย มาติชเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ได้รับรู้ ตัดสายแล้วทรุดกายนั่งลงที่โซฟาราคาแพง

ลูกน้องตามหาไมเคิลเจอแล้วและคนทรยศที่เขาตั้งใจจะกำจัดกลับเรียกร้องมาหาเขาเอง... ความจริงความคิดที่อยากกำจัดไมเคิลมันหมดไปตั้งแต่วันที่ผู้หญิงในห้องนั้นล้มลงต่อหน้า เขาไม่เคยอยากรู้เรื่องของคนทรยศอีกเลยเพราะถือว่ามันได้เอาหลานสาวมาชดใช้กับความผิดที่มันก่อแล้ว ทว่าเวลานี้ทุกอย่างมันกลับกลายเป็นอีกอย่าง

เขาไม่เคยคิดว่าไมเคิลจะยอมมาหา เพราะเขารู้ดีว่ามันต้องกลัวด้วยนิสัยของเขา ปกติไม่เคยปล่อยคนทรยศให้ลอยนวลไปได้ ลุคส์ลุกขึ้นยืน สองเท้าก้าวเดินไปยังห้องที่ใช้เป็นที่กักขังนกน้อยแสนสวยไว้และทุกคืนนกน้อยนั้นจะถูกเขากอดรัดด้วยแรงปรารถนา

เสียงลูกบิดประตูห้องส่งผลให้คนในห้องหันมามองด้วยความกลัว ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครคือผู้มาเยือน ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังชิดกำแพงเพื่อเอาตัวรอดทันที เขายืนนิ่งจ้องมองไปยังร่างงามตรงหน้า  อยาก กระโจนไปโอบรัดไว้ แต่วันนี้เขากลับชะงักราวกับว่าต้องการมองเธอเพื่อซึมซับความรู้สึกต่างๆ  ไว้ให้นานที่สุด

แม้พยายามก้าวให้ถึงเธอ เธอก็จะขยับหนีไปอีกหนึ่งก้าว และเมื่อเขาหยุดนิ่งเธอก็จะชะงัก หยุดหนีแล้วมองเขา ชายหนุ่ม หัวเราะเยาะตัวเองในใจ เมื่อไหร่ที่เขาหยุดไล่ตาม เธอถึงจะหยุด เว้นระยะห่างจากเขาไว้เสมอ เ ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงคนใดมารัก แต่ก็รู้สึกไม่ชอบใจนักที่ถูกผู้หญิงปฏิเสธเช่นนี้

ปรางค์ปรียา งุนงงกับท่าทางแปลกๆ   แต่หญิงสาวก็ยังระแวงอยู่เสมอ เพราะสิ่งที่เขาเคยกระทำกับเธอมันช่างเลวร้าย เธอเจ็บปวด  ทรมาน และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกนรกทั้งเป็น เธอจะจำสิ่งที่เขาได้กระทำกับเธอไว้จนวันตายไม่มีวันลืมเด็ดขาด!

เขายืนนิ่งจ้องมองเธออีกครั้งหาก ไม่คว้าไว้ คงไม่มีวันสมปรารถนาเพราะเธอไม่มีวันนอนทอดกายให้กอดก่าย ดวงตาคมหรี่ลงแล้วใช้ความไวคว้าท่อนแขนไว้ ร่างบางดิ้นรนสุดชีวิตด้วยความตกใจปนกลัว เธอคิดว่าเขาจะหยุดการกระทำอันโหดร้ายกับเธอแล้วแต่มันคงเป็นไปไม่ได้สินะ

“ปล่อยฉันนะ!”เธอพยายามร้องขอ

ลุคส์ฉวยโอกาสช้อนร่างบางไปที่เตียงกว้าง คนถูกอุ้มตกใจดิ้นรนเพียงแผ่นหลังแตะถึงฟูก แม้รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นและไม่มีทางเอาตัวรอดจากชายผู้นี้ได้ แต่ยังไงเสียเธอก็ไม่มีวันนอนทอดกายให้เขาเชยชมง่าย ร่างบางตั้งท่าเตรียมกระโจนหนีแต่กลับถูกเขาตรึงร่างไว้บนเตียง ก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ฉันสัญญาว่ามันจะไม่เหมือนครั้งอื่นๆ เธอจะไม่เจ็บ และจะชอบมัน... ”เขาบอกเสียงพร่า

หูของปรางค์ปรียาอื้อไปหมด เขาปรนเปรอจนหญิงสาวร้องครางออกมาเบาๆ ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าเรียวสวยเริ่มแดงและร้อนผ่าว มือกำลังลูบไล้ร่างงาม ไม่ว่าส่วนไหนก็สร้างความวาบหวาม ยิ่งเห็นเขาจ้องมองมายิ่งทำให้กัดริมฝีปากแน่น เรือนร่างสมชายชาตรีที่ปรากฏต่อหน้าสร้างความหวั่นไหว หัวสมองกำลังสับสน ทันทีที่เรือนกายแกร่งแทรกเขามาพร้อมกับขยับกายเร่งเร้าเพื่อเรียกร้องการตอบสนองของคนใต้ร่าง หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ ไม่นานเธอส่งเสียงกรีดร้องออกมาพร้อมกับการหยุดลงของเขา

ร่างสูงใหญ่พลิกกายนอนลงข้างหญิงสาว ปรางค์ปรียารีบหันหลังให้ เธอรู้สึกอายแทบแทรกแผ่นดินหนี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเต็มใจตอบสนองเขา ไม่เคยรู้เลยว่าเรื่องแบบนี้จะให้ความสุข ลุคส์จ้องมองแผ่นหลังขาวเนียนก่อนใช้ริมฝีปากพรมจูบไปทั่ว ปรางค์ปรียาชะงักขยับกายหนีแต่เขากลับรั้งเอวบางไว้

“อย่าหนี!”เขาสั่ง

ใบหน้าเรียวสวยแดงซ่านขึ้นมาทันที มือหนารั้งหญิงสาวให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาคมสีน้ำทะเลจ้องลึกลงเพื่อรอคำตอบ เขาติดกับดักผู้หญิงคนนี้เข้าแล้ว ไม่รู้ว่าตนเองควรทำอย่างไร มันยากจะถอนตัว

“เธออยากอยู่กับฉันไหม?”

คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ คำถามของเขาหมายความว่ายังไงกันแน่

“หมายความว่ายังไง ฉะ...ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูด”