บทที่ 7 เป็นอะไรกัน! ทำหน้าอย่างกับเห็นผี
สองเดือนต่อมา... หอพักของพนักงานหญิง
ติ๊ดๆๆ
เสียงมือถือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร่างบางอ้อนแอ้นในชุดเมดของโรงแรมโรคาซานเดอร์ แกรนด์ ที่กำลังเดินลงบันใดของหอพักหญิงต้องหยุดชะงัก! แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู
ทันทีที่เห็นสายเรียกเข้าของหัวหน้าแผนก เธอจึงรีบกดรับพลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างสงสัย เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน
“สวัสดีค่ะหัวหน้า”
“มะลิ! อยู่ไหน?” ธาริณีเอ่ยถามด้วยเสียงลนๆ
“กำลังออกจากหอพักค่ะ” มะลิฉัตรตอบ
“เธอรีบขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้องบนสุดของโรงแรมด่วนเลยนะ!” ปลายสายบอก
“ห้องบนสุดเหรอคะ?” หญิงสาวถามย้ำอย่างไม่มั่นใจ เพราะชั้นบนสุดคือชั้นต้องห้ามสำหรับพนักงานทุกคน เว้นแต่ธาริณีกับธีรติเท่านั้นที่จะสามารถขึ้นไปได้
“ใช่! ทำความสะอาดห้องนอนทางปีกขวาก่อนเลยนะ ฉันกำลังจะไปถึงที่ทำงานในสามสิบนาที!”
“เอ่อ... แต่ว่า...”
“รีบไปทำตามที่บอก! อ้อ! แล้วรหัสที่หน้าห้องคือ XXXX นะ!” ธาริณีบอกก่อนจะกดวางสาย
มะลิฉัตรยืนนิ่งอยู่สามวินาที! ก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋า แล้วก้าวเท้าออกวิ่งไปยังโรงแรมที่อยู่ถัดไปอีกหนึ่งช่วงตึก ด้วยสีหน้าตื่นๆ
‘ใครจะมากันนะ?’ คนที่ไม่เคยเจอเจ้าของโรงแรมมาก่อน แอบนึกไปถึงชายวัยหกสิบกับหญิงวัยห้าสิบกว่าที่อยู่ในรูปบนผนังห้องของผู้จัดการขึ้นมาทันใด
โรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีทั้งโรงแรมหรูในหลายสิบประเทศทั่วโลก รวมถึงสายการบินโรคาซานเดอร์แอร์ไลน์ และอสังหาริมทรัพย์อีกมากมาย ที่ดูแลบริหารงานโดยหัวเรือใหญ่อย่าง เลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์ ชายหนุ่มที่ถูกจัดอันดับให้เป็นหนุ่มฮ็อตหล่อรวยแห่งปี
ไม่เขาว่าจะขยับตัวไปทางไหน ก็มีสาวข้างกายไม่ว่างเว้น ทั้งดารานางแบบที่ผลัดเปลี่ยนเวียนหน้ากันมาเป็นของเล่นชั่วคราวไม่หยุดหย่อน แต่ทว่าเขากลับไม่เคยให้สาวคนไหนได้อยู่เคียงข้างกายข้ามคืนเลยสักครั้ง!
ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย หันออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ เพื่อมองดูแสงแรกของวันใหม่ตรงเส้นตัดของขอบฟ้าแสงสีส้มอ่อนและเข้มสลับกัน ท่ามกลางหมู่เมฆบนท้องฟ้ากว้าง
จากความมืดมิดที่เยือกเย็นแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น และค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็อ่อนแสงลงแล้วกลับกลายเป็นความอ่อนโยน ก่อนจะเข้าสู่ความมืดมิดของค่ำคืนที่เยือกเย็นและเงียบสงบ ทุกอย่างวนเวียนซ้ำๆ ไปมาเหมือนเช่นเคย
“บอสครับ! เครื่องกำลังจะลงจอดในอีกยี่สิบนาทีครับ!” เจซีมือขวาคนสนิทที่เพิ่งเดินออกจากห้องนักบิน รีบตรงมารายงานผู้เป็นนาย
เลโอนาดท์พยักหน้ารับก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา จากนั้นก็หันไปดึงเข็มขัดที่ด้านข้างขึ้นมารัด ในขณะที่นักบินกำลังลดระดับการบินลงสู่รันเวย์
Rocasander Grand Hotel
มะลิฉัตรวิ่งเข้าประตูด้านหลังของโรงแรมดั่งเช่นทุกครั้ง ก่อนจะตรงไปที่ลิฟต์และกดขึ้นไปยังชั้นบนสุดอย่างเร่งรีบ
ติ๊ง!
ทันทีที่มาถึงยังสถานที่ต้องห้าม เธอก็ตรงไปยังประตูบานใหญ่ พร้อมกับกดรหัสที่ธาริณีบอกลงยังแป้นพิมพ์ และเพียงเสี้ยวนาทีที่ประตูบานใหญ่เปิดออก เธอถึงกับอึ้งและตกตะลึงในความงดงามภายในห้อง ที่ตกแต่งด้วยสไตล์คลาสสิก โดยผสมผสานความหรูหราเอาไว้ได้อย่างลงตัว ในแบบที่ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ว้าว! อย่างกับสวรรค์แน่ะ!” เมดสาวอุทานออกมาราวกับคนกำลังละเมอ ขณะที่เดินไปยังห้องนอนใหญ่ทางด้านปีกขวาตามที่หัวหน้าแผนกได้บอกเอาไว้ ด้วยหัวใจสั่นๆ
“แม่เจ้า! เตียงใหญ่ขนาดนี้ คนหรือว่ายักษ์นอนกันนะ!” เธอเอ่ยเสียงดังอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหลับตาแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง อย่างหลงลืมตัวไปชั่วขณะ
“กรี๊ดดดด” หญิงสาวถูไถใบหน้าไปมากับที่นอนแสนนุ่ม ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจ กับความยืดหยุ่นที่ทำให้ตัวของเธอเด้งไปมาเหมือนได้เล่นสไลเดอร์ของเด็กๆ
เอี๊ยดดดดดเสียงเบรกรถที่ดังอยู่ด้านหน้าของโรงแรม ทำให้พนักงานต่างพากันหันมามองตามเสียงกันเป็นแถว
“เอารถไปเก็บเร็ว!” ธีรติบอกก่อนจะเดินเข้าไปด้านในโรงแรมด้วยท่าทีเร่งรีบ
ฉัตรนารี เลขานุการใหญ่ที่เพิ่งจะเข้างาน หันไปมองผู้จัดการหนุ่มที่วิ่งตรงมายังล็อบบีด้วยสีหน้าตึงเครียดอย่างรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
“มีอะไรหรือคะผู้จัดการ?”
“ท่านกำลังจะมาถึงในอีกยี่สิบนาที สั่งให้ทุกคนเตรียมต้อนรับด่วน!” ธีรติสั่งการพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ ให้เตรียมพร้อม!
“คะ... คุณเลโอนาดท์กำลังจะมาหรือคะ?” ฉัตรนารีถามเสียงสั่นๆ
“ใช่!” ธีรติตอบก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมากดหาธาริณีอีกครั้ง หลังจากที่ตนโทร. ไปบอกให้อีกฝ่ายรีบมาดูความเรียบร้อยชั้นบนสุดเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน!
“ผะ... ผู้จัดการคะ! ทะ... ท่าน” ฉัตรนารีรีบเรียกคนที่กำลังกด มือถือให้หันไปมองยังด้านหน้าของโรงแรม! หลังจากที่เห็นร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากรถที่เพิ่งแล่นเข้ามาจอดได้ไม่ถึงสามวินาที!
“โอ้พระเจ้า!” ธีรติหันไปมองก็ถึงกับตกใจที่เห็นเลโอนาดท์เดินตรงเข้ามาหาตน ตามด้วยบอดี้การ์ดมาดเนี้ยบและเจซี
“สะ... สวัสดีครับท่าน” ผู้จัดการหนุ่มรีบเอ่ยทักทายหัวเรือใหญ่ ที่ชอบมาแบบไม่บอกกล่าว ทำให้ไม่มีเวลาเตรียมตัวหรือเตรียมการต้อนรับใดๆ เลยสักครั้ง
“สวัสดีค่ะท่าน!!!” พนักงานรีบยกมือขึ้นไหว้ตามกันจ้าละหวั่น
“เป็นอะไรกัน! ทำหน้าอย่างกับเห็นผี!” เลโอนาดท์ถามเสียงเข้มๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์ และกดขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นที่พักของตนด้วยท่าทางสบายๆ
“หวังว่าคงทัน” ธีรติพึมพำเบาๆ ขณะมองตามแผ่นหลังกว้างด้วย สีหน้าตื่นๆ เพราะกลัวว่าธาริณีจะยังทำความสะอาดห้องไม่เสร็จ
“สวัสดีครับคุณธี ขอกุญแจห้องพักด้วยครับ” เจซีบอกพร้อมกับยิ้มให้คนที่ดูเหมือนจะยังไม่หายอึ้งอย่างขำๆ
“สวัสดีครับคุณเจซี รอสักครู่นะครับ” ธรีติหันไปยิ้มให้มือขวาของบอสใหญ่ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเอากุญแจห้องให้อีกฝ่ายกับทีมบอดี้การ์ดอีกเจ็ดคน
เลโอนาดท์ถอดเสื้อสูทออก ก่อนจะเริ่มแกะกระดุมเสื้อ ทีละเม็ดๆ สิ่งแรกที่เขาจะทำเมื่อขึ้นไปถึงห้องพัก คือนอนแช่น้ำร้อนๆ ให้คลายความเหนื่อยล้าของร่างกาย แล้วนอนพักสายตาจนถึงเย็น จากนั้นค่อยออกไปเจอเพื่อนรักที่จะบินมาถึงประเทศไทยตอนค่ำๆ เตรียมเข้าประชุมงานด้วยกันในเช้าวันรุ่งขึ้น!
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกหลังจากที่ขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด ร่างสูง ที่เปลือยท่อนบนเดินตรงไปยังเครื่องใส่รหัสผ่าน และกรอกตัวเลขลงไป
คลิก!
หลังสัญญาณดังเพียงชั่วอึดใจ! ประตูบานใหญ่ก็เลื่อนออก
“ว้าว! คิกๆ” เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวแว่วดังมาจากห้องนอนใหญ่
เลโอนาดท์ขมวดคิ้วเข้าหากัน! ก่อนจะโยนเสื้อเชิ้ตและสูทที่ถือมาลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาล แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องนอนของตน
เขายืนจ้องมองร่างบางที่กระโดดไปมาบนเตียงของตนอย่างสำรวจ ผมดำยาวสยายรายล้อมใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่หวานจนสะกดให้คนที่เพิ่งมาถึงลืมหายใจไปชั่วขณะ!
“สนุกไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่มองมาได้สักพัก
“คิกๆ อะ... ว้าย!” คนที่เล่นจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างหันมามองตามเสียงทัก ก่อนจะตกใจเสียหลักล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพรมเปอร์เซียราคาแพง
มะลิฉัตรเงยหน้าขึ้นมองคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอเสียจังหวะการทรงตัว แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง! เพราะคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ!ใส่แค่กางเกงยีนส์เพียงตัวเดียวเท่านั้น!
‘บ้าจริง! ลูกค้าขึ้นมาผิดชั้นหรือเปล่านะ?’ หญิงสาวสบถในใจ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น แล้วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเต็มๆ ตา
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวเกือบครึ่งหลัง รายล้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา กับดวงตาสีน้ำตาลเข้มอันคมกล้านั้น! กำลังจ้องมองมายังเธอเช่นกัน
“พระเจ้า! คนหรือสิงโตเนี่ย?” มะลิฉัตรเผลออุทานออกมาเบาๆ ขณะจ้องมองหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆ พลันก็ทำให้ร่างกายของเธอสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เลโอนาดท์ถามก่อนจะช้อนอุ้มหญิงสาว ที่เอาแต่จ้องหน้าของตน วางลงบนเตียงอย่างเบามือ
“ขะ... ขอบคุณค่ะ เอ่อ... แล้วคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง?” เธอถามอย่างรู้สึกมึนๆ งงๆ ไม่หาย
“ประตู!” เลโอนาดท์กลอกตาอย่างเพลียๆ กับแววตาใสซื่อที่มองมายังตนราวกับข้องใจหนักหนา
“ว่าแล้วเชียว! เราลืมล็อกประตูแน่ๆ” เมดสาวสบถออกมาอย่างลืมตัวกับความสะเพร่าของตัวเอง ก่อนจะหันไปบอกชายร่างยักษ์ ด้วยน้ำเสียงดุๆ “ชั้นนี้คือเขตต้องห้ามค่ะ! ไม่อนุญาตให้ลูกค้าขึ้นมา”
“หึ! ชั้นต้องห้ามงั้นเหรอ แล้วเธอขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง?” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงขบขัน
