บทที่ 8 กลัวสิงโต
“ฉะ... ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาดไง! คุณควรรีบออกไปเพราะหัวหน้าของฉันกำลังจะมา! อ้อ! แล้วคุณก็ควรแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องพักของตัวเองนะคะ!” มะลิฉัตรต่อว่า ก่อนจะเบือนหน้าหนีร่างสูงใหญ่ด้วยหัวใจสั่นๆ ‘อีตาฝรั่งนี่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์แน่ะ’
“หึๆ! อย่างนั้นเหรอ!” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำบอกกล่าวของเมดสาวที่สวยจน... ไม่อาจทำให้เขาละสายตาจากทุกๆ กิริยาท่าทางของเธอไปได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ชะ...ใช่!” หญิงสาวเริ่มหน้าตึงขึ้นมานิดที่ถูกอีกฝ่ายทำเหมือนกำลังขบขันกับสิ่งที่เธอบอก
“ฉันควรใส่เสื้อผ้าก่อนออกจากห้องของตัวเองใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ!”
“แล้วถ้าฉันอยู่ในห้องของตัวเอง! ฉันจะถอดเสื้อผ้าออก...”
“คุณจะเปลือยตัวล่อนจ้อนเดินไปมาในห้องพักของคุณยังไงก็ได้ค่ะ อ๊ะ! เดี๋ยวนะ! น่ะ... นี่คุณจะทำอะไร! ว้าย!” มะลิฉัตรรีบยกมือขึ้นปิดหน้าทันทีที่ผู้ชายตรงหน้ารูดซิปของกางเกงยีนส์ลง
“อ้าว! ก็เธอบอกว่าฉันจะเปลือยตัวล่อนจ้อนยังไงก็ได้ไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยต่ออย่างนึกสนุกกับท่าทีของสาวตรงหน้า ทั้งๆ ที่ตนก็ไม่เคยเอ่ยหยอกล้อกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน!
“ก็ใช่! แต่ฉันหมายถึงในห้องของคุณ ไม่ใช่ให้มาแก้ผ้าโชว์ต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ อ้อ! แล้วก็รูดซิปกลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” เธอขู่พร้อมกับชูกำปั้นน้อยๆ ขึ้นทำท่าให้เหมือนว่าพร้อมจะสู้ตาย!
“ทำไม? เธอจะทำอะไรฉันอย่างนั้นเหรอ?” เลโอนาดท์ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะปัดผมที่ลงมาปิดแก้มนวลออกอย่างขัดใจ! จากนั้นก็ฉวยโอกาสกดริมฝีปากลงที่แก้มของสาวเจ้าอย่างรวดเร็ว!
“อ๊ะ!” มะลิฉัตรสะดุ้งสุดตัว หลังจากที่ถูกอีกฝ่ายจู่โจม
“ว้าย! ตาเถร! บัดสีบัดเถลิง!” ธาริณีที่ขึ้นมาถึงและทันได้เห็นริมฝีปากของบอสใหญ่จดลงที่แก้มของลูกน้องสาว จึงเผลออุทานเสียงดังอย่างลืมตัว!
เพียะ!
คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มถึงกับนิ่งงันไปสามวินาที! ไม่แน่ใจว่าสิ่ง ที่กระทบใบหน้าของตนเมื่อครู่ เป็นเพียงความฝันหรือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ มันเหมือนกับว่า... ทุกๆ อย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ!
มะลิฉัตรตวัดฝ่ามือลงที่ซีกหน้าของอีกฝ่ายเสร็จ ก็ผลักหน้าอกหนาให้ออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว
โครม!
“โอ๊ย!”
“ว้าย!” ธาริณียกมือขึ้นปิดปากหลังจากที่เห็นบอสใหญ่ลงไปนอนแอ้งแม้งข้างเตียงอย่างไม่เป็นท่า!
“หัวหน้าคะ! อะ... ไอ้สิงโตนี่มันลวนลามมะลิค่ะ” เมดสาวบอกพร้อมกับรีบลนลานลงจากเตียงไปหาที่พึ่ง
“ทะ... ท่านเป็นอะไรไหมคะ?” ธาริณีไม่สนใจเด็กสาว รีบตรงเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังสะบัดหัวไปมาอย่างรู้สึกเป็นห่วง!
“หัวหน้าอย่าไปค่ะ! ไอ้บ้านี่เป็นโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในห้อง มะลิตกใจหมดแน่ะค่ะ” มะลิฉัตรรีบยื้อแขนหัวหน้าแผนกเอาไว้มั่น พร้อมจ้องมองดูชายตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ
“พูดบ้าอะไรมะลิ! นี่คุณเลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์ เจ้าของโรงแรมนี้นะ!” ธาริณีสะบัดแขนจากการจับกุมของเด็กสาว แล้วรีบเดินเข้าไปหาบอสใหญ่ที่กำลังยันตัวลุกขึ้น
“จะ... เจ้าของโรงแรม” มะลิฉัตรอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง! รู้สึกตัวชาวาบตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้าขึ้นมาทันใด
“ใช่! แล้วนี่ก็ห้องพักของฉัน” เลโอนาดท์เสริมต่อด้วยน้ำเสียงเข้มๆ พลางจ้องมองใบหน้างามที่ซีดลงไปถนัดตาอย่างรู้สึกสะใจขึ้นมานิดๆ
“เอ่อ... คือว่า... คือว่า...” สาวเจ้าอึกอักขึ้นมาทันใด
“ณีกราบขอโทษท่านด้วยนะคะ ที่เด็กใหม่ เอ่อ... เสียมารยาท”ธาริณีรีบขอโทษอย่างร้อนใจ!
“หึ! แต่เมื่อกี้ตอนที่ผมเข้ามา ผมเห็นเธอกำลังกระ... โดด”
“ทะ... ทำความสะอาดค่ะ คือไอ้สิง เอ๊ย! ท่าน ขะ... เข้ามาตอน ที่มะลิกำลังทำความสะอาดน่ะค่ะ” มะลิฉัตรรีบแก้ตัว ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอน!
“พระเจ้า! เมื่อกี้เธอกำลังทำความสะอาดอยู่อย่างนั้นเหรอ?”
เลโอนาดท์เดาอาการของสาวเจ้าอย่างรู้ทันว่าอีกฝ่ายคงกลัวหัวหน้าจะรู้เรื่องที่ขึ้นไปกระโดดเล่นเหยงๆ บนเตียง
“ชะ... ใช่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับเสียงสั่น
“ปกติคุณทำความสะอาดที่นี่แค่คนเดียวไม่ใช่เหรอธาริณี!” เลโอนาดท์หันไปถามคนที่ได้รับมอบหมายงาน
“คะ... คือว่าลูกชายณีเข้าโรงพยาบาลค่ะ ณีก็เลยโทร. ให้มะลิ มาทำแทน” ธาริณีบอกเสียงเศร้าๆ อย่างขอความเห็นใจ
“ลูกชายเป็นอะไร?”
“ไม่สบายค่ะท่าน”
“งั้นคุณก็กลับไปดูแลลูกชายจนกว่าจะหายแล้วค่อยกลับมาทำงาน” เลโอนาดท์บอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เอ่อ... แต่ว่า...”
“นี่เป็นคำสั่ง!” เขาเอ่ยย้ำเสียงเข้ม พลางชำเลืองมองร่างบาง ที่ผมเผ้ายุ่งนิดๆ ก่อนจะเผลอยกยิ้มที่มุมปากอย่างลืมตัว
“ขอบคุณมากๆ ค่ะท่าน” ธาริณียกมือขึ้นไหว้บอสใหญ่เสร็จก็หันไปเอ่ยกับลูกน้องสาวต่อ “ช่วงที่ฉันไม่อยู่ เธอช่วยมาดูแลทำความสะอาดที่นี่ด้วยนะ”
“หะ... ให้มะลิมา... มา” หญิงสาวหน้าตื่นตาโตขึ้นมาทันใด
“ทำไม! เธอทำไม่ได้เหรอ?” เลโอนาดท์แอบขำกับท่าทางลนลานของสาวเจ้าที่ดูท่าแล้วจะกลัวตนอยู่ไม่น้อย
“ได้ค่ะได้ แหมสบายมากเลยค่ะท่าน” หัวหน้าเมดรีบตอบแทน ลูกน้องสาวด้วยท่าทางขำๆ ทั้งที่ในใจลึกๆ ก็สัมผัสถึงบางอย่างจากสายตาของบอสใหญ่ที่จ้องมองเด็กสาว
“แต่เมื่อกี้เขาจะ... จะลวนลามมะลินะคะหัวหน้า!” มะลิฉัตร น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทันใด เมื่อรู้ว่าจะต้องทำความสะอาดห้องที่มีชายหนุ่มอยู่ด้วย
“นี่เธอกลัวอะไร! ท่านหล่อล่ำออกขนาดนี้ ถ้าฉันยังสาวละก็จะถวายตัวหลังเสิร์ฟอาหารทุกมื้อเลย!” ธาริณีหันไปเอ็ดลูกน้องสาวเบาๆ
“...” สาวเจ้าถึงกับนิ่งงันไปสามวินาที ยืนมองหัวหน้าแผนกด้วยสายตาตัดพ้อ น้ำตาที่กำลังคลอเบ้าทำท่าจะไหลออกมาให้ได้
“คือ... ฉันแค่ล้อเล่นน่ะมะลิ” ธาริณีเอ่ยแก้ก่อนที่จะมีดราม่าเกิดขึ้น! พลางต่อว่าลูกน้องสาวในใจ ‘งานดีขนาดนี้ ทำไมไม่รีบคว้าไว้นะแม่คุณ!’
“แต่มะลิกลัวสิงโต” เธอยกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้งลวกๆ พลางลอบมองสิงโตหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้เป็นระยะๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เมื่อนึกไปถึงริมฝีปากหนาที่กดลงบนแก้มเธอเมื่อครู่
“อ๊าย! ไปเรียกท่านแบบนั้นได้ยังไง เอางี้! เดือนนี้ฉันจะเพิ่มให้ อีกหมื่นหนึ่ง! ช่วยฉันหน่อยนะมะลิ คนอื่นฉันก็ไม่กล้าฝากงานให้ใครทำ!” ธาริณีพยายามเกลี้ยกล่อมสาวเจ้าอย่างสุดพลัง!
