บทที่ 9 จิต-หงุด-เงี้ยว
“ก็ได้ค่ะหัวหน้า” มะลิฉัตรจำต้องยอมรับหน้าที่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ท่านอยู่แค่วันสองวันก็กลับแล้ว!” ธาริณีเสริมต่อ
“จริงหรือคะ” หญิงสาวถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“จริงสิ!” ธาริณีเอ่ยรับในลำคอ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับผู้เป็นเจ้านายที่นั่งรออยู่บนเตียงใหญ่ห่างไปประมาณห้าเมตร
“ดิฉันขอตัวก่อนค่ะท่าน! ต้องการหรือขาดเหลืออะไรก็เรียกใช้มะลิได้เลยนะคะ”
เลโอนาดท์พยักหน้ารับเบาๆ หลังจากที่มองดูสองสาวนินทาตนในระยะเผาขนมาได้สักพักอย่างรู้สึกขำ
“โชคดีมีชัย! ขอให้ได้ผัวหล่อรวยนะมะลิ” ธาริณีกระซิบให้พรเสร็จก็รีบเดินออกห้องไปอย่างรวดเร็ว
“หัวหน้า!” มะลิฉัตรตะโกนตามอย่างคนมีชัย! เอ๊ย! คนเสียขวัญ
“ไง! มะลิ” ชายหนุ่มเอ่ยกับคนที่ทำท่าเก้ๆ กังๆ หลังจากบุคคล ที่สามออกไป
“มะ... มีอะไร!” คนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หันไปถามด้วย สีหน้าตื่นๆ
“ธาริณีอบรมมารยาทเธอมาแบบนี้เหรอ?” เลโอนาดท์เลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางขึงขังขึ้นมาผิดไปจากเมื่อครู่
“มีอะไรคะท่าน” หญิงสาวจำต้องเปลี่ยนน้ำเสียงใหม่
“ไปเตรียมน้ำอุ่นไว้สิ! ฉันจะอาบน้ำ!” คนเจ้าเล่ห์เอ่ยพลางยกยิ้มมุมปาก ขณะจ้องส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาวด้วยสายตาแวววาว
“ค่ะ!” มะลิฉัตรรับคำ พร้อมกับเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องน้ำขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว เลโอนาดท์อมยิ้มตาม ก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมาต่อสายหาบิดาเพื่อคุยธุระสำคัญต่อ!
สิบห้านาทีต่อมา...
“เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน” เมดสาวเดินออกจากห้องน้ำ พร้อมกับบอกเสียงดัง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ จึงรีบเดินออกมาดูที่ด้านนอก ก็เห็น อีกฝ่ายกำลังคุยสายอยู่
“ครับ! ทราบครับแด๊ด! สวัสดีครับ!” เลโอนาดท์รีบวางสายหลังจากที่ได้ยินเสียงของสาวเจ้าเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ขอโทษค่ะที่เสียมารยาท ดิฉันเตรียมน้ำอุ่นให้เรียบร้อยแล้ว ขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” มะลิฉัตรเบี่ยงตัวจะเดินหนี
“เดี๋ยวสิ!” เลโอนาดท์รีบคว้าแขนบางเอาไว้มั่น
“มีอะไรคะ?” เมดสาวพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม แต่ก็ไม่เป็นผล
“เธอต้องไปอาบน้ำให้ฉัน ทำอาหารให้ฉันทาน แล้วก็อยู่ดูแลฉันที่นี่ตลอด 24 ชั่วโมง เมื่อกี้ธาริณีไม่ได้บอกเธอเหรอ?” เลโอนาดท์เลิกคิ้วถาม
“ไม่ได้บอกค่ะ”
“โอเค! งั้นฉันบอกแทนเลยแล้วกัน!”
“นี่คุณ! ตัวโตอย่างกับคิงคองขนาดนี้ยังให้คนอื่นอาบน้ำให้อีกงั้นเหรอ?” มะลิฉัตรเริ่มจะไม่โอเคกับความเรื่องมากของอีกฝ่าย
“คิงคองน่ะตัวใหญ่กว่าฉัน แต่บางอย่างของฉันใหญ่กว่าคิงคองแน่นอน!” ชายหนุ่มบอกพลางส่งยิ้มปให้อย่างสื่อความหมาย
“อย่ามาทะลึ่ง! ฉันไม่อยากรู้ แล้วก็จะไม่ทำด้วย!” มะลิฉัตรหน้าตึงขึ้นมาทันใดที่อีกฝ่ายพูดจาสองแง่สองง่าม
“เธออาบน้ำให้ตัวเองยังไง... ก็อาบให้ฉันแบบนั้นแหละ งานง่ายๆ แค่นี้อย่ามาทำเรื่องมากน่า!” เลโอนาดท์ต่อว่าที่โดนขัดใจ
“แต่ฉันไม่ทำเด็ดขาด!” เธอยืนยันเสียงแข็ง
“โอเค! วันนี้ฉันจะสอนก่อน วันต่อๆ ไปเธอค่อยอาบให้ฉันแล้วกัน” เขาบอกจบก็ดึงแขนของสาวเจ้าให้ออกเดินตาม
“เดี๋ยว! นี่คุณพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าไม่ทำยังไงล่ะ” มะลิฉัตรเริ่มจะทนไม่ไหว เพราะอีกฝ่ายทั้งมึนทั้งหน้าด้านสุดๆ แถมยังลากเธอเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ยอมฟังเสียงคัดค้านแต่อย่างใด
“เธอนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง! อยากให้ฉันใช้ภาษากายสื่อสารแทนไหมล่ะ บางทีมันอาจจะทำให้เธอเข้าใจอะไรๆ ง่ายขึ้น!”
“ไม่มีทางเด็ดขาด อ๊ะ! ปล่อยนะไอ้คนบ้า” มะลิฉัตรกรีดร้อง เสียงหลงเพราะถูกคนปากว่ามือถึงรวบตัวแล้วอุ้มลอยขึ้น
“เธอมีปัญหากับการสื่อสารนะรู้ตัวไหม?” เลโอนาดท์เอ่ยก่อน จะอุ้มสาวเจ้าเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่
“ปล่อยเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นคุณเจ็บตัวแน่ๆ” มะลิฉัตรโกรธจนหน้าแดงก่ำที่ถูกลวนลาม ‘หึ! เจ้าของโรงแรมก็เจ้าของโรงแรมเถอะวะ ตายเป็นตาย!’ หญิงสาวเตรียมท่าพร้อมจะสู้
“หึ! เธอจะทำอะไรฉันเหรอ” เลโอนาดท์ยิ้มยั่วอย่างนึกสนุก
“ก็จะทำแบบนี้ไง” เธอบอกพร้อมกับฝังฟันซี่เล็กๆ ลงที่ต้นคอของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า
“อ๊ากกกกกก” เลโอนาดท์ร้องลั่น เจ็บจนเนื้อเต้น แต่ก็ยังอุ้มสาวเจ้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
เมดสาวถอนฟันซี่เล็กออกจากต้นคอหนา มองดูสิงโตหนุ่มแหกปากร้องคำรามอย่างสะใจ “ฉันเตือนคุณแล้วนะ”
“หึ! กลัวตายละ” เลโอนาดท์กะพริบตาไล่หยดน้ำที่ปริ่มๆ ดวงตา ก่อนจะอุ้มสาวเจ้าเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ! นี่คุณอยากเจ็บตัวอีกใช่ไหม?” เธอเริ่มกลัวขึ้นมานิดๆ หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าขึงขัง
“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าฝากรอยเอาไว้บนตัวฉัน พระเจ้า! ฉันจะทำยังไงกับเธอดี มะลิ!” ชายหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน
“กะ... ก็ปล่อยฉันไง” มะลิฉัตรหลบสายตาคมกล้าด้วยหัวใจสั่นๆ ‘พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยเถอะ’
ตู้ม!!
“กรี๊ดดดด” เมดสาวกรีดร้องเสียงดังอย่างตกใจ เมื่ออีกฝ่ายโยนเธอลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่
“เธอบอกเองนะว่าให้ปล่อย!” เลโอนาดท์โยนเสื้อคลุมออกแล้วตามสาวเจ้าลงไปในอ่างอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ดดดดด” มะลิฉัตรกรีดร้องหลังจากที่เห็นขีปนาวุธขนาดเขื่องของอีกฝ่ายเข้าเต็มๆ ตาแบบไม่มีการเซ็นเซอร์ใดๆ
“หึ! ชอบใช่ไหมล่ะ?” ชายหนุ่มถามพร้อมกับขยิบตาให้
“อ๊ายยย ไอ้โรคจิต!” เธอรีบหันหลังให้คนหน้าไม่อายทันที
‘แม่เจ้า! อะไรจะใหญ่ยักษ์ขนาดนี้’ มะลิฉัตรหน้าแดงก่ำ ทั้งอาย ทั้งโกรธ และสั่นเหมือนเจ้าเข้าทรงขึ้นมาทันทีทันใด
“ใช่! จิตฉันกำลังหงุดเงี้ยวอยู่น่ะ เธอรู้ได้ไง?”
‘พระเจ้า ชักสนุกแล้วสิ!’ เลโอนาดท์ขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนสั่น หันหลังให้ตนอย่างชอบใจ
“จะ... จิต-หงุด-เงี้ยว” เมดสาวทวนคำอย่างงงๆ
“ใช่! ลองผวนคำดูสิ!” เขากระซิบข้างๆ ใบหูของสาวเจ้า
“กรี๊ดดดด ไอ้บ้ากาม” คนที่เพิ่งถึงบางอ้อกรีดร้องอย่างสติแตก คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะหื่นได้แม้กระทั่งกับ พนักงานที่ตัวเล็กๆ อย่างเธอ
