บทที่ 2 เด็กดี

หญิงสาวกลุ่มใหญ่ มองคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนสาว แล้วยิ้มอย่างอิจฉา เกือบทุกคนที่นั่งอยู่ เคยกับเค้ามาแล้วทั้งนั้น

" กลับก่อนนะ เราจะไปต่อกับอิฐ "

เสียงบอกเชิงอวด ทำให้ใครหลายคนไม่พอใจ อิฐหล่อมาก แถมเรื่องบนเตียงก็เด็ดจริง ไม่สนุกคนเดียว แต่ยังมีน้ำใจกับคู่ขา เสมอมา

" ไปคอนโดครีมนะคะ "

เธอบอกกับเค้า เพราะรู้ดีว่า ชายหนุ่มไม่เคยบอกใครว่าตัวเองพักที่ไหน ถ้าจะสนุกด้วยกัน ก็จะเป็นที่โรงแรม หรือ ที่พักของฝ่ายหญิงตลอด

" ครับ แต่ไม่ค้างนะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า "

กลิ่นอาหารหอมออกมาจากในครัว ทำให้คนที่ทำงานมาตลอดทั้งวัน ท้องร้องขึ้นมาทันที ชายวัยกว่าหกสิบปีล้างหน้าล้างตาบริเวณหน้าบ้าน แล้วทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะเห็นน้ำในขันลอยดอกมะลิที่ลูกสาวคนเดียว เตรียมเอาไว้ให้

" แม่ พอเถอะ จะเย็นแล้ว"

ผู้เป็นพ่อตะโกนเรียก ภรรยาคู่ชีวิตที่กำลังก้มๆเงยๆตัดดอกไม้ตรงมุมบ้าน

ดอกเยอบีร่า สีส้มนับสิบดอก พร้อมกับใบเตยอีกสองสามใบ ที่ตัดมาให้ลูกสาว ถูกวางบนตะกร้า ก่อนจะล้างมือล้างตัว เพื่อเตรียมตัวกินข้าวเย็น

มือบางหยิบดอกไม้ที่มาตัดมาให้ พร้อมกับรอยยิ้มสดใส

" ดอกใหญ่น่าดู สวยเหลือเกิน แม่จ๋า " ลูกสาวยิ้มหวาน เพราะชอบดอกไม้เหลือเกิน ผู้เป็นพ่อ ถอนหายใจ

" พ่อปลูก แต่แม่ตัด ลูกควรขอบคุณพ่อ " คนน้อยใจบอกออกมา ก่อนที่ลูกสาวจะเข้าไปกอดแขนพ่อ

" พ่อจ๋า ก็น้อยใจ นี่แนะ นี่แนะ "

ลูกสาวหอมแขนหอมมือที่ชุ่มเหงื่อของพ่อ แทนคำขอบคุณ ก่อนจะยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่

อาหารมื้อเย็นง่ายๆ ที่ลูกสาวเตรียมเอาไว้หมดทุกอย่าง อย่างรวดเร็ว ผัดผัก ไข่ทอด และต้มจืดอีกชามที่เป็นฝีมือของลูกสาวคนดี

แทบจะเหลือแต่จานเปล่า พ่อแม่ลูกสามคน นั่งมองดู โทรทัศน์ด้วยกัน เป็นกิจวัตรประจำวันที่ทำด้วยกันเสมอมา

" แม่จ๋า หนูสอบผู้ช่วยอาจารย์ไว้ ถ้าหนูสอบได้ แม่จะให้หนูไปทำงานไหม "

คำถามของลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจ ถามขึ้นมา ด้วยความอยากรู้ ผู้เป็นแม่ บอกเสียงเข้ม

" สอบให้ผ่านก่อน แล้วค่อยมาถาม"

คำตอบของแม่ ทำเอาคนที่ถามออกมา ทำหน้าจ๋อย เพราะไม่ใช่ครั้งที่10ที่ผิดหวัง ตั้งแต่เรียนจบมาเกือบปี

พราวรุ้งตะเวณหางานทำมาแล้วหลายสิบที่ ถ่ายรูปติดใบสมัครไปแล้ว หลายโหล แต่ก็ยังไม่ได้งานทำ

มือหยาบกร้านของแม่ จับมือบางของลูกสาวเอาไว้ แล้วบอกด้วยรอยยิ้ม

" ถ้าลูกสอบได้ แม่ก็จะให้ลูกไปทำงานให้สมกับความยากลำบากกว่าจะเรียนจบมา แต่ถ้าลูกสอบไม่ได้ ก็อยู่บ้าน ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน ก็ไม่ยากอะไรเลย "

ลูกสาวยิ้มกว้างออกมาทันที ด้วยความตื้นตันใจ

" แม่ แม่จ๋า พ่อจ๋า ลูกได้งานทำแล้ว "

เสียงลูกสาวตะโกนลั่นสวนผัก พราวรุ้งวิ่งออกมาถึงสวนผักที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านนัก พร้อมเสียงตะโกนโหวกเหวก จนคนงานในสวน ต้องหยุดมอง

" แม่ แม่จ๋า " ลูกสาวตะโกนเรียกหาแม่ แล้วหยุดตรงหน้าแม่ด้วยรอยยิ้ม

" ลูกได้งานแล้ว ที่มหาวิทยาลัย "

คำบอกเล่าของลูกสาว เรียกเสียงหัวเราะให้พ่อแม่ ได้อย่างดี ความสุขของคนในสวนผักเล็กๆพากันปรบมือ แสดงความยินดี กับเด็กหญิงพราวรุ้ง ที่เห็นกันมานานนับสิบปี ที่ตอนนี้ โตเป็นสาว จะไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยแล้

รถกะบะคันเก่า จอดตรงหน้าอพาร์ตเมนต์ขนาด5ชั้น ใจกลางกรุงเทพ พ่อกับแม่ ขนของหลายอย่าง มาส่งลูกสาวคนเดียว ที่กำลังจะต้องออกมาอยู่ตัวคนเดียวด้วยความเป็นห่วง เหลือเกิน แต่ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม และดวงตาเป็นประกายของลูกสาว ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ ต้องเก็บความเป็นห่วงไว้ในใจ

แม้ว่าบ้านในสวนจะอยู่ในเขตปริมณฑลไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก แต่การจราจรที่คับคั่งเต็มที่ ทำให้ลูกสาวคนเดียวต้องลำบากแน่นอน หากต้องใช้เวลาเดินทางมากกว่า 2ชั่วโมง ในการเดินทางแต่ละเที่ยว การย้ายมาอยู่ใกล้ที่ทำงาน จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

อาหารแห้งหลายอย่าง ถูกจัดใส่กล่องทัพเปเปอร์แวร์มาพร้อมกับของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้าชุดทำงาน เป็นของใหม่ ที่พราวรุ้งยอมเบิกเงินเก็บมาซื้อใหม่ เพื่อเริ่มงาน เป็นครั้งแรก พ่อกับแม่ ส่งเงินนับหมื่นบาทให้ลูกสาว เพื่อเอาไว้กินใช้ระหว่างเดือน ก่อนจะเริ่มงาน

" ลูกมีเงินในธนาคาร ลูกจะเอามาใช้ก่อน "

พราวรุ้งบอก ปฏิเสธไม่ยอมรับเงินของพ่อแม่อีกแล้ว หลายเดือนที่อยู่บ้านช่วยงาน พ่อกับแม่จะให้เงินเอาไว้กินขนมเสมอ เป็นค่าแรงที่ข่วยทำงานในสวนผัก พราวรุ้งจึงเก็บฝากเอาไว้ เป็นเงินออม

" ติดเนื้อติดตัวไว้เถอะ แม่ไม่สบายใจ อยู่ไกลหูไกลตา เผื่อตกรถตกรา ไปทำงานไม่ทัน จะได้มีค่าแท็กซี่ "

คนเป็นห่วงบอกออกมา พราวรุ้งหยิบเงินขึ้นมานับก่อนจะส่งคืนแม่ไป โดยดึงเงินเอาไว้ใช้เพียงสองพันบาท

" ถ้าลูกไม่พอใช้ วันเสาร์จะกลับไปขอใหม่นะจ๊ะ "

รถกระบะคันเก่า ขับออกจากอพาร์ตเมนต์ไปแล้ว หญิงสาววัยยี่สิบนิดๆเดินขึ้นห้องกลับมา ก่อนจะเริ่มเตรียมตัวไปรายงานตัวในวันพรุ่งนี้ทันที

" สวัสดีค่ะ ดิฉัน นางสาวพราวรุ้งค่ะ "

ประชาสัมพันธ์สาวมองดู คนตรงหน้า ที่แนะนำตัว พร้อมรอยยิ้มสดใส ชุดเสื้อแขนสั้นสีขาวครีมกระโปรงสีน้ำตาล ทำให้ดูสุภาพ พร้อมสำหรับการมารายงานตัว

" เชิญทางนี้ค่ะ คุณพราวรุ้ง "

หญิงสาวบอกเสียงเรียบ อดอิจฉาใบหน้าขาวใส ของคนตรงหน้าไม่ได้ เครื่องสำอางค์ที่แต่งเติมก็น้อย แต่ดูดีมากเหลือเกิน สวยใสแบบไร้เดียงสาแบบนี้จะเอาเด็กอยู่ไหม

" มาเป็นผู้ช่วยสอน อาจารย์สุนทร ใช่ไหมคะ " ประชาสัมพันธ์สาวชวนคุย แล้วเคาะประตูห้องทำงานภาควิชาตรงหน้า แล้วเปิดเข้าไป