บทที่ 16 16

สักครู่เขาก็โบกมือเป็นสัญญาณให้คนของเขาออกไปจากที่นั้น รชนิชลจำต้องเดินเข้าไปที่ซุ้มไม้และนั่งลงบนเก้าอี้หวายตรงข้ามกับร่างสูงที่จ้องมองเธอด้วยแววตาดิบกร้าวตลอดเวลา ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างและประสานมือทั้งสองไว้บนตัก หญิงสาวหายใจไม่คล่องขณะนั่งอยู่ตรงหน้าเขา แม้แต่จะหายใจก็ยังกลัวว่าอาจไปกระทบอารมณ์คุกร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ