บทที่ 47 47

“ช่างมันเถอะ” แวววลีแตะแขนชายหนุ่มและยิ้มราวกับจะบอกเขาว่านางยอมรับได้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น “บางครั้งคนเราก็ต้องได้รับบทเรียนบ้าง แม่ไม่โกรธที่คุณตัดสินใจทำอย่างนั้น เพราะหากคุณไม่ทำ...คุณจะไม่มีวันได้หัวใจที่หายไปกลับคืนมา”

“ผมรักเธอครับ...มันสายเกินไปหรือยังครับคุณแม่ที่ผมจะบอกกับเธอ”

“ไม่มีอะไรที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ