บทที่ 5 EP.5 รองเท้าเน่า ๆ
EP.5 รองเท้าเน่า ๆ
เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเทลวินดังก้องไปตามทางเดินคอนกรีตหน้าคลังสินค้า ชายหนุ่มหยุดยืนมองโกดังหมายเลข 3 อย่างเงียบงัน ดวงตาสีเข้มเป็นประกายแข็งกร้าว ใบหน้าคมไร้อารมณ์อย่างที่เคยเป็น นิ่ง...เย็น...และคาดเดาไม่ได้
"เรียบร้อยครับ" ฮิมรายงานข้างหู น้ำเสียงเบาแต่ชัดเจน เทลวินพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือให้ลูกน้องอีกสามคนเข้าไปจัดการภารกิจ
แสงไฟเพียงไม่กี่ดวงจากหลอดนีออนกระพริบ ๆ เหนือเพดานโกดังทำให้ทุกอย่างดูหม่นหมอง ลางเลือน และอึดอัด มีเพียงเสียงรองเท้าบู๊ตกระทบพื้นปูนเก่า กับกลิ่นสนิมของเหล็กและเลือดที่แห้งติดพื้นมานานที่บ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนี้
ชายฉกรรจ์นับสิบยืนเฝ้าโดยรอบ ทุกคนแต่งชุดดำติดอาวุธครบมือ กระบอกปืนเงาวับสะท้อนใต้แสงสลัว บางคนสวมหน้ากาก บางคนเปิดหน้าชัดเจน พร้อมที่จะ 'ฆ่า' หากคำสั่งถูกเปล่งออกมา
เทลวินยืนพิงตู้คอนเทนเนอร์เหล็ก ท่าทีผ่อนคลาย แต่ดวงตากลับนิ่งสนิทราวน้ำแข็ง ในมือข้างหนึ่งถือซิการ์ม้วนแพง อีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ยี่หระ
"มันมาสายกว่านัด" เขากล่าวกับอดีน มือขวาที่ประจำอยู่ไม่ห่าง
"สายแค่สามนาทีครับ แต่คงจงใจ" อดีนตอบเสียงนิ่ง มองไปยังประตูโกดังที่เพิ่งเปิดออก
พวกมันมาแล้ว...
แก๊งซิงหวง มาเฟียจากฝั่งมาเลเซีย นำโดยชายวัยกลางคนชื่อ เหลียงหมิง ใบหน้าเหี่ยวย่นจากการเสพฝิ่นมานาน แต่ดวงตายังคมเหมือนงู
ข้างหลังเขาคือชายชุดดำอีกเกือบสิบคน ท่าทางคล้ายพวกทหารรับจ้างผ่านศึก
"หวัดดี เทลวิน..." เหลียงหมิงทักด้วยเสียงต่ำ แฝงยิ้มที่ไม่จริงใจแม้แต่น้อย
"ตัดพิธี" เทลวินตอบทันควัน เขาไม่สนใจการทักทายจอมปลอมให้เสียเวลา
"ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกหายไปนาน คิดจะถอนตัวจากตลาดรึไง?"
"ของที่ฉันต้องการ พวกแกยังส่งมาครบหรือเปล่า นั่นแหละที่สำคัญ" เทลวินไม่สนใจบทสนทนานั้น นอกจากงานที่เขาต้องจัดการให้ลุล่วง
เหลียงหมิงทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งจากลูกน้องแล้วโยนลงพื้นตรงหน้า
กล่องใบนั้นเปิดออก เผยให้เห็นปืนกลรุ่นใหม่ล่าสุด พร้อมกล่องลูกกระสุนแบบเจาะเกราะ
เทลวินไม่ก้มดู เขาพยักหน้าให้ฮิมเข้าไปตรวจสอบ ระหว่างนั้นทั้งสองฝ่ายก็ยังยืนประจันหน้ากันในบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ
"แล้วเงินล่ะ?" เหลียงหมิงถาม น้ำเสียงเริ่มกระด้างขึ้นเล็กน้อย
"ฉันโอนไปแล้ว ถ้าพวกแกไม่โง่จนเช็กบัญชีไม่เป็น ก็ไม่น่าถามซ้ำ"
"ปากดีเหมือนเดิมนะ...ลูกชายมาเฟีย"
คำนั้นทำให้แววตาเทลวินวาวขึ้น เขายิ้มมุมปาก แล้วพูดเสียงเย็น
"ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ได้ทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะพ่อฉัน แต่มาจากเลือดที่ฉันเช็ดมันด้วยมือของตัวเอง"
"ดี" เหลียงหมิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแผ่ว แต่บรรยากาศไม่ได้เบาลงแม้แต่น้อย กลับเหมือนจะหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ราวกับว่าแรงปะทะกำลังค่อย ๆ คืบคลานขึ้นในทุกวินาที
"ปืนครบ กระสุนครบ แต่...เจอหมายเลขล็อตปลอม" เสียงของฮิมดังขึ้นจากด้านหลัง
ทุกอย่างเงียบลงฉับพลัน แม้แต่เสียงลมหายใจ!!
เทลวินปรายตามองเหลียงหมิงอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีแววเล่นอีกต่อไป
"คิดจะย้อมแมวให้ฉัน?"
"มันอาจมีสลับนิดหน่อย แต่ของยังใช้ได้ ฉันลดให้สิบเปอร์เซ็นต์ ถือว่าแฟร์"
เทลวินไม่ตอบ เขาเพียงหมุนตัวหันหลังให้ และพูดด้วยเสียงเรียบเฉียบ
"สิบเปอร์เซ็นต์ของคำโกหก มันคือศูนย์"
จากนั้น...ทุกอย่างเคลื่อนไหวพร้อมกัน เสียงปืนดัง 'แชะ' แทบจะทันที ลูกน้องทั้งสองฝ่ายชักอาวุธประจันหน้า รอฟังคำสั่งผู้เป็นนาย
"หากยังอยากมีลมหายใจ ไปหาของล็อตใหม่มา แล้วค่อยเสนอราคาใหม่ให้ฉัน หรือถ้าอยากให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของแก๊งซิงหวงในไทย...ก็บอกมา"
บรรยากาศเย็นเยียบ เงียบงัน มีเพียงเสียงเหงื่อที่ไหลลงข้างขมับของคนอ่อนหัดในสนามนี้
สุดท้าย...เหลียงหมิงก็ต้องเป็นฝ่ายถอนหายใจ สั่งให้ลูกน้องเก็บกล่อง และถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ
โกดังกลับมาสงบอีกครั้ง เทลวินยืนอยู่กลางโกดัง ร่างสูงในชุดดำเสมือนเป็นเงามัจจุราช ไม่มีเสียงปืน ไม่มีเลือด แต่ไม่มีใครรู้ว่าทุกอย่างจบลงแค่นั้นจริงหรือเปล่า
เทลวิน เดินออกจากโกดังลึกด้วยท่าทีสงบนิ่ง ไฟจากหลอดส่องทางด้านนอกกระพริบอ่อน ๆ อดีนแยกตัวไปเช็กความเรียบร้อยอีกฝั่งของพื้นที่
ร่างสูงในชุดดำเดินลำพัง เสียงฝีเท้าของเขาดังสะท้อนในอากาศว่างเปล่า แต่ทันทีที่เทลวินเดินผ่านซอกตู้คอนเทนเนอร์
ฟิ่ว~ เสียงที่ดังขึ้นเฉียดผิวลม เงามีดท้อนแสงแว่บ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ร่างเขาแบบไม่ให้ตั้งตัว
ฉึก!!
เทลวินหันขวับ แต่ปลายมีดแหลมคมเฉือนเข้ากลางบ่า เลือดสีแดงสดไหลซึมทันที
"แม่ง!" เทลวินสบถเบา ๆ ถอยหลังตั้งรับมือหนึ่งก้าว ดวงตาของเขาไม่ไหวหวั่น
ชายที่ลอบแทงสวมหมวกไอ้โม่ง ถือมีดในมืออีกเล่ม ฝีเท้าเบาราวนักฆ่าฝึกมาโดยเฉพาะ ร่างนั้นพุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง หวังจบทุกอย่างด้วยคมมีด
และในวินาทีนั้นเอง...
อ๊ากกก!!
สิ่งของบางอย่างพุ่งมาจากอีกด้านของโกดัง ร่างนักฆ่าชะงักในวินาทีที่ปลายส้นแหลมปักเข้ากลางหน้าผาก ก่อนจะล้มลงแน่นิ่งเพราะปืนเก็บเสียงในมือของเทลวินที่ยิงซ้ำเข้าไป
เทลวินหันขวับไปทางฝั่งตรงข้าม ในขณะที่มือก็กดห้ามเลือดที่แผลหัวไหลขวา
"...." ร่างเล็กในชุดนักศึกษายืนนิ่งตัวสั่นเทา เธอกำลังยืนหายใจหอบ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
"บ้าเอ๊ย!" เทลวินสบถในลำคออย่างไม่แน่ใจว่าหมายถึงคนร้าย หรือผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น
"ฉันก็แค่…กลัวคุณจะตาย..เลยโยนไปก่อน!" ไลลาพูดออกมาช้า ๆ คล้ายคนกำลังจะช็อค หัวใจของเธอเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก "ไม่คิดว่าจะโดน!"
เทลวินไม่พูดอะไร แต่จ้องหน้าเธอแน่นิ่ง…
"บอส! เป็นอะไรมากไหม" อดีนกับคนของเขาเพิ่งมาถึง มือขวาคนสนิทรีบสำรวจร่างกายเจ้านายตัวเอง
"เรารีบไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า" อดีนเห็นว่าเสื้อเชิ๊ตสีดำชุ่มไปด้วยเลือดและไม่มีท่าทีจะหยุดไหลง่าย ๆ ไม่แน่ว่าคมมีดอาจจะบาดลึกจนไปโดนจุดสำคัญ
"แล้วนี่คุณ..." อดีนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่าไลลามาโผล่อยู่ในพื้นที่อันตรายแบบนี้ แต่พอเทลวินชูมือห้าม เขาจึงต้องถอยออกห่างแทน
เทลวินเดินไปหาไลลา ดวงตาสีเทาเข้มจ้องเธออย่างไม่กระพริบตา
"เธอช่วยชีวิตฉันไว้ ด้วยรองเท้าเน่า ๆ ข้างเดียว?" เทลวินยิ้มมุมปากมองคนตัวเล็กที่เคยปากดี แต่ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ
"มันราคาเกือบหกหมื่นเลยนะ ไม่เน่า! แล้วฉันก็จะเก็บค่ามือถือ กับค่าช่วยชีวิตคุณเพิ่มด้วยนะ โอนมาให้เลยตอนนี้"
"หึ~" เขาแค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ
"เธอนี่มัน…ตัวซวย หรือกุญแจรอดวะ"
มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาจ้องไลลาใกล้ ๆ เขาปล่อยมือออกจากแผลโดยไม่สนใจเลือดที่ยังไหล ในขณะที่อีกฝ่ายเพียงยืนนิ่งไม่กระพริบตา แสงจากหลอดไฟส่องสะท้อนแววตาของเทลวิน ก่อนมือที่เปื้อนไปด้วยเลือดจะสัมผัสลงบนแก้มใสของเธอเบา ๆ
และนี่คือครั้งที่สอง ที่เขารู้สึกว่า....ผู้หญิงคนนี้มันจะน่าสนใจเกินไปแล้ว
