บทที่ 1 ตอนที่1

แนะนำตัวละคร

พระเอก

ชื่อเล่น ซาโนะ ชื่อจริงมิซาโนะ ซานโต้ อายุ30ปี

มาเฟียรูปหล่อ ผู้สืบทอดตระกูลซานโต้ ผู้ชายที่ครองตัวเป็นโสด หลายปีเพื่อรอหญิงคนรักกลับมา

เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย และมีความเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่เสียดาย โหดไปนิด ดุไปหน่อย^_^

“อย่างี่เง่าให้มาก ผมเป็นคนคอยดูแลความปลอดภัยให้คุณ ไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ!”

นางเอก

ชื่อเล่น โยโกะจัง ชื่อจริงซาโยโกะ มิยาชิตะ(ชื่อไทย ต้นฝน นางสาว หฤทัยนาศ พิมพ์ฤชัย)อายุ20ปี

ผู้หญิงที่ร่ำรวยและเพียบพร้อมไปด้วยความสามารถมากมาย รูปร่างหน้าตา และการเรียน เธอไม่ชอบประเทศญี่ปุ่น เธอไม่ชอบพ่อของเธอ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อแม่กับพ่อของเธอเลิกรากันและเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทยมาตลอดจนอายุครบ20ปีบริบูรณ์คุณแม่ของเธอก็ขายเธอให้กับคุณพ่อของเธอซะงั้น ทำให้เธอต้องมาอยู่กับพ่อที่ประเทศญี่ปุ่นตามคำสั่งของแม่

“พาฉันกลับเมืืองไทยได้ไหม ฉันไม่ชอบที่นี้ ไม่ชอบพ่อ และก็ไม่ชอ

บคุณด้วย!”

ตอนที่1

15:30น.

ประเทศญี่ปุ่น

คฤหาสน์ ซานโต้...

ซาโนะ มิซาโนะ....

“นายครับ”เสียงอ่อนน้อมและเต็มไปด้วยความเคารพของลูกน้องคนสนิทฝั่งขวาของผมเอ่ยขึ้นทำให้ผมละสายตาจากชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังช่วยกันเลี้ยงทารกน้อยสองคนอยู่กันอย่างขะมักเขม้นโดยที่ไอ้ริวมันกำลังใส่แพมเพิร์สให้ลูกมันอย่างเก้ๆกังๆสีหน้าที่เคร่งเครียดแต่เต็มไปด้วยสายตาที่สะท้อนไปถึงความสุข ภาพของครอบครัวนี้ทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้นด้วยความตื้นตันใจที่อยู่ในเต็มอกเพราะน้องสาวผู้เป็นที่รักของผมได้มีผู้ชายที่รักเธอมากและคอยดูแลปรนนิบัติน้องสาวผมเป็นอย่างดี คุณพ่อคุณแม่ผมเองก็ผลัดกันอุ้มหลานฝาแฝดชายหญิงกันด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูลูกเขยของพวกเขาทำให้ผมละสายตาจากความสุขเบื้องหน้านี้ไปไม่ได้จริงๆ

“มีอะไร?”ผมถามลูกน้องคนสนิทผมไปทั้งๆที่สายตาผมยังไม่ได้ละไปจากภาพตรงหน้า ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้วันที่สองตระกูลใหญ่อย่างซานโต้และโกมะมารวมตัวและสร้างความชุลมุนวุ่ยวายกันได้มากขนาดนี้ จากที่ทั้งสองตระกูลตั้งตัวเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ของผมจนถึงรุ่นของผม

“ท่านนายกรัฐมนตรีคนใหม่กำลังจะขึ้นรับตำแหน่งในอีกสองวันข้างหน้าครับนาย”คิวะโค้งลำตัวให้ผมพลางเอามือข้างซ้ายไปทาบทับไว้ที่หน้าอกอย่างเคารพท่าทางที่เขาเป็นแบบนี้คือเขาสื่อให้ผมรู้ว่าเขาเคารพผมเพราะต้นตระกูลของคิวะตั้งแต่รุ่นพ่อของเขาก็คอยดูแลความปลอดภัยให้พ่อผมมาตลอดการปกครองตระกูลของผม ด้วยความซื่อสัตย์และความจงรักภักดี

“อืม เขาเชิญเรารึเปล่า?”ผมถามไปพลางค่อยๆย่างขาเดินออกมาจากตรงนั้นมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของผม โดยมีคิวะเดินตามผมมาอย่างช้าๆ

“เชิญครับนาย นี่ครับ”คิวะตอบผมพลางยื่นซองเอกสารสีนำ้ตาลส่งมาให้ผมในขณะที่ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงานของผมแล้ว ผมหยิบซองเอกสารมาและเปิดอ่านข้อความในจดหมาย

“นั้นสิ ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร?”ผมพูดขึ้นพลางถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อปีก่อนที่พวกนายกรัฐมนตรีและตำรวจทหารต่างพากันทรยศต่อประเทศและจะโค่นล้มล้างตระกูลของผมให้สิ้นไปจากแผ่นดินนี้

“ท่านนายกคนนี้ เป็นคนดีครับนาย”คิวะตอบรายงานผมอย่างรู้ใจและรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากที่อ่านข้อความของนายกรัฐมนตรีคนใหม่เสร็จแล้ว เขาจะขอให้ผมช่วยดูแลเขาและลูกสาวของเขาอย่างงั้นเหรอ? ทำไมกัน?

“ท่านได้รับเลือกจากความรักของประชาชนขึ้นโดยมิได้ใช้เงินซื้อใจประชาชนเลยครับ”คิวะตอบผมพลางยื่นเอกสารอีกซองมาให้ผม ผมจึงหยิบซองเอกสารมาจากมือของคิวะมาและเปิดออกดูทันที และก็ปรากฏรูปถ่ายของผู้ชายวัยกลางคนกำลังยืนยิ้มไปด้วยความสุขอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มผู้คนมากมายที่ไปให้กำลังใจเขาในวันที่เขาชนะการเลือกตั้ง

“เขาชื่ออะไร?”ผมถามคิวะไปพลางหยิบรูปอื่นๆดูไปด้วย

“ท่านมิซาน มิยาชิตะครับ”คิวะตอบผมมา ผมก็พยักหน้าเข้าใจและสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดและเซ็กซี่แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ ทำไมเธอถึงมีความทุกข์มากขนาดนี้มองจากเสื้อผ้าที่เธอใส่เธอคงจะเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยแล้วหน้าตาก็สวยเข้าขั้นสวยมากปากกระจับเรียวเล็กจมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นอย่างคนถือดีดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาแววตาเป็นประกายช่างน่าจับจ้อง

“ลูกสาวของท่านนายกครับนาย”

“คุณหนู โยโกะจัง ซาโยโกะ มิยาชิตะครับอายุ20ปี เธอเพิ่งเดินทางมาจากเมืองไทยเมื่อวานนี้ครับ”คิวะรายงายผมทุกเรื่องที่ผมสงสัยและอยากรู้ ทำให้ผมเงยหน้าจากรูปถ่ายของผู้หญิงที่ชื่อโยโกะไปมองหน้าเขาและยิ้มบางๆให้เขา

“ขอบใจ นายเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่และทั้งลูกน้องของฉันจริงๆ”

“ผมเต็มใจครับนาย ชีวิตของผมถูกกำหนดมาให้มารับใช้นาย”คิวะตอบผมแต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ผมยิ้มอย่างซาบซึ้งที่เขาให้ความรักและความเคารพต่อตระกูลของผมได้มากขนาดนี้

“ขอบใจนะคิวะ^_^”ผมเอ่ยขอบใจคิวะไปพลางยิ้มให้เขาเหมือนตอนที่เราทั้งคู่ยังเป็นเด็ก คิวะก็ยิ้มให้ผมและโค้งตัวให้ผมอย่างเคารพอีกครั้ง

“ครับ แล้วนายจะไปตามนัดไหมครับ?”