บทที่ 10 ตอนที่10

หมับ

“นี่แกมาจับฉันทำไม?!”ฉันหันไปเอ่ยถามมือดำๆใหญ่ของคนที่ฉันชนเมื่อกี้นี้ด้วยความไม่พอใจและขยะแขยงกลิ่นตัวแรงมากไม่เห็นหอมเหมือนกับอีตาบ้าที่ยืนทำหน้าโหดๆอยู่ตรงหน้าฉัน

“อุ๊ย!เล่นของแหลมซะด้วย”ฉันเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตื่นเต้นที่รู้สึกเย็นๆที่ต้นคอด้านหน้าของฉันตรงคอหอยอ่ะ เพราะไอ้คนตัวเหม็นมันมาโอบตัวฉันไว้และใช้มีดจ่อคอฉัน

“เห้ย!อย่าทำอะไรยัยนี่น่ะเว้ย!”ตาบ้านั้นร้องเอ่ยห้ามไอ้คนที่มันเอามีดจ่อฉัน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจเขายกมือขึ้นมาห้ามไม่ให้ไอ้นี่ทำอะไรฉัน

“แกต้องการอะไรจากฉัน?”ฉันเอ่ยถามมันไปอย่างไม่เกรงกลัว ฉันน่ะไม่ได้จะตายเพราะโดนมีดบาดคอหรอกน่ะแต่จะตายเพราะกลิ่นตัวเหม็นๆของมันนี่แหละ!

“ไม่ใช่เรื่องที่แกจะต้องรู้ แกมีหน้าที่ไปเจอนายฉันแค่นั้นพอ”มันตอบฉันมาฉันนี่แทบจะเป็นลม กลิ่นตัวแรงไม่พอกลิ่นปากแรงมากกว่ากลิ่นตัวอีก

“คุณฉันกำลังจะตายแล้ว”ฉันเหลือบตาไปมองอีตาหน้าหล่อรอยสักเต็มต้นคอและหน้าอกด้วยสายตาเศร้าๆเขาก็มองมาที่ฉันแววตาของเขาสื่อถึงความห่วงใย

“มันยังไม่ได้เอามีดกรีดคอคุณเลยน่ะ คุณจะตายแล้วเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันพลางขมวดคิ้วจนจะผูกกันเป็นปม

“มันใช่เวลามากวนไหม ฉันจะตายเพราะกลิ่นตัวกับกลิ่นปากมันเนี่ย เหม็นชิบอ๊าย!!”ฉันเอ่ยเสร็จพร้อมกับย่นจมูกและทำท่าพะอืดพะอมจะอ้วกเต็มทน

“อ้าวเหรอ เห้ยมึงก็บอกมาว่าต้องการยัยตัวคุณหนูนี่ไปทำอะไร?”เขาเอ่ยถามไอ้กล้ามโตบึกบึนที่โอบร่างฉันไว้ด้วยสายตาจริงจัง

“กูบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของมึง!”มันตอบนายนั้นไป

“คุณไม่ต้อถามมันมากแล้ว ฉันเหม็นจนจะไม่อยากหายใจอยู่แล้วเนี่ย!!”ฉันตะโกนแหกปากบอกหมอนั้นไป

เฉือก

“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่แล่นลงไปลนลำคอของฉันและความเย็นของปลายมีดที่คมกริบ

“เห้ย!มึงฆ่ามันไม่ได้น่ะเว้ย เดี๋ยวมึงก็โดนนายฆ่าตายหรอก!!”เสียงเพื่อนของมันอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตกใจ

“เห้ยคุณ!!”ตานั้นเอ่ยเรียกฉันพลางทำสีหน้าตกใจ ฉันก็มองเขาพลางเบะปากเหมือนจะร้องไห้

“เจ็บเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉัน

“เปล่า”ฉันก็ตอบเขาไป เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วงุนงงขึ้นไปอีก

“แล้วร้องทำไม?”

“กลัวเสียโฉม”ฉันบอกเขาไปตามความจริง เขาก็ทำสีหน้าเบื่อโลกใส่ฉันพลางผ่อนลมหายใจอย่างแรงออกมา

“เอาตัวมันไป!!”เสียงสั่งการของเพื่อนมันเอ่ยขึ้น ทำให้ไอ้ร่างยักษ์ที่คงอยู่ในความตกใจที่ทำฉันบาดเจ็บได้สติ

พรึบ

ฉันเอื้อมมือมาตวัดจับมือที่ไอ้ดำมันถือจ่อมีดไว้ที่คอฉันและออกแรงหักมือมันให้ปล่อยจากฉันและฉันก็ใช้ร่างกายเบนตัวออกมาทำให้ฉันหลุดจากการจับกุมของมันได้

“แกคิดว่าทำฉันเสียโฉมแล้วฉันจะปล่อยพวกแกไปง่ายๆอย่างงั้นเหรอ?”ฉันเอ่ยถามขึ้นด้วยนำ้เสียงเดือดจัด พวกมันสิบกว่าคนทำสีหน้าตกใจและทุกคนก็หยิบปืนพกออกมาจากที่เก็บจ่อมาที่ฉัน

“เห้ยคุณ!”นายนั้นเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงตกใจ

“คุณคอยดูไว้ล่ะกัน อย่าพลาดกระพริบตาเลย”ฉันหันหน้าไปมองอีตาบ้านั้นพลางเอ่ยบอกเขาให้จับต่ดูฉันไว้ให้ดีๆเขาก็ทำสีหน้าตกใจ ฉันจึงส่งจูบให้เขาทำสายตาเซ็กซี่และหันกลับมาให้ความสนใจกับชายชุดดำที่อยู่เบื้องหน้าฉันต่อ

“เห้ยๆอย่ายิงน่ะเว้ย ไม่งั้นนายเอาพวกเราตายหมดแน่”

“นายพวกแกเป็นใคร?”ฉันเอ่ยถามพวกมันไปด้วยความสงสัยฉันเพิ่งจะมาอยู่ที่นี้เองน่ะ ยังไม่รู้จักใครสักคนแม้กระทั่งไอ้คนที่พาฉันวิ่งหนีฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย

“เป็นใครก็ได้ที่แกไม่จำเป็นต้องรู้!”หนึ่งมนชายชุดดำร่างบึกบึนและกลิ่นตัวเหม็นแรงเอ่ยบอกฉันมา ฉันก็พยักหน้าเข้าใจ

“แสดงว่าพวกแกจะไม่บอกฉันใช่ไหม?”

“ใช่!”พวกมันพร้อมใจกันผสานเสียงเป็นเสียงเดียวกัน ฉันจึงกรีดรอยยิ้มเยือกเย็นขึ้นมาสายตาของฉันจับจ้องไปที่ด้านหน้าของขอบกางเกงของไอ้ร่างบึกบึนที่ขอบกางเกงของมันมีปืนพกสั้นสองกระบอก

“มองอะไรว่ะ!”มันเอ่ยถามฉันมาพลางยื่นมือไปปิดเป้ากางเกงของมันอย่างไว

“เปล่าหนิ ฉันพร้อมแล้วเข้ามาจับฉันสิ”ฉันบอกมันไปพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างของตัวเองไปข้างหน้าเพื่อให้มันมาจับฉันไป

“คุณจะบ้าป่ะเนี่ย ทำอะไร!!”อีตาบ้านั้นหลังจากที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยตะโกนถามฉันมาด้วยนำ้เสียงตื่นตะหนก แต่ฉันไม่ได้สนเขากลับเดินมุ่งตรงไปยังกลุ่มชายชุดดำนั้น

พรึบ แกร๊ก แกร๊ก

ฉันมุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างไวและไม่รอช้ายื่นมือทั้งสองข้างไปหยิบปืนพกที่ขอบกางเกงของไอ้ร่างบึกบึนนั้นและจ่อปืนเล็งยิงไปที่กลุ่มชายชุดดำพร้อมกับกราดยิงปืนทั้งสองกระบอกไปพร้อมๆกันโดยที่ฝ่ายมันยังไม่ทันได้ตั้งตัว

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พรึบ ตุ๊บ

“เอือกกกก”