บทที่ 12 ตอนที่12

“ตอนที่พ่อเดือดร้อนเขาก็ช่วยพ่อและมาในวันนี้ วันที่เขากำลังเดือดร้อนพ่อเองก็ต้องช่วยเหลือเขากลับคืนเหมือนกัน”

“เขาเดือดร้อนเรื่องอะไรเหรอครับ?”

“เรื่องตำแหน่งนายกของเขานั้นแหละ มีคนจ้องจะเอาตำแหน่งไปเขาโดยใช้วิธีที่สกปรก”

“วิธีสกปรก?”

“อืม พวกมันจะจับตัวหนูโยโกะไปเพื่อกดดันให้มิซานลาก่อนจากตำแหน่งด้วยความเต็มใจ”

“เพราะถ้ามิซานไม่ลาออกจากตำแหน่งด้วยความเต็มใจชาวเมืองไม่มีทางยอมรับนายกที่จะมารับตำแหน่งแทนมิซานแน่นอน”

“ถึงว่าทำไมพ่อถึงไม่ให้ผมพาตัวโยโกะไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล”ผมพูดไปถึงตอนที่ผมโทรศัพท์ไปหาพ่อให้พ่อเรียนท่านนายกว่าผมจะพาลูกสาวเขาไปโรงพยาบาลแต่พ่อผมไม่ให้ผมพาโยโกะไปแต่กลับให้ผมพาเธอมาที่นี้ ที่เพนท์เฮ้าส์ของผมยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ย่างกายเข้ามาเลยน่ะเนี่ย

“ใช่ เราไม่รู้ว่ามันมีพวกมากแค่ไหน แต่พ่อคิดว่ามันไม่ธรรมดา”พ่อผมเอ่ยขึ้นด้วยความวิตกกังวล

“ดื่มชาอุ่นๆก่อนครับพ่อ เดี๋ยวความดันขึ้น”ผมรินนำ้ชาใส่แก้วชาและยื่นส่งไปให้พ่อด้วควาทเคารพ

“ดูแลหนูโยโกะด้วยนะลูก”พ่อรับแก้วชาไปจากผม พลางเอ่ยบอกผมด้วยน้ำเสียงขอร้อง

“น้องน่าสงสาร จิตใจของเธอโดนทำร้ายมาเยอะทั้งร่างกายและจิตใจ”พ่อผมเอ่ยพร้อมกับแววตาที่สงสาร

“ผมไม่เห็นเธอจะเป็นแบบนั้นเลยนะครับ ผิดกันเธอมองจะเข้มแข็งด้วยซ้ำ”ผมแย้งพ่อไปตามภาพที่ผมเห็นสิ่งที่เธอเป็น ถึงแววตาเธอจะดูไม่มีความสุขก็เถอะ

“ต่อหน้าคนอื่นเธอก็ทำตัวเข้มแข็งแต่พอเธออยู่คนเดียวเธอจะเป็นคนซึมเศร้า มิซานกลัวลูกของเขาจะเป็นโรคซึมเศร้าน่ะ”พ่อผมบอกผม ผมก็พยักหน้า

“ครับผมจะดูแลเธอให้”ผมรับปากพ่อผมไป

“ให้เธออยู่ที่นี้กับลูกน่ะ และลูกก็อยู่ที่นี้กับเธอ”

“แต่ผม”

“ไม่ต้องเป็นห่วงแม่เดี๋ยวพ่อดูแลเอง”

“ก็ได้ครับ”ผมต้องจับใจรับคำพ่อ เพราะตั้งแต่ผมเกิดมาผมไม่เคยดื้นกับพ่อและแม่เลย

พรึบ

“ออกไป!!!”เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของโยโกะดังขึ้นมาจากในห้องและตามด้วยเสียงข้าวของตกแตก ผมกับพ่อหันมองหน้ากันอย่างไว

“ถ้าไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วย แล้วไปพาตัวมาที่นี้ทำไมว่ะ!!”เสียงโมโหของโยโกะทำให้ผมลุกขึ้นยืนและกำลังจะวิ่งเข้าไปดูท่านมิซาน

พรึบ

“อย่าไปยุ่งเรื่องครอบครัวเขาลูก มันไม่ใช่หน้าที่ของเรา”พ่อคว้าแขนผมไว้พลางเอ่ยบอกผม ผมก็หันมามองพ่อและก้มหัวรับคำสั่งเขาและนั่งลงตามคำสั่งของท่าน

“อยากให้มีผัวมากใช่ป่ะ จะเอาเงินค่าตัวหรือไง!”โยโกะแผดเสียงดังที่น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นและโกรธชัง ผมหันไปมองหน้าพ่อด้วยความร้อนรนพ่อก็ส่ายศีรษะให้ผมเป็นเชิงว่าอย่าไปยุ่ง

“พ่อทำทุกอย่างเพื่อลูก”ท่านมิซานพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หยุดพูดแบบนี้สักที หยุดพูดให้ตัวเองดูดีได้แล้วออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณกรี๊ดดดดดด!!”โยโกะจังพูดตวาดเสียงและตามด้วยเสียงกรีดร้องของเธอที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเหงา เธอมีปัญหาอะไรในใจมากกว่าที่เธอเล่าให้ผมรึไง

แกร๊ก

“มิซาน”ทันทีที่ร่างของท่านมิซานออกมาจากห้องของโยโกะพ่อของผมก็เอ่ยเรียกท่านทันที

“ซาโอะ”ท่านมิซานค่อยๆเดินมาหาพ่อกับผมด้วยท่าทางหมดแรงนำ้ตาของท่านไหลริน พ่อผมเดินเข้าไปตบไหล่ท่านมิซานเพื่อให้กำลังใจ

“สักวันหนูโยโกะต้องให้อภัยนาย”พ่อผมเอ่ยให้กำลังใจท่านมิซาน

“ขอบใจนะ”ท่านมิซานยิ้มให้พ่อผมพลางเอ่ยขอบคุณพ่อผม

“อาฝากให้ซาโนะช่วยดูแลน้องแทนอาด้วยนะ เพราะโยโกะคงไม่อยากเห็นหน้าอา”ท่านมิซานเดินมาหาผมพลางตบไหล่ผมแววตาของเขาดูเศร้าลงและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเมื่อพูดถึงลูกสาวของเขา

“ครับ ผมจะดูแลโยโกะให้คุณอาครับ”

“อย่าให้เขาหนีกลับเมืองไทยให้ได้นะซาโนะ”

“ครับ”

“รักเขาเหมือนน้องสาวอีกคนน่ะลูกน่ะ”อามิซานเอ่ยขึ้น ผมจึงยิ้มพลางก้มศีรษะให้ท่านเพื่อน้อมรับคำสั่ง

“งั้นอาขอตัวก่อน”อามิซานเอ่ยลาผม ผมจึงผายมือเชื้อเชิญให้ท่านเดินนำไป เพราะผมจะเดินตามไปส่ง

“ไม่ต้องไปส่งอาหรอก อยู่พักผ่อนเถอะ”

“ครับ”

“เดี๋ยวพ่อไปส่งเอง”พ่อผมเอ่ยขึ้น ผมจึงหันไปยิ้มและโค้งตัวให้ท่านด้วยความเคารพ พ่อเป็นต้นแบบในชีวิตของผม ผมเดินตามรอยเท้าของพ่อผม ผมลงมือรับผิดชอบงานของท่านหมดทุกอย่าง เพราะผมอยากให้พ่อของผมได้พักผ่อนสักที ท่านเหนื่อยเพื่อผมและปลายฟ้ามาเยอะแล้ว ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลคนในครอบครัวของผมเอง

00:00น.

“อื้อออ”ผมขยับตัวไปมาเมื่อรับรู้ได้ว่าผมกำลังฝัน ฝันเหรอ?ไม่น่าใช่นะ!

“อื้อออ”เสียงหวานครวญครางของผู้หญิงและผู้ชายกำลังร้องออกมาด้วยความสุขสม ใช่และแสงสว่างที่สอดส่องเข้ามาในม่านตาของผมอีก

“อื้อ เสียวมากเลยคะ อร๊ายย แรงอีกนิดนะคะ ฉันกำลังจะเสร็จแล้วค่ะ!”เสียงกระเส่าที่ร้องด้วยความสุขที่ทรมานของเธอทำให้ผมค่อยเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของผมให้เปิดขึ้นเพื่อมองโลกภายนอกตอนนี้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

พั่บๆๆๆๆๆๆ

“อี๋!”เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับแผ่นหลังเล็กของผู้หญิงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวคลุมถึงแค่หัวเข่ากำลังนั่งชันเข่าอยู่ที่ปลายเตียงผมเธอใช้สองมือน้อยๆของเธอปิดตาตัวเอง และเมื่อผมมองเลยเธอไปก็พบกับจอโทรทัศน์สี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ที่ผนังห้องนอนของผม ในจอฉายภาพผู้หญิงที่มีเรือนร่างที่อวบอิ่มหน้าใจของเธอสั่นกระเพื่อมไปพร้อมๆกับเเรงขยับตัวขึ้นลงและเมื่อมองต่ำลงมาก็พบกับผู้ชายผิวเข้มกำลังนอนอยู่ใต้ร่่างของเธอ ดูก็รู้ว่าพวกเขากำลังทำกิจกรรมทางเพศกันอยู่แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือผมไม่เคยดูหนัง18+พวกนี้น่ะ