บทที่ 1 ฮูหยินร้อนสวาท-หานชิน

“เร็วอีกเจ้าค่ะ อ๊า...ท่านแม่ทัพแรง ๆ เจ้าค่ะ โอ้ววว...อ๊า ได้โปรดท่านแม่ทัพ ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ อะ...อีก อ๊า...”

เสียงเร่งเร้าจากร่างอวบอิ่ม ที่กำลังส่งเสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่าน จากบทรักของแม่ทัพหนุ่ม ทำให้ร่างสูงที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ด้านบน เร่งจังหวะตามคำขอโดยไม่รั้งรอ

“อื้อ...”

เสียงครางเบา ๆ ของชายหนุ่ม ดังขึ้นเมื่อสงครามบนเตียงกำลังจะสิ้นสุด ชายหนุ่มขยับเอวรุนแรงขึ้น เมื่อคนใต้ร่างกระตุกเกร็งพร้อมเส้นทางเล็กแคบตอดรัดท่อนมังกรของเขา

ก่อนที่ชายหนุ่มจะกระแทกท่อนมังกรเข้าจนสุดทาง พร้อมกับเร่งจังหวะขับเคลื่อนให้กระชั้นถี่ขึ้น แม่ทัพหนุ่มกดท่อนมังกรแช่แน่นิ่งเอาไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงคำรามในลำคอดังออกมาให้ได้ยิน เมื่ออารมณ์เร้าร้อนได้รับการปลดปล่อย ชายหนุ่มขยับถอนแก่นกายออกในทันทีที่เสร็จสิ้นภารกิจ

“ท่านแม่ทัพ”

ร่างอวบอิ่มขยับลุกนั่ง มือบางลูบไล้ยังแผ่นหลังของคนที่นั่งอยู่ขอบเตียง ใบหน้างามกำลังที่จะซบลงด้วยความหลงใหลในกายของชายหนุ่ม จำต้องนิ่งค้าง เมื่อร่างสูงลุกพรวดก้าวตรงไปยังห้องอาบน้ำเสียอย่างนั้น ใบหน้างามที่ยิ้มยั่วในคราแรก เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจในทันที

เมื่อถูกมองข้ามจากชายหนุ่ม นางชื่นชอบในรสสวาทของเขาอย่างไม่อาจถอนตัวได้โดยง่าย ทั้งรูปร่างที่กำยำใบหน้าอันหล่อเหลา กลิ่นกายของบุรุษชั้นสูง ทุกอย่างหลอมรวมอยู่ในตัวแม่ทัพหนุ่มผู้นี้ หญิงสาวกำลังจะลุกติดตามเข้าไปปรนนิบัติชายหนุ่มยังห้องอาบน้ำ ทว่า...

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน ทำให้หญิงสาวจำต้องลุกขึ้นแต่งกาย แทนที่จะได้เริ่มบทรักสวาทกับแม่ทัพหนุ่มอีกสักครั้ง ร่างงามก้าวตรงไปยังประตู ก่อนจะเปิดมันออกด้วยความไม่พอใจ

“ท่านแม่ทัพกำลังอาบน้ำอยู่ เจ้ามีสิ่งใดสั่งไว้ ข้าจะเรียนท่านแม่ทัพเอง”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจที่จะคุยกับอีกฝ่ายเท่าใดนัก และยิ่งสายตาของบ่าวรับใช้ของแม่ทัพหนุ่ม มองนางเสมือนอากาศธาตุ ความไม่พอใจยิ่งเพิ่มขึ้นอีกนับเท่าตัว

“แม่นางโปรดหลีกทางให้ข้าน้อยด้วยขอรับ เรื่องนี้มิอาจฝากผู้อื่นแจ้งแก่ท่านแม่ทัพได้ขอรับ”

หญิงสาวจำต้องหลีกทางให้แก่คนรับใช้ของแม่ทัพหนุ่ม นางยังไม่อยากให้เขากลับไป แม้จะรู้ตัวดีว่าตนเองเป็นเพียงคณิกา ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องสิ่งใด แต่ความหลงใหลที่นางมีในตัวของเขา ยังทำให้นางอยากที่จะรั้งเขาให้อยู่นานกว่านี้อีกสักหน่อย

ภายในห้องอาบน้ำ

หวังลู่ฉงนั่งหลับตานิ่งในอ่างน้ำร้อน เขาไม่ได้ชื่นชอบสถานที่เช่นนี้เท่าใดนัก นอกจากยามที่ต้องการปลดปล่อยความเป็นชายในบางครั้งเท่านั้น

แต่ในค่ำคืนนี้เขาเพียงอยากจะดับอารมณ์กรุ่นโกรธ ที่อยู่ภายในใจเท่านั้น จึงเลือกออกมายังหอคณิกาชื่อดังของเมืองหลวง เพื่อที่ข่าวเรื่องนี้จะถึงหูใครบางคน ให้รู้ตัวว่าเขามิใช่สิ่งสะสมของผู้ใด แต่ดูเหมือนความร้อนแรงของยอดคณิกาที่อยู่บนเตียงเมื่อครู่ ยังไม่อาจบรรเทาความรู้สึกของเขาลงได้เลย

เมื่อห้าวันก่อนเขาได้รับราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ และมันไม่ต่างจากการสั่งประหารเขาเลยทีเดียว นั่นคือสมรสพระราชทานระหว่างเขากับองค์หญิงหานชิน

ไยต้องเป็นเขา ที่ต้องแต่งกับสตรีมากตัณหาเช่นนั้นด้วยเล่า บุรุษทั่วแผ่นดินมีมากมายเหตุใดทรงไม่เลือก หรือทรงคิดที่จะกำจัดเขาในทางอ้อม โดยการให้แต่งกับสตรีไม่บริสุทธิ์ องค์หญิงที่มีรอยด่างพร้อยจนเป็นที่น่าอับอายของราชวงศ์ มันมิใช่เรื่องบังเอิญแต่มันคือการจงใจของฝ่าบาทอย่างแน่นอน

ความงามขององค์หญิงหานชินนั้นเป็นอันดับหนึ่งในแผ่นดิน แต่นั่นมิใช่สิ่งที่น่ารังเกียจอันใด หากนางมิได้เลี้ยงดูบุรุษเอาไว้ในตำหนักมากมาย

จนเป็นที่ล่ำลือกันทั่วทั้งเมืองหลวง ว่านางชื่นชอบบุรุษรูปงาม ข้างกายมิว่าองครักษ์หรือบ่าวติดตาม ล้วนเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีทั้งนั้น นางไม่สนขนบธรรมเนียมประเพณีใด ๆ เลือกเอาแค่ความพอใจของตนเองเป็นที่ตั้ง

ฮ่องเต้เองก็มิเคยว่ากล่าวนาง ด้วยเห็นว่านางคือองค์หญิงกำพร้ามารดา กลับทรงตามใจจนกลายเป็นความด่างพร้อยที่ถูกผู้คนกล่าวขานไปทั่วแผ่นดิน

นางเลยวัยออกเรือนมานานมากแล้ว เหตุใดอยู่ ๆ ถึงได้คิดที่จะแต่งงาน และเจ้าบ่าวคนนั้นต้องเป็นเขาด้วยเล่า แม้ตลอดชีวิตที่ผ่านเขามิเคยรักใคร่สตรีใด แต่หากจะเลือกใครสักคนเข้าบ้าน ก็มิใช่เรื่องยากอันใดเลยสักนิด

‘จะให้ข้าแต่งแก่สตรีร่านราคะเช่นนางอย่างนั้นรึ’

ชายหนุ่มจำต้องหยุดทุกความคิดลง เมื่อเสียงพูดคุยจากห้องนอนดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน แม่ทัพหนุ่มจำต้องข่มกลั้นโทสะเอาไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบ

“ท่านแม่ทัพ เอ่อ...คือว่า...”

บ่าวรับใช้ข้างกาย ได้เรียกผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงขลาดกลัว เขาคือคนข้างกายของแม่ทัพหนุ่มมาตั้งแต่เล็ก ย่อมรู้ดีว่าตอนนี้ผู้เป็นนายกำลังอยู่อารมณ์ไหน

“ว่ามา...”

“ช่างที่ร้านผ้ามารอวัดตัวท่านแม่ทัพ ตอนนี้กำลังรอท่านแม่ทัพอยู่ที่จวนขอรับ”

“ไม่จำเป็น เอาชุดเดิมของข้าไปให้เขา อยากตัดแบบไหนมาก็ทำเลย มิต้องถามความคิดเห็นของข้าอีก”

จ้าวหลงได้แต่ค้อมหัวรับคำของผู้เป็นนาย ก่อนจะถอยฉากออกไป เรื่องที่ท่านแม่ทัพออกมายังหอคณิกาแห่งนี้ หากรู้ถึงหูองค์หญิงหานชิน มิรู้ว่าจะเกิดเรื่องใดตามมาอีกหรือไม่

ท่านพ่อบ้านได้กำชับให้เขาพาท่านแม่ทัพกลับจวน แต่จากที่เห็นผู้ใดเล่าจะหาญกล้าเอ่ยปากออกไป ขืนเขาบอกให้ท่าแม่ทัพกลับจวน คงเป็นเขาที่จะไร้ที่ซุกหัวนอนเสียเองกระมัง