บทที่ 104

จอห์นนี่

ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่เฮเลนให้อภัยและยืนยันว่าผมไม่เหมือนเลียมเลยสักนิด เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่โชคร้ายที่ภาระบนบ่าของผมมันยังหนักอึ้งอยู่ เฮเลนซบศีรษะลงบนไหล่ผมแล้วขดตัวเข้ามาใกล้ เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อยมาก ผมสงสัยว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงมื้อค่ำ บางทีผมน่าจะปล่อยให้เธอพักสักหน่อย “มาเถ...