บทที่ 107

เฮเลนกำลังมองผม แต่เธอไม่หายใจ "เฮเลน เฮเลน" ผมถามซ้ำๆ ตอนนี้ทุกคนที่โต๊ะหันมาสนใจเราสองคนแล้ว ผมจับมือเธอ "เฮเลน หายใจสิที่รัก หายใจ" ทันใดนั้นก็เหมือนเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องหายใจและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "โธ่ อย่าทำให้ผมตกใจแบบนี้สิที่รัก" ผมบอกเธอ แต่น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม "ที่รัก เป็นอะไรไป" เธอเอนต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ