บทที่ 118

เจค

กูว่าแล้วแม่ง... กูรู้ว่านี่เป็นความคิดที่แย่มาก กูสังหรณ์ใจไม่ดีเลย กูรู้ว่านี่มันกับดัก แต่เปล่าเลย เลียมไม่ฟังกันเลย แล้วกูเป็นใครกันวะ “กูบอกแล้วว่าเราควรรอ” ผมตะโกนใส่เจคขณะที่ชายที่คร่อมผมอยู่กดรองเท้าบู๊ตลึกลงมาบนหลัง “หุบปากไปเลยนะมึง” เลียมตะคอกใส่ผม เราถูกกระชากให้ลุกขึ้นโดยที่มือไพล่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ