บทที่ 2

ที่แม่บอกว่าพวกเธอกำลังยุ่งน่ะ ความจริงก็คือแม่กับพี่สาวฉันกำลังสาละวนสั่งงานคนก่อสร้างที่น่าสงสาร คนจัดดอกไม้ คนจัดเลี้ยง และใครก็ตามที่อยู่แถวนั้นต่างหาก “หวัดดี อังตัวเน็ตต์” ฉันทักพี่สาว “ในที่สุดก็มานะ น่าจะมาถึงตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ฉันไม่ควรต้องมาทำเรื่องพวกนี้นะเฮเลน เธอช่วยมารับช่วงต่อทีได้ไหม ฉันจะเหี่ยวตายอยู่แล้ว” ฉันไม่ได้ต่อว่าที่เธอไม่ทักทายกลับ แค่ถามไปว่าฉันต้องทำอะไรบ้าง เธอยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือฉันแล้วพูดว่า “ไปจัดการนี่ซะ เอารถแม่ในโรงรถไปได้เลย” ฉันมองหน้าแม่ “ใช่ๆ เอารถแม่ไปเลย ไปทำให้มันเสร็จๆ” “โอเคค่ะ งั้นฉันขอไปหากาแฟดื่มก่อนนะ” “เฮเลน เธอก็มาสายแล้วนี่ยังจะไปชงกาแฟอีกเหรอ ให้ตายสิ บอกมาเลยดีกว่าว่าเธอไม่อยากช่วยฉัน” พี่สาวฉันพล่ามไม่หยุด “ไปแล้วๆ ขอโทษที เดี๋ยวไปซื้อดื่มเองก็ได้” “แหม เธอก็หาเงินเองได้นี่ ฉันว่าเธอคงจ่ายไหวหรอกน่า” นั่นคือการเชือดเฉือนกันครั้งแรกของสุดสัปดาห์นี้ “ฉันไปแล้วนะ” ฉันต้องรีบออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

อย่างแรกในรายการคือต้องไปดูให้แน่ใจว่าเค้กพร้อมแล้ว ทำไมพวกเขาไม่แค่โทรไปก็ไม่รู้ ฉันเลยขับรถไปที่ร้านเบเกอรี่ เข้าไปข้างในแล้วสั่งกาแฟให้ตัวเองก่อนจะถามพนักงานเก็บเงิน “สวัสดีค่ะ ฉันมาดูเค้กของคุณจอห์นสันกับคูเปอร์ค่ะ” “อ๋อ ค่ะ อยู่นี่เลยค่ะ เราแจ้งคุณจอห์นสันไปแล้วนะคะว่าเค้กพร้อมตั้งแต่เช้านี้ และจะจัดส่งให้แต่เช้าตรู่ของวันพรุ่งนี้ค่ะ” “พี่เขาก็แค่ประสาทจะกินน่ะค่ะ อย่าไปใส่ใจเลย” พอฉันเดินไปด้านหลัง เค้กก้อนมหึมากำลังจ้องกลับมา ให้ตายสิ ทำไมถึงอยากได้เค้กใหญ่ขนาดนี้เนี่ย น่าจะมีสักสิบชั้นได้ “ทุกอย่างดูเรียบร้อยดีนะคะ แล้วจะขนเค้กไปที่บ้านเรายังไงเหรอคะ” ฉันถามด้วยความกังวลนิดๆ เพราะให้ตายเถอะ มันเป็นเค้กที่ใหญ่มากจริงๆ “ไม่ต้องห่วงครับคุณผู้หญิง เรามีวิธีของเรา” “โอเคค่ะ งั้นฝากด้วยนะคะ”

ฉันจิบกาแฟแล้วเดินไปยังร้านต่อไปซึ่งก็คือร้านเครื่องประดับ ฉันต้องไปเอาแหวนของเจ้าบ่าว ตอนที่เดินเข้าไปใกล้ร้าน ฉันแน่ใจว่าเห็นจอห์นนี่ มัวร์ คนที่ฉันแอบชอบ เดินออกมาจากร้านพอดี หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะไปเลย แต่ก่อนที่ฉันจะได้ดูให้แน่ใจ เขาก็เดินจากไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากตะโกนเรียกแล้วปรากฏว่าไม่ใช่เขา ฉันไม่อยากทำอะไรน่าอาย ฉันจึงเดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับ “สวัสดี เฮเลน” คุณฮิวจ์ทัก เรารู้จักท่านมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยที่พ่ออยากเอาใจแม่ พี่สาวกับฉันก็มักจะมาช่วยเลือกของที่พ่อควรจะซื้อ “สวัสดีค่ะคุณฮิวจ์ สบายดีไหมคะ” “สบายดี ขอบใจนะ” “แล้วเรื่องอาชีพล่ะ” เขาเป็นคนเดียวที่เรียกมันว่า ‘อาชีพ’ คนอื่นเรียกมันว่า ‘งาน’ “ก็ดีค่ะคุณฮิวจ์ ไม่มีอะไรต้องบ่น ขอบคุณค่ะ” “เดาว่าเธอคงมาเอาแหวนของเจ้าบ่าวสินะ” “ใช่แล้วค่ะ” “ฉันว่าจะให้เพื่อนเจ้าบ่าวไปแล้ว แต่เขาบอกว่าได้รับคำสั่งมาเด็ดขาดว่าเพื่อนเจ้าสาวต้องเป็นคนมารับ” “อ๋อ ใครคือเพื่อนเจ้าบ่าวเหรอคะ” “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเฮเลน ไม่ได้ถามชื่อเขา เขายื่นแค่จดหมายจากเจ้าบ่าวให้” “อ๋อ ค่ะ” เพื่อนเจ้าบ่าวอาจจะเป็นคนที่ฉันแอบชอบ จอห์นนี่ มัวร์งั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ พี่สาวฉันไม่มีวันเชิญคนที่เคยนอนด้วยมางานแต่งตัวเองแน่ ฉันมั่นใจ บางทีอาจจะเป็นคนที่หน้าเหมือน ฉันรับแหวนมาจากคุณฮิวจ์แล้วออกจากร้าน

สถานีต่อไป ฉันก้มมองรายการ พี่สาวฉันอยากได้ ‘ของบางอย่างที่เป็นสีฟ้า’ และฉันต้องไปหามันมาให้ได้ และต้องไม่ใช่สายรัดถุงน่องหรือเครื่องประดับ “โธ่เว้ย โธ่เว้ย โธ่เว้ย ยากชะมัด” ฉันพูดกับตัวเองเสียงดัง ฉันเดินไปร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุด สั่งลาเต้ให้ตัวเองอีกแก้วแล้วไปนั่งอยู่หลังร้าน ค้นกูเกิลว่าอะไรที่ใช้เป็น ‘ของบางอย่างที่เป็นสีฟ้า’ ได้บ้าง พอเห็นว่าเราสามารถเย็บผ้าชิ้นเล็กๆ อย่างผ้าเช็ดหน้าเข้าไปในชุดได้ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าคุณย่าเคยให้ผ้าเช็ดหน้าฉันไว้ผืนหนึ่งก่อนท่านเสีย และในนั้นก็มีสีฟ้าอยู่ด้วย คงจะดีไม่น้อย แบบนั้นก็เหมือนเรามีย่าอยู่ในงานแต่งด้วย อังตัวเน็ตต์กับฉันได้ชื่อมาจากท่าน ชื่อของท่านคือเฮเลน อังตัวเน็ตต์ จอห์นสัน มันคงจะมีความหมายมากๆ เลยนะ ฉันคิด

ฉันตรวจรายการอีกครั้ง เหมือนเป็นซานตาคลอสที่ต้องตรวจรายการซ้ำสองก่อนจะทำอะไรได้ ตอนนี้มีแค่สามอย่างนี้แหละ ฉันแน่ใจ ไม่รู้ว่าพี่จะสติแตกไปทำไมกับเรื่องแค่นี้ ถ้าฉันไม่มัวแต่คุยกับคุณฮิวจ์หรืออยู่ที่ร้านเบเกอรี่นานขนาดนั้น ฉันคงทำทั้งหมดนี่เสร็จในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ฉันเดินออกจากร้านกาแฟ และอีกครั้งที่ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นจอห์นนี่ “เลิกคิดได้แล้วเฮเลน ไม่ใช่เขาหรอก” ฉันบอกตัวเอง ฉันกลับขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน พอถึงบ้าน บรรยากาศก็เงียบลง ค่อยยังชั่ว “อังตัวเน็ตต์ ฉันกลับมาแล้ว” ฉันตะโกนเรียก เธอวิ่งลงบันไดมา “เค้กพร้อมไหม” “พร้อม” “ได้แหวนมารึยัง” “อยู่นี่” ฉันยื่นแหวนให้เธอ “แล้วของสีฟ้าล่ะ” “ฉันคิดว่าเราน่าจะเย็บผ้าเช็ดหน้าของคุณย่าเข้าไปในชุดของพี่นะ” เธอมองหน้าฉัน แล้วก็เบือนหน้าหนี แล้วก็หันกลับมามองอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ระเบิดอารมณ์ออกมา “นี่เธออยากให้ฉันทำลายชุดตัวเองเพื่อเย็บไอ้ผ้าเช็ดหน้าบ้าๆ นั่นเข้าไปเนี่ยนะ เธอเสียสติไปแล้วรึไง บ้าเอ๊ย เฮเลน ฉันนึกว่าเธอเป็นคนฉลาดซะอีก ไม่ ไม่ ไม่!” เธอกรีดร้องใส่หน้าฉัน

แม่ของฉันเดินมาหาเรา “อังตัวเน็ตต์ พูดจาให้มันดีๆ หน่อยลูก” “แต่แม่คะ แม่ไม่เชื่อแน่ว่าเฮเลนจะให้หนูใช้อะไรเป็นของสีฟ้า” “ว่าไงล่ะ” แม่ถามด้วยน้ำเสียงไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว “ยัยเฮเลนอยากให้หนูใช้ผ้าเช็ดหน้าเก่าๆ ของคุณย่า แม่เชื่อไหมล่ะคะ” แม่ก็แค่จ้องมาที่ฉัน