บทที่ 3

เห็นได้ชัดว่าแม่ของฉันก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน “ก็ได้ค่ะ งั้นเฮเลนจะเก็บไอเดียนี้ไว้ใช้ในวันที่ตัวเองแต่งงานก็แล้วกัน” ทั้งพี่สาวทั้งแม่เริ่มหัวเราะ แต่เป็นการหัวเราะที่น่าเกลียด ไม่ใช่เสียงหัวเราะที่น่าฟังของผู้หญิงที่ดูดีมีระดับเลย “แกจะแต่งงานเหรอ” พี่สาวฉันพูด “แม่นึกว่าแกแต่งงานกับงานของแกไปแล้วซะอีก” แม่ฉันเสริม “พอเลยค่ะ เลิกหัวเราะได้แล้ว เดี๋ยวเฮเลนไปคิดอย่างอื่นให้” “งานแต่งมันพรุ่งนี้นะเฮเลน หรือว่าแกลืมไปแล้ว ฉันต้องไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงซ้อมแล้ว ส่วนแก” พี่ชี้มาที่เสื้อผ้าของฉัน “บอกฉันมานะว่าแกมีชุดดีๆ ใส่ไปงานเลี้ยงคืนนี้ ฉันน่าจะบังคับให้แกใส่ชุดที่ฉันเลือกให้ซะก็ดี” “ฉันมีชุดเดรสค่ะ” “เหรอ หวังว่าคงไม่ใช่สีขาวนะ” “ไม่หรอกค่ะ แอนโทเน็ตต์ มันเป็นสีแดง” “อืม สีแดงก็คงต้องยอมไปก่อน แต่ฉันต้องการ ‘ของสีฟ้า’ ของฉันก่อนวันพรุ่งนี้นะ” “เดี๋ยวฉันจัดการให้ ไม่ต้องห่วง” แม่จับไหล่พี่สาวแล้วเดินตรงไปยังห้องของพี่ ซึ่งมีทีมเสริมสวยครบชุดรออยู่แล้ว

ส่วนฉันก็เดินไปที่ห้องทำงานของพ่อเพื่อดูว่าท่านอยู่บ้านไหม ฉันเคาะประตูสองครั้งก่อนจะได้ยินเสียงท่าน “เข้ามาสิ” ฉันเดินเข้าไป ท่านลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน “ไงลูกเฮเลน ทำไมเพิ่งมาหาพ่อเอาตอนนี้ล่ะ” พ่อพูดพร้อมกับกอดฉัน ถึงพ่ออาจจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำ และอาจจะไม่อยากยกบริษัทให้ แต่ท่านเป็นคนเดียวที่ฉันพูดได้อย่างเต็มปากว่าแสดงออกว่าชอบฉันจริงๆ หรืออาจจะรักฉันด้วยซ้ำ ถ้าหากจะมีสิ่งนั้นอยู่จริงในครอบครัวของเรา “แอนโทเน็ตต์ใช้ให้ฉันวิ่งวุ่นหาของสำหรับงานแต่ง แล้วตอนนี้ฉันก็ยังคิดไม่ออกเลยว่า ‘ของสีฟ้า’ ของพี่เขาจะเป็นอะไรดี” “ช่างเรื่องพี่สาวแกก่อนเถอะ บอกพ่อมาดีกว่าว่าเป็นยังไงบ้าง มีแฟนหรือยังที่พ่อควรรู้จัก” “ไม่มีหรอกค่ะพ่อ หนูยุ่งกับงานเกินไป” “ไอ้เจ้านายเฮงซวยของลูกนั่นควรจะเลิกใช้งานลูกหนักขนาดนี้ได้แล้วนะ พ่อหวังว่ามันจะเป็นแค่เรื่องงานระหว่างพวกแกนะ” “แน่นอนอยู่แล้วค่ะ หนูไม่ได้ชอบเขาในเชิงนั้นเลยสักนิด” “แล้วทำไมพ่อถึงได้ยินมาว่าพวกแกล้งคบกันอยู่ล่ะ” “อะไรนะคะ” ฉันถามพ่อพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟาของท่านโดยไม่แสร้งทำตัวเป็นกุลสตรี “ใช่ ไอ้เวรนั่นโทรมาหาพ่อแล้วก็ขอโทษที่มาไม่ได้ เขาอยากจะมาเจอพวกเราแล้วบอกว่าพวกแกกำลังคบกันอยู่ แต่แกล้งบอกเขาไปว่าแกจะยุ่งมาก” “พ่อคะ เราไม่ได้คบกันจริงๆ หนูจะทำยังไงดี”

"แกลาออกจากไอ้บริษัทห่านั่นแล้วมาทำงานกับพ่อซะ" "ในตำแหน่งอะไรล่ะคะพ่อ" "เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของซีอีโอไง" "ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณ พ่อก็รู้ว่าหนูอยากได้บริษัทของพ่อ หนูอยากไต่เต้าขึ้นไปในตำแหน่งต่างๆ เพื่อที่จะได้รับช่วงต่อจากพ่อ" "แล้วแกก็รู้ว่าพ่อไม่ต้องการแบบนั้นสำหรับบริษัทของพ่อ" "โอเคค่ะ พอแล้ว นี่มันเป็นการต่อสู้ที่ไม่มีวันชนะ แล้วเราทั้งคู่ก็กำลังจะอารมณ์เสียกันเปล่าๆ แค่รู้ไว้ว่าหนูไม่ได้เดทกับเจ้านาย ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงก็ตาม คืนนี้เราต้องอยู่ข้างเดียวกันนะคะ แม่กับแอนโทเน็ตต์กลายเป็น 'เจ้าสาวคลั่ง' กันทั้งคู่เลย" "บอกตามตรงนะ พ่ออยากให้งานแต่งนี่มันจบๆ ไปซะที คนทั้งหมดที่อยู่ในบ้านนี่ทำเอาพ่อจะบ้าตายอยู่แล้ว" ฉันได้แต่คิดในใจ เอาล่ะ ไปหา 'ของสีฟ้า' ให้ 'เจ้าสาวคลั่ง' แล้วก็เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ดีกว่า พ่อกอดฉัน แล้วฉันก็ตรงไปยังห้องของตัวเอง ที่ที่ฉันสามารถหายใจได้เต็มปอด ฉันเริ่มกูเกิลหา 'ไอเดียของสีฟ้า' แต่ก็ไม่เจออะไรที่พี่สาวน่าจะชอบ แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นคนเขียนคำว่า 'ฉันยินดี' ไว้บนพื้นรองเท้า บางทีฉันอาจจะหาคนทำให้เป็นกลิตเตอร์สีฟ้าได้

ฉันดูนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังมีเวลาเหลือก่อนงานเลี้ยงซ้อม ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วไปยังห้องพักแขกที่ฉันรู้ว่ารองเท้าของพี่สาวอยู่ที่นั่น จากนั้นก็ไปที่ห้องของเจ้าบ่าวเพื่อยืมรองเท้าของเขา ฉันเข้าและออกจากทั้งสองห้องได้โดยไม่มีใครเห็น ขอบคุณพระเจ้า แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากประตู พ่อตะโกนอะไรบางอย่างตามหลังมา คล้ายๆ กับว่า 'อย่าสายนะ' แต่ฉันก็ออกมาขึ้นรถของแม่โดยไม่ได้ตอบท่าน เรามีช่างซ่อมรองเท้าเจ้าประจำที่เคยทำให้เราตอนเด็กๆ ฉันมั่นใจว่าเขายังคงดูแลรองเท้าของพ่อกับแม่อยู่ พอไปถึงร้านของเขา เขากำลังจะปิดร้านพอดี "ขอโทษค่ะคุณลุง หนูต้องการความช่วยเหลือด่วนค่ะ" "เฮเลน จอห์นสัน นั่นหนูเหรอ" "ใช่ค่ะคุณลุง หนูเองค่ะ" "เข้ามาสิลูก มีอะไรให้ลุงช่วยเหรอ" "พี่สาวหนูกำลังจะแต่งงานพรุ่งนี้ค่ะ" "ใช่ๆ ลุงรู้" "คือว่า พี่เขากำลังหา 'ของสีฟ้า' แล้วก็ไม่ชอบไอเดียของหนู หนูก็เลยมีไอเดียใหม่ค่ะ" "โอเค แล้วให้ลุงช่วยยังไงได้บ้าง" "คุณลุงคงเคยเห็นที่บางคนเขาเขียนคำว่า ฉันยินดี ไว้ใต้พื้นรองเท้าใช่ไหมคะ" "อ๋อ ใช่ๆ" "หนูอยากให้เขียนคำนั้นลงบนรองเท้าสองคู่นี้ แต่เป็นสีฟ้าน่ะค่ะ" "จะบอกอะไรให้นะ หนูโชคดีมากเลย ลุงมีเครื่องที่ทำแบบนั้นได้พอดี" "เยี่ยมเลยค่ะ คุณลุงจะทำให้เสร็จก่อนสัก 11 โมงเช้าพรุ่งนี้ได้ไหมคะ" "สำหรับหนูเฮเลนแล้ว ลุงทำให้ได้แน่นอน" "ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ หนูซาบซึ้งใจมาก"

วิกฤตการณ์คลี่คลาย ตอนนี้ฉันต้องกลับบ้านไปแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงซ้อมคืนนี้ ตอนที่ฉันรีบวิ่งเข้าบ้าน ฉันเกือบจะเดินชนพี่สาวเข้าพอดี “โอ้พระเจ้า เฮเลน นี่ยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ แขกจะมากันแล้วนะ” “ขอเวลา 30 นาที เดี๋ยวลงมาค่ะ” “แกต้องใช้เวลามากกว่า 30 นาทีแน่” “โห ขอบใจนะแอนโทเน็ตต์” ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดแล้วกระโจนเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ อย่างน้อยฉันก็มีผมหยิกตามธรรมชาติ ไม่เหมือนผมตรงของพี่สาว และตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันก็เชี่ยวชาญวิธีจัดแต่งทรงผมให้อยู่ทรงตามที่ต้องการแล้ว ฉันแต่งหน้า แล้วก็ทำผม ก่อนจะสวมชุดค็อกเทลเดรสสีแดง มันเป็นชุดรัดรูปที่ยาวคลุมเข่า และฉันก็มีรองเท้าสีแดงที่เข้าชุดกันพอดิบพอดี ฉันไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อโค้ทเพราะงานเลี้ยงซ้อมจัดขึ้นข้างนอกในเต็นท์สีขาวขนาดใหญ่ที่มีเครื่องทำความร้อนอยู่ทั่วทั้งงาน พี่สาวของฉันไม่ชอบอากาศหนาว แต่กลับเลือกแต่งงานในฤดูหนาว ก็คนเราจะยอมทำอะไรได้บ้างเพื่อชุดสวยๆ ล่ะนะ ฉันมองตัวเองในกระจก “ก็ไม่เลวนี่เฮเลน ไม่เลวเลย”