นั่นก็เพียงพอแล้ว

ดอม

เก้าอี้เอนหลังลั่นเอี๊ยดเมื่อเขาขยับตัว สปริงของมันส่งเสียงประท้วงใต้น้ำหนักร่าง ดอมปรือตาข้างหนึ่งขึ้นในห้องพักผู้ป่วยอันมืดมิด แสงสีฟ้าจางๆ จากจอภาพกะพริบสม่ำเสมอเหมือนดวงไฟนำทางในความเงียบ ชั่วขณะหนึ่งเขาคิดว่าบางทีเขาอาจจะแค่ฝันถึงฝันร้ายทั้งหมดนั่น—ว่าเธอไม่เคยจากไป ไม่เคยถูกฝัง ไม่เคยถ...