บทที่ 12 ตามแต่จะเมตตา

“อ้าย... พี่เมฆ... อ้าย... เสียว! พอแล้ว! อ้าย... พอแล้ว! เสียว! พี่เมฆ! อูย... อูย... อูย...”

เมฆละปลายลิ้นออกจากโพรงฉ่ำน้ำเพราะเสียงกรีดร้องของขวัญใจมันบ่งบอกว่าเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ ก่อนจะยิ้มเพราะขวัญใจที่ทรุดร่างทอดนอนลงที่นอกชานของกระท่อมหลังน้อยนั้น อาจเรียกได้ว่า ‘หมดสภาพ’ เพราะเธอยังคงอ่อนระท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ