บทที่ 1 ร้อนเสน่หา บทที่ 1
ขอฝากนิยายโรมานซ์แสนหวาน
ภายใต้นามปากกา อักษรามณี ไว้อีกเรื่องนะคะ
ร้อนเสน่หา
เดือนลดา เทอร์รี่ เมย์ ต้องบากหน้าไปหา เอเดรียน สมิธ
เจ้าของโรงแรมหรูและบ่อนคาสิโนชื่อดังในลาสเวกัส
เพื่อขอให้เขาลดหย่อนหนี้แก่มารดาบุญธรรม
แต่สิ่งที่หญิงสาวได้รับกลับเป็นคำดูถูกเหยียดหยามจากเจ้าพ่อคาสิโนเขามองเธอเป็นผู้หญิงหิวเงิน ไร้ยางอาย
และสิ่งที่มาเฟียหนุ่มผู้เย็นชาและทระนงจะช่วยเหลือได้
คือการยื่นข้อเสนอให้เธอเป็น นางบำเรอของเขา!!!
บทที่ 1
เมื่อรถแท็กซี่จอดลงสนิท ร่างบอบบางในชุดกระโปรงป้ายสีครีมจึงก้าวลงมาและมองไปยังตึกสูงด้านหน้าซึ่งเป็นโรงแรมอันหรูหราตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่ถูกขนานนามว่า Sin City เรียกว่าเมืองแห่งบาป หรือลาสเวกัสนั่นเอง
อากาศอันร้อนระอุกลางพื้นที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นทะเลทรายเย็นตัวลงในยามย่ำค่ำ โรงแรมอันหรูหราตั้งตระหง่านท่ามกลางแสงสปอร์ตไลต์ที่สาดส่องไปทั่ว เดือนลดาลอบถอนหายใจเล็กน้อยขณะยื่นค่าแท็กซี่ให้คนขับก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโรงแรมขนาดใหญ่สุดอลังการที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนแต่งกายราวกับมาร่วมเลี้ยงฉลองงานกลางคืน
หญิงสาวเหลือบมองป้ายของโรงแรม Smith’s Hiend พลางนึกถึงคำพูดของ ฮอลลี่ ซึ่งเป็นแม่บุญธรรมที่ชุบเลี้ยงเธอมาแต่เล็กในการสนทนาอันเคร่งเครียดก่อนเดินทางมายังลาสเวกัสว่า
“มินนี่...แกต้องช่วยแม่จัดการกับเรื่องนี้นะรู้มั้ย”
“เรื่องอะไรคะแม่?”
“ก็เรื่องที่แกจะเดินทางไปลาสเวกัสน่ะสิ! แกรู้มั้ยว่ามันสำคัญกับฉันมาก โดยเฉพาะเวลาที่แกไปถึงโรงแรมสมิธ ไฮเอนด์ แกต้องไปพบเจ้าของโรงแรมให้ได้เลยรู้มั้ย”
“หนูไม่รู้จักเขานี่คะแม่”
“ฉลาด ๆ อย่างแกหาเขาได้ไม่ยากหรอก เจ้าของโรงแรมใหญ่ติดอันดับในลาสเวกัสน่ะ เขาชื่อเอเดรียน สมิธ แกต้องหาเขาให้พบ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนในลาสเวกัส เพราะเขาเป็นคนสำคัญที่จะกำหนดชะตาชีวิตของฉันว่าจะขึ้นสวรรค์หรือตกนรก”
“แม่คะ...เรื่องอะไรกันคะที่แม่ว่า มันร้ายแรงมากขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือคะ?”
“จะบอกให้ก็ได้ว่าฉันน่ะเป็นหนี้ที่บ่อนคาสิโนในโรงแรมนั่นตั้งสิบล้านเหรียญ! ทีนี้แกรู้รึยังล่ะว่ามันร้ายแรงมากขนาดไหน แล้วแกก็ไม่ต้องมาถามฉันให้มากเรื่อง แกไปที่นั่น ที่โรงแรมนั้น หาเขาให้เจอ แล้วคุยกับเขา บอกว่าฉันส่งแกไปเพื่อขอต่อรองให้เขาช่วยลดหย่อนผ่อนหนี้ให้ ไม่อย่างนั้นมันเอาฉันตายแน่!”
“ถึงตายหรือคะ! ทำไมมันถึงได้รุนแรงขนาดนั้นล่ะคะแม่ แล้วถ้าแม่ค่อย ๆ ผ่อนเงินคืนให้เขาล่ะคะ”
“นังโง่! เงินตั้งมากมายขนาดนั้นฉันจะไปหาผ่อนยังไงไหว โธ่เอ๊ย! ฉันไม่น่าเสียท่าให้ไอ้พวกนั้นเลย มันกินฉันเรียบ ฉันอุตส่าห์ไปยืมเงินมาคิดว่าจะได้แต่ดันเสียหมดทั้งขึ้นทั้งล่อง แถมยังต้องเป็นหนี้เขาอีกบาน”
“แม่คะ...”
“แกต้องไปลาสเวกัสนะมินนี่ ช่วยแม่ที ถ้าแกขอร้องให้เขาผ่อนผันหนี้ให้แม่ไม่ได้ ฉันอาจจะไม่ได้พบหน้าแกอีก!”
แม่...
เดือนลดากลืนก้อนแข็งที่วิ่งมาจุกคออย่างยากลำบาก แม่บุญธรรมของเธอ ฮอลลี่ เทอร์รี่ เมย์ เป็นผู้มีพระคุณและให้ความเมตตาเธอมาตลอดเวลาสิบเก้าปีที่รับเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อชุบเลี้ยงเด็กไร้พ่อแม่คนหนึ่งให้เติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยที่เต็มไปด้วยความฝันในชีวิต
ถึงแม้จะไม่มีโอกาสเข้าศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยและต้องทำงานเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ แถบชานเมืองแอตแลนตาแต่เดือนลดาก็พอใจที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสงบของเธอเสมอ
และถ้าหากฮอลลี่จะสามารถละทิ้งนิสัยอย่างหนึ่งของเธอได้นั่นคือติดการพนันอย่างงอมแงมก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น หนี้ ตัวเดียวที่จุดชนวนให้ทุกอย่างยุ่งยากมากขึ้นทุกที
เดือนลดาต้องเก็บรวบรวมเงินทั้งหมดเท่าที่มีของเธอเพื่อเดินทางมายังมหานครแห่งบาปอย่างลาสเวกัสที่รายจ่ายเรียกว่าสูงไม่ใช่เล่น เธอรู้ว่าฮอลลี่ชอบการพนัน แต่ไม่นึกฝันว่าแม่บุญธรรมของเธอจะก้าวมาไกลถึงขขนาดติดหนี้นับสิบล้านดอลล่าห์
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าได้จองห้องพักไว้ที่นี่หรือเปล่าครับ?”
เสียงของพนักงานต้อนรับปลุกหญิงสาวขึ้นจากมโนนึกขณะที่เธอเดินเข้ามาหยุดที่ชั้นล็อบบี้วึ่งได้รับการตกแต่งอย่างอลังการ หญิงสาวยิ้มรับพนักงานต้อนรับซึ่งเป็นชายหนุ่มในชุดสูท เธอรู้สึกประหม่าเหมือนเดินทางมาจากบ้านนอกอย่างไรอย่างนั้น
“สวัสดีค่ะ...คือว่า...เอ้อ...ฉันไม่ได้จองห้องพักที่นี่ไว้หรอกนะคะ แต่ฉันมาที่นี่เพื่อจะขอพบกับคุณเอเดรียน สมิธ เจ้าของโรงแรมนี้น่ะค่ะ”
สีหน้าของพนักงานต้อนรับเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัยหากแต่ก็กล่าวกับหญิงสาวด้วยความสุภาพ
“ไม่ทราบว่าคุณ...”
“เดือนลดา เทอรรี่ เมย์ค่ะ”
“ครับ คุณเมย์...ไม่ทราบว่าคุณได้นัดท่านประธานไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าครับ?”
เธอส่ายหน้า “เปล่าค่ะ...แต่มีคนให้ฉันมาพบเขา เธอชื่อฮอลลี่ เทอรรี่ เมย์ เธอกำชับให้ฉันมาพบคุณสมิธและฉันก็ต้องพบเขาให้ได้ รบกวนหน่อยได้ไหมคะ เพราะมันค่อนข้างที่จะ...เป็นเรื่องสำคัญมาก”
เขาเลิกคิ้วอีกครั้ง คราวนี้สูงกว่าเก่าแต่สักครู่พนักงานต้อนรับผู้นั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครคนหนึ่ง
“โบ...ช่วยลงมาที่ล็อบบี้หน่อยได้มั้ย มีแขกมาขอพบท่านประธาน...เป็นธุระที่ค่อนข้างจะ...” เขาเหลือบมองหญิงสาว “สำคัญมาก”
พนักงานต้อนรับวางโทรศัพท์ “สักครู่นะครับ ผมได้ติดต่อคนสนิท...เอ้อ...โบ เป็นบอดี้การ์ดของท่านประธานน่ะครับ ปกติท่านจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่วันนี้มีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมคาสิโนของเราท่านประธานเลยต้องอยู่ต้อนรับ”
