บทที่ 7 สนิทกันตอนไหน
“สวัสดีค่ะ คุณรณกร” ทันทีที่มายืนอยู่ตรงหน้าของรณกร รสิตาก็ยกมือไหว้เขาตามมารยาท
“กว่าจะมาได้นะ” เขาตวัดสายมามองเธอ
“ก็ฉันทำงาน” เธอสวนกลับทันที
“ทำงานอะไร ฉันเห็นเธอเล่นกับลูกค้าอยู่” คราวนี้รณกรหันมาประจันหน้ากับรสิตา
“ก็มีบ้างแหละค่ะ เขากล้าจ้าง ฉันก็กล้าดื่ม” เธอยังเชิดหน้าเถียงเขา
“หน้าเงิน”
“ก็ฉันมาทำงานหาเงินนี่คะ” รสิตากัดฟันพูด เธอไม่ชอบที่รณกรพูดจาดูถูกเธอ
“ยอกย้อน” รณกรจ้องหน้า รสิตาก็รีบหลุบตาต่ำลงเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเขา
“แล้วคุณมีอะไรให้ฉันรับใช้คะ” เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำตัวสบายต่อหน้ามาเฟียหนุ่มคนนี้มากจนเกินไปเธอเลยลดน้ำเสียงลง
“ป้ายชื่อไปไหน ทำไมไม่ใส่” รณกรแกล้งถามทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่าป้ายชื่อนั้นอยู่ที่ไหน
“หายค่ะ หาไม่เจอ” เธอทำหน้ามุ่ย “โดนหักเงินไปแล้วด้วย”
“เงินสำคัญขนาดนั้นเลย” รณกรถาม
“ใช่ค่ะ” รสิตาก็ตอบโดยไม่ลังเล เพราะคนที่โดนไล่ล่าแบบเธอเงินสำคัญจริง ๆ
“คืนนี้ถ้าฉันจ้างเธอดื่มเหล้าเป็นเพื่อนล่ะ” รณกรทำทีเป็นเสนอ
“ไม่รับค่ะ เพราะฉันไม่ใช่พนักงานนั่งดริ้ง” รสิตาก็ตอบกลับโดยไม่ลังเลอีกครั้ง
“กับหมอนั่นเธอยังดื่มด้วย” รณกรชี้ไปยังโต๊ะที่วิโรจน์นั่ง
“นั่นแค่เล่นสนุก แก้วสองแก้วฉันก็หยุดเล่นแล้ว” เธอพูดไปมองด้านล่างไป เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยืนมองลูกค้าจากด้านบนแบบนี้ "สรุปคุณมีอะไรให้ฉันช่วยคะ”
“ล้างแผล” รณกรชี้ไปตรงบริเวณแผลของตัวเอง
“หา...ได้แผลใหม่มาอีกแล้วเหรอ” รสิตาถามด้วยความตกใจ
“แผลเก่า” รณกรตอบ
“อ๋อ...แต่เอ๊ะ! คุณยังไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ”
“ยัง”
“ตอนเช้าล้างแผลยัง”
รศิตาเดินเข้าไปจะจับเสื้อสูตรของรณกรเพื่อเปิดดูแผล แต่ไม่ทันที่รสิตาจะได้เตะโดนเสื้อรณกรก็สะบัดมือของเธอออก
“ยัง”
“คุณทำอะไรแล้วบ้างเนี่ย อย่าบอกนะว่ายาก็ยังไม่ทาน ฉันจะบ้าตาย นั่นแผลนะคุณไม่ใช่รอยถลอก” รสิตาบ่นอย่างลืมตัว “มาๆ ฉันจะพาคุณไปล้างแผลเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเป็นเด็กฉันจะตีสักที”
ด้วยความลืมตัวขั้นสุดกว่าเธอดึงแขนของรณกรเข้าไปในห้อง โดยมีลูกน้องยืนอ้าปากค้างมองทั้งคู่หายเข้าไปในห้อง
“ไปสนิทกันตอนไหนวะ” สมภพหันมาถามคนข้าง ๆ
“นั่นสิ เมื่อคืนเห็นจะบีบคอกันอยู่” ราเชนทร์ก็สงสัย
ด้านในของห้อง ด้วยความสูงของมาเฟียหนุ่ม รสิตาจับปกสูตรสองข้างแล้วกดรณกรให้นั่งลงบนโซฟา
“อุปกรณ์ทำแผลอยูไหนคะ” เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหากล่องยา
“ในตู้”
ในขณะที่รสิตาเดินไปหยิบกล่องยา รณกรก็มองตามไม่วางตา แบบฟอร์มที่รสิตาใส่สะดุดตาของเขา แม้จะเห็นเป็นประจำเพราะนี่คือชุดของพนักงานในบ่อนของเขา แต่พออยู่บนตัวรสิตามันกลับดูน่าสนใจยิ่งขึ้น เสื้อเชิตแขนสั้นสีขาวพอดีตัวกับเสื้อกั๊กรัดรูปโชว์สัดส่วนความเป็นสาวได้เป็นอย่างดี กระโปรงสั้นสีดำผ่าข้างรัดรูปโชว์ขาเรียวสวย ช่างเป็นอะไรที่สวยงามเมื่ออยู่บนเรือนร่างของรสิตา
หลังจากหยิบกล่องยา รสิตาก็กลับมานั่งลงบนพรมข้างๆ รณกรที่นั่งอยู่บนโซฟา ด้วยความไม่ถนัดเธอขยับเข้าไปตรงหว่างขาของเขาโดยไม่รู้ตัว เธอค่อยๆ เปิดเสื้อของรณกรขึ้น
กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วกลับสั้นเข้าไปอีกเมื่อเธอนั่งลง โชว์ขาอ่อนขาวเรียบเนียนจนคนที่นั่งอยู่บนโซฟาต้องกลืนน้ำลาย
“เลือดออกแล้วทำไมคุณไม่ดูบ้าง” เธอขมวดคิ้ว “คุณช่วยถือเสื้อหน่อยสิ”
พรึ่บ!!
รณกรเลือกที่จะถอดเสื้อของเขาออก โชว์ให้เห็นหุ่นล่ำ ๆ ที่มีซิกแพ็คก้อนโต ๆ รสิตาทำเพียงแค่ชายตามองเธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่ เพราะหุ่นแบบนี้เธอเห็นมาเยอะแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังไงรณกรก็หุ่นดีกว่าหนุ่ม ๆ ที่เธอเคยเห็น
“ซี๊ด!!!” ทันทีที่แอลกอฮอล์แตะโดนแผลรณกรก็ร้องซี๊ดขึ้นมา แต่คราวนี้เขาไม่ได้โวยวายเหมือนคืนก่อน
“เจ็บเหรอ” รสิตาถามพลางขยับหน้าเข้าไปใกล้แล้วเป่าแผลให้เขา
ท่าทางที่มันล่อแหลมนี้ทำรณกรคิดไปไหนต่อไหนแล้ว เขากัดฟันกรอด ๆ พลางกำมือแน่น
“ยังไม่หายเหรอ” รสิตาช้อนสายตามองรณกรอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะเห็นรณกรกำหมดแน่นเธอเข้าใจว่าเขายังเจ็บอยู่ “อ๊ะ....อื้อ...”
ปึก! ปึก!
รสิตาใช้หมัดเล็ก ๆ ของเธอทุบไปบนอกแกร่งของรณกร เมื่ออยู่ๆ เขาก็ยกเธอขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักแล้วประกบจูบเธอทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้หลบหลีกหรือป้องกันตัว
เขาบดเบียดริมฝีปากหนาลงไปบนปากอิ่มที่แดงระเรื่อของคนร่างบางตรงหน้าอย่างดูดดื่ม ไม่มีช่องว่างให้เธอขัดขืนได้เลย แม้ตอนนี้เธอจะเริ่มหายใจไม่ออกเขาก็ไม่สน เมื่อคืนเขามีประสบการณ์แล้ว คืนนี้เขาเลยจับข้อมือเล็ก ๆ นั้นไว้ทั้งสองข้างตั้งแต่เริ่ม
