บทที่ 9 ผมขอโทษนะครับ

“ช่างปะไรในบ้านผม ใครจะมาเห็นถึงจะเห็น ก็ช่างผมชอบโชว์” พอสิ้นเสียงพูด เธอทุบเขาไปที่ไหล่ อยากจะทุบให้แรงนั่นแหละ แต่ถูกเขารัดแน่นทั้งแขนมือโผล่ออกมา นิดเดียวง้างมือไม่สะดวก ทำได้แค่นั้น

เขาถอนใบหน้าก่อนจะพูดบางอย่าง

“นี่เป็นแค่การตักเตือนนะครับ ถ้าดื้อกับพี่หินมาก ๆ จะโดนมากกว่านี้จำไว้นะครับ ที่รัก” ก่อนที่จะฝังจมูกลงไปที่แก้มหนัก ๆ เธอได้แต่สะบัดหน้าหนีและถอนหายใจออกมา

“ซาตานชัด ๆ” แต่ก็ไม่กล้าขยับ ทอดสายตามองไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ออกมา เขายิ้มก่อนที่จะกระชับวงแขนอย่างหวงแหน

ขิงยกมือขึ้นปิดปากก่อนที่เธอจะหาวขึ้นมา รู้สึกหนังตาหนัก ๆ และยังเพลียอยู่มาก ปวดหนึบที่ขมับและเวียนหัวด้วย อาจจะนอนน้อยหรือเป็นเพราะฤทธิ์ยาผสมแอลกอฮอล์เมื่อคืน

“ง่วงหรือครับ” เขาถามแบบห่วงใย เธอพยักหน้าตอบแต่ไม่สบตากับเขา

“งั้น... เดี๋ยวพี่หินไปส่งเข้านอนนะครับ” พูดจบก็อุ้มเธอขึ้น ร่างบางตกใจเพราะเขาลุกขึ้นอย่างเร็ว เธอรีบโอบรอบคอเขาทันทีเหมือนกลัวตก เขาก้มมองใบหน้าของเธอ หัวเราะขึ้นมา

“เดี๋ยวพี่หินจะขุนให้อ้วนกว่านี้ จะได้เต็มไม้เต็มมือสักหน่อย”

เธอหน้าแดงระเรื่อร้อนผ่าว ๆ เขาชอบพูดจาหื่น ๆ แบบนี้นึกด่าเขาในใจ ‘ไอ้บ้าหินไอ้หื่น’

เขาสาวเท้ายาว ๆ เดินเข้าไปในห้องก่อนจะวางเธอลงที่เตียง เอื้อมมือดึงผ้าห่มมา คลุมให้ แล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผาก

“พี่หินจะไปธุระข้างนอกนะคะ ที่รักจะเอาอะไรไหม” เธอส่ายหน้า

“ฝันดีนะ ห้ามออกไปไหนพี่หินจะล็อกประตูให้นะ” ก่อนจะจุ๊บมาที่ริมฝีปากของเธอ ขิงมองตามเขาที่เดินไปปิดม่านไม่ให้แสงลอดเข้ามา เปิดและหรี่แสงไฟในห้องให้พอให้เห็นราง ๆ เขาเดินออกจากห้องไป เธอเหนื่อยมากแล้วหมดแรงไปเยอะ ร่างกายต้องการพักผ่อน ขิงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจก่อนจะหลับไป

หินกลับมาจากข้างนอก เขายื่นถุงอาหารอ่อน ๆ ที่ซื้อมาฝากขิง ก่อนจะสั่ง ให้ลุงรีบแกะ เขาจะยกเข้าไปในห้องเอง เขาถามชายกลางคนที่เฝ้าบ้านว่าเห็น เธอเดินออกมาบ้างไหม ซึ่งคำตอบที่ได้รับคือไม่

เขายกถาดเข้าไปในห้อง วางลงที่โต๊ะตัวเดิมเดิน ตรงดิ่งไปที่สวิตช์ไฟ หมุนดีมเมอร์ ให้ไฟสว่างขึ้น เขามองไปที่เตียงเห็นเธอยังนอนนิ่ง

“ขิง ที่รักครับ” เขาเรียกชื่อเธอแต่ก็ไม่เห็นเธอขยับ เขาสาวเท้าเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ เอื้อมมือไปจับตัวเธอเพื่อเขย่าให้ตื่น เมื่อฝ่ามือใหญ่สัมผัสไปที่ผิวรู้สึกได้ถึงตัวเธอที่ร้อน ผ่าว ๆ เขาเห็นเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผม หินขยับตัวเข้าใกล้แล้วรีบจับไปที่หน้าผากเธอ จึงรู้ว่าขิงตัวร้อนจี๋

“ขิงครับ ขิง” เขาเรียกและเขย่าตัวเธอเบา ๆ เธอค่อยปรือตาขึ้นได้ยินเสียงของหิน ร้องเรียก

“คะ... คุณหิน” ขิงตอบรับด้วยเสียงงัวเงีย

“ไม่สบายมาก ตัวร้อนแบบนี้ ทำไมไม่บอกฮึ... ทำไมไม่โทรหาพี่” เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากจึงพูดตะคอกเสียงดังออกไป

“ขิงหิวน้ำจังค่ะ” เธอเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา เขารีบกระวีกระวาดลุกขึ้นไปหยิบขวด น้ำมาให้รีบเปิดฝา เสียบหลอด ประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่ง ยื่นขวดน้ำเข้าไปให้เธอดื่มเขา ขยับร่างเธอให้นั่งพิงหัวเตียง

“รอพี่หินแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบยามาให้” เขาบอกรีบวิ่งออกไปนอกห้องก่อนจะ วิ่งกลับมาในเวลาไม่นานนัก หินนั่งลงก่อนจะป้อนยาและยื่นน้ำให้เธอดื่ม

“ปวดหัวไหม เป็นอะไร เจ็บตรงไหน” พอสิ้นคำถามของเขา เธอค้อนขวับ มองหน้า เขาแบบไม่พอใจ

“ยังจะมาถามอีก ก็เจ็บไปทั้งตัวนั่นแหละไอ้พี่หินบ้า” เธอพูดต่อว่าเขาอย่างเหลือทน นั่งน้ำตาไหลหยดติ๋ง ๆ เวลาที่จึงเป็นไข้สูง เธอมักจะร้องเสมอ เป็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ตอนเป็นเด็กก็อ้อนแม่ แต่พอโตเวลาไม่สบายหนักก็ร้องคนเดียวทุกที เพราะแม่และพ่อ เสียไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อตอนเธออายุสิบเอ็ดปี ทิ้งเธอให้อยู่กับป้าที่เป็นสาวโสดทึนทึกซึ่งบางครั้งก็ไม่เข้าใจเด็ก ๆ ว่าต้องการอะไร

เขาตกใจมากเมื่อเห็นเธอร้องไห้รีบเข้าไปโอบกอด

“พี่หินขอโทษนะคะ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ” เขาย้ำคำพูดว่าขอโทษเธอเน้น ๆ ก่อน จะใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมา

“ไม่เอาไม่ร้องนะคนดี พี่ว่าพี่พาขิงไปหาหมอดีกว่า” เธอขยับตัวหนีเมื่อเขาพูดเรื่อง หมอ เธอกลัวเข็มเป็นที่สุด

“ไม่เอา ไม่ไป” พูดจบก็ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้า คว้าผ้าห่มมาปิดคลุมร่างกาย เขา มองเธอแบบเอ็นดู เห็นความเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ เห็นเก่งกล้ามั่นใจในที่ทำงาน เขาระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องไปยื่นกระดาษที่เขียนรายละเอียดใน การซื้อยาส่งให้ลุงที่เฝ้าบ้านให้ออกไปซื้อมาให้ แถมกำชับลุงไม่ต้องพูดอะไรหรือตอบคำถาม และยื่นธนบัตรใบพันให้ไปด้วย เขาเดินไปหยิบกะละมังเล็ก ๆ ในครัวเดินกลับมา ที่ห้องเปิดน้ำพออุ่น ๆ และหาผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ตรงมาที่ขิงนอนอยู่ก่อนจะเรียกเธอ

“ขิงครับ ขิง ที่รักครับ” เธอขยับกายนอนหงายเขาดึงผ้าห่มออกก่อนจะประคองให้ เธอนั่งและเริ่มลงมือเช็ดตัวให้

“วันหลังไม่สบายต้องรีบบอกพี่หินทันทีนะคะ” เขาจ้องไปที่ใบหน้า หินสบตาส่งยิ้ม ให้ เธอก้มหน้าลงไม่กล้ามอง ยิ่งเวลาอยู่บนเตียงเดียวกับเขาแบบนี้มันหวั่นไหวมาก ๆ ยาเริ่มออกฤทธิ์ ทำให้เหงื่อเธอซึมออกมายิ่งขึ้น

“เช็ดตัวแล้วอีกเดี๋ยวก็จะดีขึ้น” เขาพูดไปมือก็เช็ดไป เขาเอาน้ำไปเปลี่ยนถึงสองครั้ง เธอจึงค่อยรู้สึกสบายตัวแต่ยังปวดหัวอยู่มาก ล้มตัวลงนอนลงไปอย่างอ่อนแรงเพราะพิษไข้