บทที่ 8 บทที่ 7 เด็กแสบจอมเจ้าเล่ห์
ทั้งสองคนซ้อนรถกันออกจากตลาดซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่เช้าจนเกินไปจึงทำให้ไม่มีใครสังเกตว่าทั้งคู่ออกมาด้วยกัน ถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูเจ้าของตลาดมีหรือที่ชานนท์จะไม่ถูกด่า กล้าที่จะมายุ่งกับลูกสาวที่คุณนายผึ้งหวงแหนมากที่สุด แต่แล้วยังไงล่ะคนอย่างเขาไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ด่ามาก็แค่ด่ากลับไม่เห็นจะต้องสนใจเลย
"ให้พี่ไปส่งที่ไหน"
"ตรงหน้าประตูก็ได้ค่ะเดี๋ยวรดาเดินเข้าไปเอง"
"แล้วเรากินข้าวมาหรือยัง"
เขาเอ่ยถามพลางเหลือบสายตาหันไปมองร้านหมูปิ้งที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ซึ่งร้านนี้เป็นร้านโปรดของเขาเพราะว่าซื้อกินแทบทุกวัน เป็นผู้ชายตัวคนเดียวจะกินอะไรไม่เรื่องมากหรอก ขอแค่อิ่มเป็นมื้อเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว
"ยังไม่ได้กินเลยค่ะ ความจริงคุณแม่ห่อปิ่นโตให้แต่ว่ารดาลืมไว้ที่รถค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวไปหาอะไรกินในโรงเรียนก็ได้"
เธอเอาคางเกยไว้บนไหล่ของเขาก่อนจะมองสบสายตาผ่านกระจกของรถมอเตอร์ไซค์ ชานนท์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะขี่ไปจอดที่ร้านหมูปิ้งหน้าโรงเรียน จากนั้นก็สั่งหมูปิ้งมา 2 ชุด
"เอาเหมือนเดิมนะเฮียแต่ว่าเอา 2 ชุด"
"ได้เลยไอ้หนุ่มรอแป๊บหนึ่งนะ"
เฮียเจ้าของร้านหมูปิ้งเอ่ยออกมาก่อนจะรีบหยิบหมูปิ้งแล้วก็ข้าวใส่ไว้ในถุงเป็น 2 ชุด จากนั้นก็ยื่นมาให้เขาที่คร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่ตรงหน้าร้าน ชานนท์ส่งแบงก์ 20 ไปให้ 3 ใบก่อนจะส่งหมูปิ้งที่ถือไว้ในมือไปให้หญิงสาว 1 ชุด
"กินสิ"
"หืม พี่ชานนท์ซื้อให้รดาเหรอคะ"
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความดีใจก่อนจะรับหมูปิ้งที่เขาซื้อให้มาถือไว้ในมือ ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปจอดตรงทางเข้าโรงเรียนของเธอ ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังและอยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัยที่เขาเรียนมากนัก
"ถึงแล้วลงไปได้ละ"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะสะกิดให้หญิงสาวลงไปจากรถมอเตอร์ไซค์ของเขา รดากระโดดลงไปยืนอยู่ที่พื้นก่อนจะหยิบหมูปิ้งที่อยู่ในถุงของตัวเองมาถือไว้ในมือ 1 ไม้ ยื่นไปตรงหน้าของเขาเพื่อให้ชายหนุ่มกินก่อน
"รดาป้อนค่ะ"
รอยยิ้มอันสดใสของเธอทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจเต้นรัวด้วยความประหลาด เพียงแค่เห็นรอยยิ้มนั้นมันทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้จริง ๆ
"กะ...กินสิ ซื้อให้ทำไมไม่กินล่ะ"
"รดาจะไปกินหมดได้ยังไงเยอะขนาดนี้ ช่วยกินสักไม้หนึ่งนะคะ"
เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะส่งหมูปิ้งไปให้เขาตรงหน้า ชายหนุ่มยื่นมือไปจับไม้หมูปิ้งของเธอแต่หญิงสาวก็ดึงออกไปไม่ให้เขาจับ
"รดาป้อนค่ะ เข้าใจคำว่าป้อนไหมคะ"
เธอยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหมูปิ้งไปตรงหน้าของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับหมูปิ้งของเธอเพียงแค่คำเดียว จากนั้นก็เคี้ยวลงคอจนหมด
"ทำไมไม่แบ่งกินเล่า กินทีเดียวหมดแบบนี้รดาก็ป้อนได้ครั้งเดียวสิ"
"เจ้าเล่ห์นักนะ เข้าไปได้แล้วพี่จะไปวิทยาลัยก่อน มีเรียนตอน 8:00 น. ไม่อยากเข้าเรียนสาย"
"ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นมารับรดานะคะ ขอบคุณมากค่ะน่ารักที่สุดเลย"
เธอไม่รอให้เขาตอบรับด้วยซ้ำยื่นมือไปแตะแก้มของชายหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
"อ๊ะ...!"
ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปฏิเสธแต่ก็ต้องชะงักไปเพราะดูเหมือนว่ายัยเด็กเจ้าเล่ห์จะไม่ยอมฟังคำปฏิเสธจากเขา
"ยัยเด็กบ้าเอ๊ย เอาแต่ใจตัวเองโคตร"
เขาถึงกับกุมขมับเพราะรู้สึกว่าตอนนี้กำลังเสียรู้ยัยเด็กม. 4 ชานนท์เร่งความเร็วรถมอเตอร์ไซค์ออกไปจากตรงนั้น ตอนนี้เขาจะต้องเข้าเรียนก่อนส่วนเรื่องในช่วงเย็นเดี๋ยวค่อยโทรศัพท์ไปหาเธออีกทีก็แล้วกัน
ทางด้านของรดาหลังจากที่เธอวิ่งเข้ามาในโรงเรียนก็รู้สึกใบหน้าแดงก่ำ เขินอายกับการกระทำของตัวเองก่อนหน้านี้เสียเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรุกผู้ชายมาก่อน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงอยากรู้จักกับเขามากยิ่งขึ้น อาจจะเพราะรักแรกพบหรือเปล่าเพราะช่วงเวลาที่เธอกำลังได้รับอันตรายเขาเป็นคนเดียวที่เข้ามาช่วยเหลือและปลอบโยนให้หายรู้สึกกลัวได้ มันเป็นความรู้สึกในการอยู่ใกล้และรู้สึกปลอดภัย จึงทำให้อยากจะรู้จักผู้ชายคนนี้มากยิ่งขึ้นไปอีก
"รดาทางนี้"
เธอหันไปโบกไม้โบกมือให้กับเพื่อนรักที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงมานั่งหน้าตึก และเมื่อเดินมาถึงเธอก็นั่งลงตรงมานั่งจากนั้นก็วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ
"พวกแกทำการบ้านหรือยัง"
"เสร็จเรียบร้อยแล้วแหละ คะแนนสอบออกแล้วนะติดประกาศอยู่ตรงหน้าตึก แกรู้หรือยังว่าตัวเองสอบได้ที่เท่าไหร่"
ปันปันเอ่ยถามรดาเพราะคิดว่าเพื่อนน่าจะยังไม่เห็นคะแนนของตัวเองเพราะว่าเพิ่งมาถึง หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
"ได้ที่ 1 เต็มร้อยละมั้ง"
เธอเอ่ยออกมาติดตลกก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขำขัน คงไม่เก่งถึงขั้นที่จะติดอันดับ 1 ของโรงเรียนหรอก คนเก่งในโรงเรียนนี้มีตั้งเยอะแยะและอีกอย่างเธอก็รู้สึกว่าข้อสอบอาจจะทำได้ไม่เต็มร้อยแต่ก็มั่นใจในระดับหนึ่งว่าทำได้แทบทุกข้อ
"ทำไมแกมันฉลาดแบบนี้ล่ะ แกเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนเลยนะคะแนนเต็มร้อยด้วย"
"หะ! พูดจริงพูดเล่นเนี่ย"
เธอเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นก่อนจะรีบขยับตัวลุกขึ้นจากม้านั่ง จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่หน้าตึกเพื่อดูผลคะแนนสอบของตัวเอง และแน่นอนว่าคะแนนของเธออยู่อันดับที่ 1 ข้างบนสุดแถมยังคะแนนเต็มร้อยอีก และเป็นคะแนนอันดับ 1 ของจังหวัดด้วย
"โห! รดาแกเก่งมากเลยนะติดอันดับ 1 ของจังหวัดด้วย แบบนี้คณะแพทย์ที่ใฝ่ฝันสอบติดแน่นอนคอนเฟิร์ม"
"เผลอ ๆ แกไม่ต้องสอบก็ได้ เดี๋ยวก็มีมหาวิทยาลัยชั้นนำมาทาบทามให้เข้าไปเรียน ฉันล่ะอิจฉาจริงเลยทำไมแกถึงเรียนเก่งขนาดนี้นะ บ้านก็ฐานะดี เรียนหนังสือก็เก่งแถมยังสวยอีก"
"นั่นสิ แกอะเหมาะสมกับมาร์คมากเลยนะ แกคะแนนอันดับ 1 ไอ้มาร์คคะแนนอันดับ 2 น่าจะสอบติดคณะแพทย์ทั้งคู่เลย ถ้าเป็นแบบนี้คบกันต้องเป็นคู่ที่น่าอิจฉาที่สุดแน่นอน"
รดาเหลือบสายตาหันไปมองมาร์คที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน หญิงสาวถึงกับรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเพราะพอดูออกว่ามาร์ครู้สึกยังไงกับเธอ แต่ทำยังไงได้ล่ะตอนนี้เธอมีใครบางคนเข้ามาอยู่ในหัวใจแล้ว เพราะฉะนั้นต่อให้มีเป็นสิบมาร์คหรือเป็นผู้ชายที่แสนดีมากแค่ไหนก็ไม่สนใจเพราะในหัวใจตอนนี้มีแค่พี่ชานนท์คนเดียวเท่านั้น
"คู่ที่น่าอิจฉาอะไรล่ะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เมื่อมาถึงที่ม้านั่งก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองกดส่งข้อความไปหาผู้ชายที่อยู่ในหัวใจ เพราะอยากให้เขาแสดงความยินดีกับเธอในเรื่องนี้
แชท...
Lada : รดาสอบได้คะแนนที่ 1 ของโรงเรียนด้วยนะ แล้วก็เป็นที่หนึ่งของจังหวัดด้วย เพราะฉะนั้นเย็นนี้พี่ชานนท์ต้องมารับรดาไปฉลองความสำเร็จนะ จะรอที่หน้าโรงเรียนตอน 16:00 น. ที่เดิมที่พี่ชานนท์มาส่งรดาเมื่อเช้า ถ้าเกิดไม่มารดาจะไปอาละวาดที่อู่แน่!
เธอกดส่งข้อความออกไปก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ คนหน้านิ่งเย็นชาแบบนั้นก็ต้องขู่ซะบ้างไม่อย่างนั้นก็ไม่ยอมตามใจเธอสักที
"ถ้าวันนี้ไม่มารับนะน่าดู!"
