บทที่ 3 น้อยใจ

เมื่ออลันเดินกลับมาที่โต๊ะในเวลาห่างจากหนูมุกเพียงไม่กี่นาที ในสภาพที่ทั้งเปียกและเลอะเทอะ อลันทำเพียงถอดเสื้อตัวนอกออกและส่งให้กับคนของเขาและนั่งลงข้างๆ หนูมุก ทุกคนต่างเงียบกันโดยปริยายพร้อมสร้างความแปลกใจให้กับทุกคน เพราะล้วนแล้วแต่มองออกว่าสองคนนี้ต้องมีปัญหากันแน่นอนและคงเป็นบุญตาของทุกคนว่าได้เลยเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่อลัน กับ หนูมุกมีปัญหา เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาของทั้งสองคนไม่เคยสักครั้งที่จะมีปัญหากัน

ทุกคนเลือกที่จะเงียบปล่อยให้ทั้งสองคนจัดการและแก้ปัญหากันเอง และเมื่อมาถึงเวลาสิ้นสุดของดินเนอร์ ปีเตอร์กับหนูนาเดินทางกลับด้วยรถส่วนตัวที่ปีเตอร์มักจะชอบขับเอง ส่วนอดัมที่กลับด้วยรถอีกคันไปตามทิศทางเดียวกันกับพ่อและแม่ ส่วนอลันกับหนูมุกและพ่อแม่ทูนหัวเดินทางกลับด้วยรถตู้มุ่งหน้าไปยังบ้านของอลัน และการ์ดของแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองว่าเข้าสังกัดใครก็ไปตามทิศทางนั้นๆ

เมื่อรถตู้มาถึงบ้านของอลัน หนูมุกก็ลงจากรถที่นั่งอยู่ข้างๆ อลันมาตลอดทางแต่ไม่แม้แต่จะชายตามองเขาเลย เธอเดินนำหน้าเข้าบ้านไปพร้อมกับแม่บ้านออกมาคอยต้อนรับ เผื่อนายๆ ที่พึ่งกลับมาจะต้องการอะไร หนูมุกเดินเข้าไปหาเฮเลนสาวร่างใหญ่ชาวอเมริกัน

"เฮเลนขา...ช่วยจัดห้องนอนแขกให้หนูมุกหน่อยนะคะ...และให้ใครไปย้ายของของหนูมุกมาไว้ที่ห้องนอนแขกด้วยนะคะ" เสียงคำสั่งแกมขอร้องของ    หนูมุกมักจะไว้ใช้เสมอกับเฮเลนเมื่อเธออ้อนขออะไรกับสาวร่างใหญ่คนนี้ และทุกคำพูดได้ยินเข้าหูของอลันทันทีที่ตั้งใจเดินตามเธอเข้ามาเพื่อที่จะปรับความเข้าใจ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรหนูมุกก็เดินผ่านเขาไปหาแอล

"เดี๋ยวก่อนคะพี่แอล..." หนูมุกกลับเรียกแอลที่กำลังแยกตัวออกไป จึงต้องหยุดชะงักตามเสียงเรียกนั้น

"เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ...คุณมุก" แอลหันกลับมาตามเสียงเรียก

"รบกวนพี่แอลช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้มุกกลับพร้อมคุณพ่อและคุณแม่ด้วยนะคะ...ขอบคุณค่ะ" หนูมุกพูดแค่นั้นพร้อมรอยยิ้มและเดินขึ้นบันไดตามเฮเลนแม่บ้านไป แต่ก่อนจะไปปิ่นมุกวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อกับคุณแม่พร้อมกล่าวและจุ๊บกู๊ดไนท์ทั้งสอง โดยทำมองไม่เห็นผู้ชายที่สำคัญอีกคนนามว่า อลัน

อลันมองตามด้วยความรู้สึกที่เสียงในคอที่จู่ๆ มันก็หายไปพร้อมกับแผ่นหลังของสาวน้อยที่สำคัญที่สุดในชีวิต ในขณะที่อลันกำลังคิดว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไร

"พ่อไม่รู้หรอกนะว่า...สาเหตุมาจากอะไร...และพ่อจะไม่ถามด้วย...ลูกต้องแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง" เอกวุฒิพูดพร้อมกับตบบ่าชายหนุ่มที่เขารักไม่ต่างไปจากลูกเขาเองและเขาก็รู้จักอลันดีก็เขาเลี้ยงมาตั้งแต่ที่อลันคลอดได้เพียงสองวัน และเดินกลับห้องไปพร้อมกับโอบเอวภรรยาสุดรัก 'คุณแม่นีออน' ที่หันมายิ้มให้กำลังใจอลันเต็มไปด้วยความรักความเมตตา

"เฮ้ย!..." อลันถอนหายใจและเดินขึ้นบันไดไปตามทิศทางที่หนูมุกเดินนำไปก่อนหน้านี้ และเมื่อมาถึงประตูห้องนอนของเขากับหนูนมุก อลันเปิดประตูแต่เมื่อผลักเข้าไปภายในห้องมืดมิดไร้บุคคลที่ตั้งใจมาหา อลันเดินออกจากห้องมาทันทีและเดินไปอีกด้านฝั่งห้องนอนแขกก็เจอกับเฮเลนที่เดินออกมาจากห้องนอนแขกพอดี

เฮเลนเมื่อเห็นเจ้านายเดินมาก็หลีกทางให้พร้อมขอตัว อลันพยักหน้าอนุญาตและเดินเข้าห้องไป

"หนูมุก...พี่ขอโทษ" ประโยคแรกที่อลันเอ่ยพูดกับหนูมุก ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องและพบว่าเธอกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ หนูมุกเพียงแค่หันมาตามเสียงนั้น แต่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ กับคำพูดนั้นของเขาและเดินเข้าห้องน้ำไป

อลันได้แต่มองตามอีกครั้งด้วยแววตาที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด เขายอมรับว่าไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะตั้งแต่จำความได้หนูมุกไม่เคยโกรธเขาเลย เขากับเธอตัวติดกันยิ่งกว่าแฝดอินจันซะอีก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรหนูมุกจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาในทุกๆ เรื่อง และแน่นอนเรื่องนี้หนูมุกต้องโกรธเขาแน่นอน แต่เนื่องจากเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ยอมรับเลยว่าเด็กสาววัยสิบเจ็ดทำเขาเสียการควบคุมตัวเองไปเลย

อลันเดินออกจากห้องมาและเดินกลับห้อง เขากลับไปทำภารกิจเดียวกับหนูมุกคืออาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็เดินออกจากห้องของตัวเองมุ่งหน้าไปยังห้องที่จากมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เปลี่ยนความตั้งใจแรกว่าจะเข้าห้องสมุดเพื่อศึกษาธุรกิจของคุณตาทวดไมเคิลที่เสียไปเมื่อประมาณห้าปีก่อนซึ่งเขาจะต้องรับช่วงต่อจากพ่อที่มอบทุกอย่างให้เขาทั้งหมด ในส่วนการดูแลของคุณตาทวดไมเคิลและรวมถึงส่วนที่พ่อเขาสร้างด้วยตัวเขาเองพ่อได้จัดการแบ่งมาให้เขาครึ่งหนึ่งเป็นผู้ดูแลต่อไป