บทที่ 4 ตามง้อ

แต่เมื่ออลันผลักประตูเข้าไปทั้งห้องมืดมิด เขาจ้องไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ก็เจอกับหนูมุกที่ทำเหมือนเข้าสู่นิทราไปแล้ว อลันเข้าไปอย่างเงียบๆ และช้อนตัวหนูมุกไว้ในอ้อมแขน เดินออกจากห้องนั้นกลับไปยังห้องนอนของเขากับเธอ เพราะเขารู้ว่าทั้งเขาและหนูมุกคงนอนหลับไม่สบายแน่นอน ถ้าอยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ต้องแยกห้องนอน เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาทั้งสองคนนอนห้องเดียวกันโดยตลอดมาแยกกันก็ตอนที่ต้องแยกกันอยู่คนละประเทศ แต่เมื่อหนูมุกปิดเทอมทุกครั้งก็จะเป็นฝ่ายบินมาหาเขาที่อังกฤษ เพราะเขาไม่มีเวลากลับเมืองไทยเพราะเขาต้องเรียนและศึกษาการทำงานทันทีตั้งแต่อายุสิบห้าและเมื่อเธอบินมาหาเขาก็ต้องนอนห้องเดียวกันตลอดและจะตามติดเขาไปทุกที่

"หนูมุก...รู้นะว่ายังไม่หลับ"

"………"  เงียบไม่มีการตอบรับใดๆ จากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ

"แน่ใจนะ...ว่าไม่อยากคุย"

"………" เงียบตามเคย แม้แต่การหายใจยังไม่มีการแสดงให้เห็น

"งั้นพี่ถือว่า...หนูมุกไม่มีปัญหา...กลับประเทศไทยตามกำหนดเดิม"

"ไม่!" หนูมุกลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาทางอลันที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

"แล้วเป็นอะไร?" อลันถามออกไปทำเป็นทองไม่รู้ร้อนพร้อมนอนลงเอาแขนหนุนศรีษะเพราะเขาสบายใจขึ้นมาแล้ว เพียงแค่หนูมุกยอมพูดและหันมามองเขาอีกครั้ง ให้เธอโวยวายยังดีเสียกว่าทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน

"หนูมุก...ไม่ชอบให้พี่อลันจูบผู้หญิงคนอื่น" หญิงสาววัยสิบเจ็ดพูดออกไปตามความรู้สึกที่แท้จริง

"พี่ไม่ได้จูบ" อลันตอบแบบหน้าตาเฉย ก็เขาไม่ได้จูบซาบีน่าจริงๆ

"พี่อลัน!..." หนูมุกตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างเหลืออด และโกรธที่เขาทำเป็นไม่เดือดร้อนไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลยแม้สักนิด เธอมองเขาและตัดสินใจจะออกจากห้องนี้เพราะตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหน้าพี่อลันของเธออีกแล้ว

"อ๊ะ!...ว้าย..." แต่แล้วหนูมุกก็ต้องร้องออกมา เมื่อจังหวะที่เธอกำลังลงจากเตียง อลันกลับรั้งเอวเธอไว้จนเธอเสียหลักล้มตัวลงนอน เขาขยับตามโดยทันทีจนตอนนี้เธออยู่ใต้ร่างเขาหลับตาด้วยความตกใจจากการถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

อลันยังคงค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าหวานผิวอมชมพูของร่างตรงหน้า หนูมุกนับเป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาสวยน่ารักคนหนึ่ง เขายังจำได้เมื่อตอนที่เธออายุสิบห้า มีแมวมองมาทาบทามให้เธอไปเป็นนักแสดงที่เขารู้เพราะว่าตอนนั้นหนูมุกยังไม่ได้ตอบตกลง และโทรมาปรึกษาเขาและแน่นอนเขาต้องให้เธอปฎิเสธทันที ใครจะยอมให้ชายอื่นมาแตะต้องหนูมุกไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายและสายตา หลังจากนั้นเขาก็เลยไปขอบอดิการ์ดของพ่อเพื่อที่จะส่งไปเมืองไทยให้คอยจับตาดูหนูมุก และคอยจัดการเพื่อนชายคิดไม่ซื่อกับเธอ ถ้าใครที่คิดมากกว่าเพื่อนห่างๆ เป็นต้องจัดการให้คิดให้ถูกต้องว่าหนูมุกเป็นได้แค่เพื่อนห่างๆ ของเพศตรงข้ามเท่านั้น

หนูมุกค่อยๆ ลืมตาก็ต้องเห็นหน้าของอลันก็อยู่ใกล้ๆ พร้อมรอยยิ้ม "พี่พูดจริงๆ"

"คนบ้า...พูดมาได้ว่าไม่ได้จูบ...ทั้งปากทั้งตัวติดกันมดยังวิ่งผ่านไม่ได้เลย" หนูมุกพูดด้วยความรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด และน้ำตากำลังจะไหลออกมาเพราะความคัยแค้นใจอย่างมาก

"เฮ้!...หนูมุกอย่าร้องนะ...พี่ไม่ได้จูบกับซาบีน่าจริงๆ...นั่นไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ" อลันพูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหาและค่อยๆ สัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากแดงนั้นด้วยริมฝีปากหนาของเขา

หนูมุกหัวใจเต้นแรงเพราะนี้เป็นจูบแรกของเธอ และแน่นอนมันก็มีไว้เพื่อชายคนนี้เท่านั้น แต่เพียงว่ามันเร็วเกินไป แต่หนูมุกก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเธอเปิดรับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงพร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

อลันสัมผัสอย่างอ่อนโยนเพราะรับรู้ถึงความรู้สึกของหนูมุกดี และรู้ว่านี้เป็นจูบแรกของเธอที่มันจะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวอยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้คิดจะทวงมันตอนนี้ซึ่งมันเร็วไปแต่จะให้ทำอย่างไรได้ละในเมื่อ...และตอนนี้แค่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็ติดใจกับความหอมหวานของหนูมุกซะแล้ว     อลันดูดกลีบปากร่างของหนูมุกอย่างแผ่วเบาและค่อยๆ ส่งลิ้นเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากบางนั้นอย่างอ่อนโยน หนูมุกโอนอ่อนผ่อนตามอย่างไม่รู้ตัวเพราะเป็นความรู้สึกใหม่ที่ยอมรับว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ ลิ้นหนาที่หวานล้ำของอลันเจอะเจอกับลิ้นน้อยๆ ของหนูมุก เขาหยอกล้อและควานหาดูดกลืนกินความหวานนั้นจนรู้สึกถึงการหายใจที่ผิดจังหวะของหนูมุกจึงค่อยๆ ถอยทัพกลับอย่างอ้อยอิ่ง

"แบบนี้ต่างหากละที่เรียกว่าจูบ" อลันพูดกระซิบที่ริมฝีปากแดงนั้น  หนูมุกเขินอายอย่างเห็นได้ชัดกับประสบการณ์ครั้งใหม่ และพยายามจะขยับหนีแต่ก็มีเสียงห้ามไว้ก่อน

"ชู่ว!...อยู่เฉยๆ...ก่อน" อลันห้ามด้วยเสียงต่ำเพราะตอนนี้เขากำลังสงบสติอารมณ์กักเก็บความต้องการบางอย่างของตัวเองต่อหญิงสาวใต้ร่างนี้ และเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักอลันก็ต้องผละออกจากร่างบางและเดินลงจากเตียง

"หนูมุกนอนก่อนแล้วกัน...พี่จะออกไปทำงานที่ห้องสมุด" อลันพูดและเดินออกจากห้องไปทันทีด้วยอารมณ์ความต้องการหญิงสาวยังคงอยู่