บทที่ 7 รักแท้ตลอดชีวิต? ล้วนเป็นคำโกหก
มุมมองของซาร่าห์ เดวิส
เมื่อเสียงดนตรีสำหรับงานแต่งงานเริ่มบรรเลงขึ้น เอมิลี่ควงแขนจูเลียผู้เป็นแม่ เดินออกมาจากประตูใหญ่ด้านหลังของฉัน
บนใบหน้าของเอมิลี่ประดับด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจและภาคภูมิใจ จูเลียซึ่งสวมเวลสีขาวตบลงบนมือของเธอเบาๆ อย่างเปี่ยมด้วยความรัก
หากคนที่ไม่รู้เรื่องราวมาเห็นเข้า จะต้องคิดว่าเป็นงานแต่งงานของเอมิลี่อย่างแน่นอน เพราะเธอดูงดงามเหลือเกิน! ชุดราตรีสีชมพูอ่อนของเธอประดับประดาไปด้วยเพชรสีชมพูแวววาวนับไม่ถ้วน บนศีรษะสวมมงกุฎอัญมณีรูปช่อมะกอก ทั้งตัวเธอส่องประกายระยิบระยับอยู่กลางแดด เอมิลี่ส่งแม่ของเธอเดินไปบนพรมแดงแล้วจึงมานั่งลงข้างๆ ฉัน
“ซาร่าห์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!” เธอเชิดลำคอระหงทักทายฉัน
ฉันยิ้ม ไม่ได้นานขนาดนั้นสักหน่อย ก่อนหน้านี้เรายังเคยอยู่คอนโดเดียวกันเลยนี่นา แต่เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นฉันมาตลอดนั่นแหละ
“ได้ยินแม่บอกว่า เธอกลับมาทำงานที่แอลเอแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการมูลนิธิของตระกูลคาโปสตา ฉันกำลังจะบริหารสินทรัพย์และหลักทรัพย์มูลค่ากว่าห้าหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐ” คอของเธอเชิดตรงขึ้นไปอีก คางแทบจะชี้ฟ้าอยู่แล้ว
ฉันอุทานออกมาด้วยความทึ่ง “เธอเก่งมากเลย! เธอยอดเยี่ยมเสมอเลยนะ!”
มิน่าล่ะจูเลียถึงทำให้เอมิลี่ยอมทิ้งนิวยอร์กกลับมาแอลเออย่างเต็มใจได้ ที่แท้ก็ใช้สามีของตัวเองจัดหางานที่ดีกว่าให้เอมิลี่เรียบร้อยแล้วนี่เอง
ริคคาร์โด คาโปสตา สามีของจูเลียช่างใจป้ำจริงๆ ไม่เพียงแต่จัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้จูเลีย แต่ยังจัดการเรื่องของลูกเลี้ยงให้ด้วย
จูเลียไปตกผู้ชายรวยคนนี้มาจากไหนกันนะ?
ริคคาร์โด คาโปสตาบนเวทีดูไม่มีอะไรพิเศษ ผมบางและเป็นสีเทา มีอาการหลังค่อมนิดหน่อย ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย และถุงใต้ตาก็ใหญ่มาก
พูดตามตรง เขาดูแก่กว่าอายุจริงอยู่หลายปี
ส่วนจูเลีย แม้จะรักเงิน แต่การที่จะแต่งงานกับชายแก่แบบนี้เพียงเพื่อเงินอย่างเดียว ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ เพราะเธอก็ชอบไปเที่ยวเล่นกับหนุ่มๆ หุ่นดี ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้รวยล้นฟ้าก็ตาม
“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ!” เขาเคาะแก้วไวน์เบาๆ ทุกคนก็เงียบลง
สายตาของเขากวาดมองไปทั่วงาน ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจ เสียงของเขาทุ้มต่ำและพูดไม่เร็ว แม้แต่อากาศก็ยังเต็มไปด้วยแรงกดดัน
“จูเลียคือรักแท้หนึ่งเดียวในชีวิตของผม!” เขาหยุดไปสองวินาทีเพื่อให้แน่ใจว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา
“ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งศตวรรษก่อน ในวัยที่ผมเพิ่งรู้จักความรัก ผู้หญิงคนแรกที่ผมตกหลุมรักก็คือจูเลีย อดัมส์ ในตอนนั้นผมอายุเพียงสิบกว่าขวบ ก็ตกหลุมรักคุณหนูคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น อดัมส์คือนามสกุลฝ่ายพ่อของเธอในตอนนั้น ผมยังจำได้เสมอ”
เขายกมือของจูเลียที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาจุมพิต “ผมเฝ้ารอคอยวันนี้มาตลอด วันที่ผมจะได้แต่งงานกับผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก และในที่สุดวันนี้มันก็กลายเป็นจริง”
จูเลียซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า
เขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองจูเลียอย่างละเอียด ดวงตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง
“ตอนผมอายุสิบกว่าปี ผมมาที่อเมริกาและเป็นเด็กฝึกงานในร้านรองเท้าอิตาลีแห่งหนึ่ง วันหนึ่ง มีนักเรียนหญิงสองสามคนเข้ามาในร้านเพื่อสั่งตัดรองเท้าหนัง บอกว่าจะเอาไปใส่งานเต้นรำของโรงเรียน พวกเธอคุยกันไปพลาง สอบถามราคากับเจ้าของร้านไปพลาง มีเพียงเด็กสาวแสนสวยคนหนึ่งที่นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผม เฝ้ามองผมทำรองเท้า”
“ผมเงยหน้าขึ้นมองผมสีทองและรอยยิ้มของเธอแวบหนึ่ง ผมรู้สึกเหมือนคนเมา และตกหลุมรักเธอตั้งแต่นั้นมา! ผมยังจำได้ ตอนนั้นเธอถามผมว่า ตอกตัวรองเท้าติดเข้าไปได้อย่างไร ผมหน้าแดงจนพูดไม่ออก หัวใจเต้นแรงราวกับจะตายให้ได้”
แขกเหรื่อข้างล่างพากันหัวเราะครืนใหญ่ ฉันนั่งอยู่ที่ของตัวเองโดยไม่มีสีหน้าใดๆ
จูเลียในวัยสิบกว่าปีจะเป็นอย่างไรกันนะ?
ในความทรงจำของฉัน รอยยิ้มและความใจดีของเธอมักจะมอบให้แต่กับคนรวยเท่านั้น
ตามบทละครของฉันแล้ว เวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับเด็กฝึกงานในร้านรองเท้า เธอก็คงจะแค่ยื่นเท้าออกมาอย่างหยิ่งยโส ให้เด็กฝึกงานยื่นมือมารองรับเพื่อบริการเธอ หรืออาจจะดูถูกเด็กฝึกงานด้วยคำพูดประมาณว่า—คนชั้นต่ำไม่คู่ควรที่จะแตะต้องตัวเธอ
“ต่อมา เธอขอร้องกับเจ้าของร้าน ให้รองเท้าของเธอเป็นฝีมือของผม ผมนั่งลง วัดเท้าให้เธอด้วยตัวเอง โอ้ ที่รัก ตอนนั้นเองที่ผมตกหลุมรักเข้าอย่างจัง” เขาก้มลงจูบจูเลียอีกครั้ง
“ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมก็ได้เจอเธอทุกวัน พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าช่วงนั้นผมผ่านมันมาได้อย่างไร มีความสุขมากจนกลางคืนนอนไม่หลับ หลังจากนั้น ผมก็สวดภาวนาทุกวันขอให้ได้เจอเธอบ่อยๆ และแล้วเธอก็เดินผ่านร้านผมอีกครั้งหลังเลิกเรียน” เขาก้มหน้าลงยิ้มให้จูเลีย “ภายหลังผมถึงได้รู้ว่า คุณเองก็ตั้งใจเหมือนกัน”
“แล้วเราก็ตกหลุมรักกัน เราเป็นรักแรกของกันและกัน!” เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นทั่วงาน
“แต่ไม่นานความเป็นจริงก็พรากเราจากกัน เธอเข้ามหาวิทยาลัย ไปอยู่ชายฝั่งตะวันออก เราจึงขาดการติดต่อกันโดยสิ้นเชิง ต่อมาเธอแต่งงานไปกับคนอื่น ผมผิดหวังมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมหวังให้เธอมีความสุข แต่ในใจผมไม่เคยลืมช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดครั้งนั้นเลย ในที่สุด พระเจ้าก็ตอบแทนผม! จูเลียได้กลับมาอยู่ข้างกายผมแล้ว ผมเชื่อว่าเราจะจับมือกันเดินไปสู่จุดสิ้นสุดของชีวิต การได้มีคุณในชีวิตนี้ คือความสุขที่สุดของผมแล้ว”
แขกเหรื่อพากันลุกขึ้นยืนปรบมือ ผู้หญิงวัยกลางคนหลายคนถึงกับซับน้ำตาด้วยความซาบซึ้งในเรื่องราวความรักอันงดงามแต่เศร้าสร้อยนี้
จูเลียร้องไห้จนต้องใช้ผ้าเช็ดหน้า ไหล่ของเธอสั่นไม่หยุด เธอลุกขึ้นยืนและโผเข้ากอดริคคาร์โด คาโปสตาอย่างแนบแน่น
พวกเขาแสดงได้สมบทบาทราวกับเป็นคู่รักที่พลัดพรากจากกันไปนานหลายปีแล้วกลับมาพบกันใหม่—ถ้าเพียงแต่ฉันไม่รู้ว่าหลังจากสามีคนก่อนเสียชีวิต จูเลียเคยมีแฟนเก่ามาแล้วเป็นโหล และไม่ได้แอบไปได้ยินมาว่าริคคาร์โดมีลูกอย่างน้อยหนึ่งโหล
ฉันยิ้มและปรบมือไปพร้อมกับแขกทุกคน
ฉันเชื่อว่าในตอนนี้จูเลียไม่ได้หลั่งน้ำตาเพราะได้กลับมาพบรักเก่า แต่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับเสน่ห์ของตัวเอง และดีใจที่พบว่ารักแรกของเธอกลายเป็นมหาเศรษฐีพันล้าน หวังว่าจะได้ใช้ชีวิตหรูหราจากชีวิตแต่งงานครั้งนี้
ฉันมองใบหน้าที่ร้องไห้ของเธอ ตอนนี้เธอได้แต่งงานกับผู้กุมอำนาจของตระกูลคาโปสตาแล้ว คงจะแทบรอไม่ไหวที่จะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเอง
จูเลียควงแขนเอมิลี่อย่างสนิทสนม พูดคุยอยู่กับริคคาร์โด เอมิลี่ทำตัวเหมือนลูกสาวที่แสนดี โผเข้ากอดริคคาร์โด ขณะที่พ่อคนใหม่ผู้มั่งคั่งก็ยิ้มและจูบแก้มของเธอ ภาพที่เห็นดูมีความสุขมาก ราวกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
ฉันค่อยๆ ถอยหลังไปสองสามก้าว พยายามจะออกจากบริเวณงานแต่งงานนี้ ฉันรู้ว่าจูเลียไม่ได้อยากเห็นหน้าฉัน
แต่แล้วก็ชนเข้ากับใครบางคนที่อยู่ด้านหลัง
พอหันกลับไป ก็เห็นอันโตนิโอ่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน “ทำไมไม่เข้าไปล่ะ พี่สาวต่างสายเลือด?”
ดูท่าแล้ว เขารู้แล้วว่าฉันเป็นใคร
“แล้วนายล่ะทำไมไม่เข้าไป?” ฉันถามคำถามเดียวกันกลับไป
เขาเข้ามาใกล้หูฉัน “เพราะว่าผมก็เหมือนกับคุณนั่นแหละ!”
ฉันเลิกคิ้ว “นายไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของริคคาร์โดเหรอ?”
เขาหัวเราะเสียงดัง “ไม่ล่ะ เป็นลูกแท้ๆ แต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ก็แค่เป็นหนึ่งในลูกแท้ๆ ที่มีอยู่เยอะแยะเท่านั้นเอง”
ฉันอดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้ นี่คงเป็นปัญหาเฉพาะตัวของครอบครัวมหาเศรษฐีสินะ
ฉันนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนกล่าวสุนทรพจน์ในงานแต่งเมื่อกี้นี้ คาโปสตาผู้พ่อนั่งพร่ำพรรณนาถึงรักแท้ของตัวเอง ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี เขาช่างเหมาะสมกับจูเลียจริงๆ
“ในงานแต่งนี้นอกจากนายแล้ว ยังมีคนอื่นอีกไหม?” รอบๆ ตัวริคคาร์โด ฉันไม่เห็นคนหนุ่มสาวคนไหนที่มีท่าทีสนิทสนมกับเขาเหมือนพ่อลูกเลย
“มีสิ บอดี้การ์ดคนนั้นไง!” เขาใช้มือชี้เบาๆ ไปยังชายหนุ่มชุดดำสวมแว่นกันแดดที่อยู่ไม่ไกล
“แล้วก็ผู้หญิงที่ใส่ชุดราตรีสีน้ำเงินคนนั้นด้วย!” เขาชี้ไปที่หญิงสาวที่ถือแก้วไวน์ด้วยสีหน้าเย็นชาซึ่งอยู่ไกลออกไป
“ยังมีอีกบางคน แต่สถานะซับซ้อนมาก มาปรากฏตัวในงานไม่ได้”
ฉันรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง ความสัมพันธ์ของครอบครัวนี้ซับซ้อนเกินไปแล้วจริงๆ
ก่อนที่จูเลียจะแต่งเข้ามา เธอรู้หรือเปล่าว่าจะต้องเจอกับอะไร? ต้องมาเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกๆ กองนี้เหรอ?
แต่เมื่อมองดูทรัพย์สมบัติของริคคาร์โดแล้ว แค่ลูกไม่กี่คน จูเลียก็น่าจะรับได้ล่ะมั้ง
“ฉันได้ยินมาว่าริคคาร์โดเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ภรรยาเสียไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน เธอไม่ได้ทิ้งลูกไว้เหรอ?”
“มีสิ พี่ชายผม ริคาร์โด้ คาโปสตา แต่เครื่องบินดีเลย์ เขายังมาไม่ถึง”
“ถ้างั้นนาย...” ฉันเหลือบมองรอยยิ้มของเขา “ไม่ได้เกิดจากเธอสินะ?”
เขายักไหล่ ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับความเสียมารยาทของฉัน “ผมไม่มีโชคขนาดนั้นหรอก ผมเกิดในซ่อง แม่ของผมตายไปนานแล้ว”
ฉันเบิกตากว้าง หลังจากตกใจ ก็รีบขอโทษในคำพูดของตัวเอง
“ขอโทษนะ ฉันไม่ควรถามคำถามแบบนี้เลย”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเทียบกับผมแล้ว คุณเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่หรอก”
ฉันก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เช่นกัน และยื่นมือออกไป “นายพูดถูก ซาร่าห์ เดวิส ลูกสาวบุญธรรมที่จูเลียไม่ชอบหน้าอย่างแรง พี่สาวต่างสายเลือดของนาย”
อันโตนิโอ่ยื่นมือออกมาจับมือฉัน
“อันโตนิโอ คาโปสตา ลูกนอกสมรสของริคคาร์โด คาโปสตา! น้องชายต่างสายเลือดของเธอ”
